13 พฤศจิกายน 2546 12:51 น.
ผีขี้เมา
ปากบอกว่าไม่รักเลยสักนิด
ใจกลับคิดรักหวงเฝ้าห่วงหา
เหมือนเป็นสายโซ่ทองคล้องศรัทธา
ปรารถนาเคียงคู่อยู่ร่วมกัน
เธอจึงเป็นคนดีที่คิดถึง
รักซาบซึ้งตรึงกมลคนอย่างฉัน
อยากมอบกายและใจใฝ่สัมพันธ์
กลางความหวั่นระแวงการแล้งใจ
เพียงแค่ฝันฝ่ายเดียวเปล่าเปลี่ยวนัก
หนทางรักมืดหมดความสดใส
อาจต้องเร้นหลบหน้ากลางป่าไพร
หากหทัยผิดหวังประดังมา
จบสิ้นแล้วหัวใจในวันนี้
ไม่เหลือที่ของใจไว้ใฝ่หา
รักผูกพันที่เป็นกลับเย็นชา
ยามพลาดท่าท่วงถลำรอช้ำตาย
เพราะปากบอกไม่รักเธอสักนิด
ใจกล้าคิดรักแน่แม้จะสาย
ไม่เคยคิดว่าหวังพังทลาย
เมื่อสุดท้ายรักนั้นฉันท์พี่น้อง
แพ้ใจเธอเจ็บปวดรวดร้าวนัก
ตอบคำรักสักหนอย่าหม่นหมอง
ค่าตอบแทนน้ำใจที่ใฝ่ปอง
แค่ขอครองสุขอยู่เพียงผู้เดียว
5 พฤศจิกายน 2546 12:54 น.
ผีขี้เมา
แสงสุรีย์ลาเลื่อนจากเขื่อนขัณฑ์
งามเพ็ญจันทร์กระจ่างอยู่กลางหาว
ระยิบยับวับผ่องละอองดาว
กลางไอหนาวเย็นซ่านสะท้านทน
ทอดกายลงปลงปรกความรกระ
รอวันจะสิ้นใจอีกหลายหน
ความรวดร้าวเคล้าทุกข์ซุกกมล
ไม่ผ่านพ้นสักคราคอยราวี
ใจดวงเดียวเปลี่ยวร้างอย่างว้างเวิ้ง
ไร้ช่อเชิงเล่ห์หลอนแต่ก่อนนี้
จึงถูกย่ำหยามหมิ่นสิ้นปราณี
ความภักดีจึงได้ไม่จีรัง
บอกสักคำว่าไม่มีใจรัก
คงมิจักน้อยจิตกับผิดหวัง
นี่มาแสร้งแกล้งทำช้ำประดัง
หยาดน้ำตาจึงหลั่งท่วมทั้งใจ
ไม่ถือโทษโกรธเธอเพียงเพ้อหา
ไม่ถือสาสักน้อยเพียงคล้อยไหว
ไม่ขัดเคืองเรื่องราวคราวผ่านไป
ไม่ติดใจเพราะเราเขลาไปเอง...ฯ
4 พฤศจิกายน 2546 12:28 น.
ผีขี้เมา
เธอหงอยเหงาทนเศร้าหมองแอบร้องไห้
จะมีใครที่ไหนเล่าเฝ้าปลอบขวัญ
ความขมขื่นต้องกลืนกล้ำช้ำจาบัลย์
จึงรำพันข้ามขอบฟ้ามาแสนไกล
ครูอยู่นี่ที่จากมาเพราะหน้าที่
ห่วงคนดีจะหลงทางรู้บ้างไหม
เล่ห์กลลวงบ่วงชีวิตมากพิษภัย
ความจริงใจใครจะเอื้อยากเหลือเกิน
นับหลายปีที่จากไกลไม่อาจย้อน
ยังอาทรอยู่ระหว่างความห่างเหิน
ห่วงคะนึงคิดถึงมากยากประเมิน
หากจะเดินทางผิดคิดถึงครู...ฯ
31 ตุลาคม 2546 10:44 น.
ผีขี้เมา
ฝนระห่ำกระหน่ำโถมโครมโครมครืน
ฟ้าทั้งผืนฝืนสะท้านสะท้อนไหว
น้ำทะลักถล่มทะลายกระจายไป
กลางความหม่นปนหมองไหม้แทบวายวาง
ลมกรรโชกโยกสะบัดเที่ยวกวัดแกว่ง
ฤทธิแรงแว้งระรัวดังมั่วคลั่ง
ใดมาอ้างมาขวางกั้นต้องพลันพัง
พลูพลังสะพรั่งบานการทำลาย
ธรรมชาติลงโทษหรือโกรธกริ้ว
ที่มนุษย์ไม่หยุดหิวหื่นกระหาย
ร่มไม้รื่นยืนเคียงอยู่เรียงราย
มาล้มหายเพราะใดนั่นรู้กันดี
เสาะเสพสุขกลางทุกข์ขรมนิยมนัก
มิเคยจักสำนึกตนคนหรือนี่
ผลของเวรเดนของกรรมตามราวี
จะไม่มีแม้ที่ทางไว้ฝังตัว
ยามน้ำหลากฝากน้ำตาทุกคราครั้ง
ใครจะรั้งยั้งยื้อยุดหยุดความชั่ว
ยินเสียงฝนปนเสียงฟ้าชั่งน่ากลัว
เหมือนเสียงรัวคอยเร่งเร้าเอาวิญญาณ...ฯ
30 ตุลาคม 2546 12:37 น.
ผีขี้เมา
ทุกคำกลอนจากใจฝากให้นี้
มิใช่มีมาทวงความห่วงหา
ทุกหยดหมึกยังหมาดหยาดน้ำตา
ซึ่งหลั่งมาเพราะเหงาเศร้าโศกใจ
มิได้หวังทวงสิทธิ์ความคิดถึง
และรู้ซึ้งไร้สิทธิ์ความชิดใกล้
นับแต่นี้ต้องห่างร้างแรมไกล
จะจากไปสุดแคว้นสุดแดนดิน
ด้วยช่องว่างห่างชั้นมากั้นขวาง
ปิดเส้นทางหว่างใจไว้หมดสิ้น
ขอร้องไห้ให้น้ำตาล้นบ่าริน
ล้างมลทินคาวใจให้เลือนลาง...ฯ
หน้าส่วนตัว
891
