4 กุมภาพันธ์ 2547 10:10 น.
ผีขี้เมา
เมียงเมียงมองสองตาไม่กล้าสบ
แอบแอบหลบลอบชมภิรมย์ขวัญ
ดูดูคล้ายกระต่ายคอยหมายจันทร์
แหงนแหงนคอรอวันเธอปันใจ
รู้รู้ดีศรีศักดิ์ใช่หนักหนา
เห็นเห็นกันยศฐาว่าแค่ไหน
คิดคิดท้อต่อนิยามความน้อยใจ
หวั่นหวั่นไหวขลาดเขลาจึงเฉาชา
เจ็บเจ็บแน่แท้จริงหากหญิงหน่าย
ง้อง้อไปไม่อาจสมปรารถนา
ต่ำต่ำต้อยด้อยเพียงดินอยู่ถิ่นกา
ใครใครจะเมตตาเอื้ออารีย์
หวังหวังเศษธุลีไมตรีบ้าง
เจือนเจือนจางยังคงดำรงศรี
ขอขอมอบความรักแลภักดี
นับนับปีมิลางเลือนร้างไป
แน่แน่นักฝากสัญญามาเยือนย้ำ
จริงจริงคำนี้แน่มิแฉไฉ
ลองลองรักสักน้อยหน่อยเป็นไร
รับรับรองสองใจจะไม่มี
นึกนึกดูสู้เราเมาดีกว่า
กลิ่นกลิ่นยาดองกรุ่นละมุนศรี
รักรักใครสูญเปล่าเหงาทุกที
จบจบลงตรงที่ไม่มีเงิน.....ฯ
21 มกราคม 2547 08:31 น.
ผีขี้เมา
ชีวิตรันทดท้อกับต่อสู้
ทนเป็นอยู่ผู้เดียวเที่ยวแคะค้น
ดังเศษเดนเร้นค่าด้วยว่าจน
สุดหนีพ้นคนข่มขย่มเท้า
ดูไปคล้ายขยะที่ฟะเฟะ
แต่ชีวิตใช้เละเทะก็เปล่า
ไม่เบียดบังตั้งตัวหลงมัวเมา
ผิดจากเผ่าฉ้อฉลชาญกลโกง
เมืองนี้แค่อาศัยยามไร้ยาก
มิอาจจักร้องสิทธิ์คิดดังโด่ง
คนต่ำชั้นฝันได้แค่ชายโลง
เพียงจะโก้งโค้งมองยังตรองนาน
แค่อิ่มมื้อหิวมื้อคือพอแล้ว
อยู่กับแนวศักดิ์ศรีที่สืบสาน
งดงอนง้อขอให้ใครเจือจาน
แม้นซมซานจนวายอย่าหมายแล
นอนเพียงตื่นฟื้นมาค่าดังเก่า
ใต้เงื้อมเงาเอาเปรียบที่เพียบแปร้
กลางสังคมกลิ้งกลอกจ้อกจอแจ
อย่าหวังแม้เศษกากสำลากใคร..ฯ
20 มกราคม 2547 09:54 น.
ผีขี้เมา
คงเวิ้งว้างว่างเปล่ากับเหงาเปลี่ยว
ยังโดดเดี่ยวดั้นด้นบนคลื่นฝัน
กลางความมืดแสงอับลับตะวัน
แต้แต่จันทร์ไม่จ้าเบื้องฟ้าบน
ลมระรื่นชื่นทรวงสู่ห้วงจิต
ขาดมิ่งมิตรร่วมทางในกลางหน
สงบเงียบเลียบฝั่งวังน้ำวน
มีเพียงฉันดั้นด้นคนเดียวดาย
สายลมพัดซัดใบไม้ร่ายริ้ว
ทั่วทั้งทิวพริ้วพลูอยู่ไม่หาย
แต่รักนั้นมันแตกแหลกมลาย
สิ้นทั้งเยื่อหมดใยสายสัมพันธ์
พริ้วลมแยกแหวกไหวใบไม้หลุด
เหมือนรั้งฉุดกระชากพรากใจฉัน
สัญญาไม่ยั่งยืนฝืนนานวัน
ก็มีอันสลายกับสายลม...ฯ
19 มกราคม 2547 11:59 น.
ผีขี้เมา
ระลอกคลื่นซัดซ่าเข้าหาฝั่ง
คล้ายเสียงสั่งจากใจใครคนหนึ่ง
ว่าจะมา..ว่าจะมาอย่าคนึง
รอวันซึ้งเราสบได้พบกัน
ฉันรอคอยน้อยใจเฝ้าใฝ่หา
ซ่อนน้ำตาเก็บไว้อย่างไหวหวั่น
เช้าแล้วสายบ่ายแล้วค่ำย่ำตะวัน
ไม่มีขวัญคนไกลได้มาเยือน
เมื่อลืมกันสัญญาค่าก็หมด
กี่สาบานสาบถก็คดเคลื่อน
สัมพันธ์กลับมากลายมลายเลือน
เป็นปมเงื่อนงำแทนให้แคลนใจ
ระลอกคลื่นซัดซาเข้าหาฝั่ง
คล้ายเสียงสั่งลาใครดังไหวแว่ว
กลางความท้อรอไปก็ไร้แวว
ด้วยวันนี้ไม่มี..แก้ว..แล้วตัวเรา...ฯ
16 มกราคม 2547 10:12 น.
ผีขี้เมา
พอชีวีเพลี่ยงพล้ำจนดำมืด
คนใจจืดก็เดินเมินหน้าหนี
สิ้นสวาทขาดไปในไมตรี
ลืมคนที่เคยรักภักดิ์ห่วงใย
สัญญาขมลมปากล้วนมากเล่ห์
จึงรวนเรเหลี่ยมเหลือเชื่อมิได้
เพียงคำพล่อยร้อยลิ้นกระดกไป
ความจริงใจอย่าหวังว่ายังมี
หลงคารมงมงายใจง่ายนัก
จึงตวงตักระทมตรมเต็มที่
เหมือนเรือยับอัปางกลางวารี
รอวันที่กลับฟื้นคืนเลื่อนลอย
ยามฝันร้างสร้างแผลไว้แน่แล้ว
เหลือเพียงแนวแนบเนาที่เหงาหงอย
รอน้ำจิตรคิดกลบลบร้าวรอย
ช่วยใจง่อยเยินยับก่อนดับลง...ฯ
หน้าส่วนตัว
809
