20 พฤศจิกายน 2546 21:22 น.
ผักบุ้งช่างฝัน
แอบเผลอใจทุกครั้งที่มองฟ้า
แอบอิจฉาดวงดาวที่ได้อยู่ใกล้
แวววาวอยู่เคียงข้างกันไป
คงจะไม่มีสักคืนต้องเดียวดาย
อยากอยู่ใกล้พระจันทร์ข้างดวงดาว
ส่องแสงพราวสว่างเต็มท้องฟ้า
แต่ฟ้าคงอยู่สูงเกินใจจะคว้า
ชั้นเปนแค่ดอกหญ้าที่อยู่ข้างทาง
สูงเกินจะปีนขึ้นไปข้างบน
ยอมสุขปนทุกข์ใต้ท้องฟ้าก้อคงพอ
20 พฤศจิกายน 2546 21:15 น.
ผักบุ้งช่างฝัน
ชั้นอยากบอกเทอว่าขอโทษ อย่าเพิ่งโกรธชั้นเลยนะคนดี
ขอโอกาสให้ชั้นแก้ตัวอีกสักที ต่อไปนี้จะไม่ทำให้เทอต้องผิดหวัง
ที่ผ่านมาชั้นแค่เดินทางผิด ที่ไม่คิดถึงหัวใจของเทอเลย
สนใจมองเทอสักครั้งก็ไม่เคย แถมเฉยเมยกับเทอด้วยซ้ำไป
ผิดไปแล้วที่ทำกับเทออย่างนั้น ผิดที่ชั้นที่มองข้ามคนใกล้ใกล้
กลับไปมองหาแต่คนที่อยู่ไกล ทิ้งคนที่จิงใจไว้อย่างเดียวดาย
1 พฤศจิกายน 2546 20:35 น.
ผักบุ้งช่างฝัน
ถ้าเป็นบาดแผลที่ถูกมีดบาด
เพราะพลั้งพลาดเผลอไผลไม่ตั้งใจ
ห้ามเลือดแล้วหายามาหยอดใส่
ไม่นานไปก็คงร่าเริงสดใส
แต่บาดแผลที่ชั้นโดนคงละอย่าง
ไม่มีทางใดที่จะเยียวยาได้
เป็นบาดแผลที่เกิดขึ้นที่หัวใจ
อยู่ภายในภายใต้รอยน้ำตา
จมอยู่กับความเศร้าความเจ็บช้ำ
กับบางคำที่เทอหลุดปากมา
เป้นคำพูดที่แสนจะเย็นชา
ที่ผ่านมาเทอแค่สงสารกัน
แค่มีดบาดไม่นานมันคงหาย
แค่ฝันร้ายไม่นานคงหายดี
แต่ฝันร้ายที่เกิดกับชั้นนี้
อีกกี่ปีที่ชั้นจะหลุดออกจากฝัน
หน้าส่วนตัว
779
