11 มีนาคม 2547 11:20 น.
ป.ปิ่น
ความฝันของคนแต่ละคนคงไม่จำเป็นต้องเหมือนกันหรอกว่ามั้ย ฉันเองก็มีความฝัน แต่ฉันไม่กล้าพอที่จะไขว่คว้าฝันนั้น ฉันจะเล่าถึงความฝันของฉันสมัยยังเป็นเด็กเล็กๆ ฉันฝันไว้ว่า ฉันได้พยายามเรียนภาษาอังกฤษให้ดีที่สุดจนสามารถพูดได้คล่องแคล่ว เมื่อฉันโตขึ้นฉันได้ทำงานอยู่ในบริษัททัวร์ เป็นไกด์ให้ชาวต่างชาติ ฉันจะเก็บเงินให้ได้เยอะๆ และเมื่อฉันแก่ตัวลง ก็จะออกท่องเที่ยวไปทั่วโลก ศึกษาภาษาของแต่ละประเทศ พร้อมกับศึกษาการดำเนินชีวิตของคนในประเทศนั้นไปด้วย ฉันคงมีความสุขมาก ถ้าทำฝันนั้นให้เป็นจริง แต่เรี่ยวแรงที่ฉันจะไต่ฝันไปมันช่างริบหรี่ไปทุกวัน เหมือนแสงเทียนที่ใกล้จะดับ ความท้อแท้เริ่มครอบคลุม ฉันคงไปไม่ถึงฝันแล้ว
ถ้าหากว่าคุณคือคนหนึ่งที่มีความฝัน ขอให้ทุกคนอย่าท้อแท้แบบฉัน จงสู้ต่อไป ทำฝันให้เป็นจริงนะ
การที่เราจะมีแรงต่อสู้และไปให้ถึงความฝันนั้น อาจจะต้องการกำลังใจ และทุกคนที่ต้องไต่ฝันก็ต้องมีกำลังใจ ที่จะต่อสู้ต่อไปเหตุผลที่ฉันไม่เหลือเรี่ยวแรงที่จะไต่ฝัน ก็เพราะฉันขาดกำลังใจ หากแต่ได้รับก็เป็นแค่กำลังใจจอมปลอมเท่านั้น ไม่ได้ออกมาจากใจจริงของผู้ให้ มันเป็นแค่เพียงลมปาก เป็นแค่คำพูดเท่านั้น
9 มีนาคม 2547 10:16 น.
ป.ปิ่น
เมื่อฉันอายุได้ 6 ขวบ ฉันได้ย้ายโรงเรียนมาเข้าป.1 ที่จังหวัดอยุธยา เปิดเทอมวันแรก ฉันเดินเข้ามาในรั้วแห่งนี้ เหมือนมีบางสิ่งบางอย่างที่ฉันรู้สึกได้ว่า จะมีคนๆนึงที่จะให้ความอบอุ่นแก่ฉันได้ ฉันเดินตรงเข้าไปดูรายชื่อ "อ้าเจอแล้วนี่ไงอยู่ห้องป.1/2 ด้วย" ฉันเดินหาห้องจนในที่สุดก็เจอ ฉันเดินเข้าไปในห้องเพื่อหาที่นั่ง "อืมที่ตรงนั้นจาว่างมั้ยน๊า"ฉันคิดในใจ ลองเข้าไปถามดีกว่าเนอะ ว่าแล้วฉันจึงเดินตรงรี่เข้าไปถามเด็กผู้ชายที่นั่งข้างๆเก้าอี้ตัวที่ว่างนั้น " ขอโทษนะค่ะ ตรงนี้ว่างรึป่าวค่ะ " เสียงตอบรับกลับมาว่า " ว่างครับนั่งได้เลยครับ " เสียงนี้ฟังดูอบอุ่นมาก ฉันจึงเอากระเป๋าวางลงและนั่งลงตรงเก้าอี้ตัวนั้น ฉันจึงถามผู้ชายคนนั้นว่า "ตัวชื่อไรเหรอ" เสียงตอบกลับมาว่า"เราชื่อปอนด์ ตัวละ" อูยย์เค้าถามชื่อเราด้วย ฉันจึงรีบตอบไปว่า "เราชื่อปาล์มนะ" ปอนด์พูดต่อ "ปาล์มเหรอชื่อเพราะจังนะ" แล้วหลังจากนั้นฉันกับปอนด์ก็เป็นเพื่อนสนิทกันมาจนถึงมัธยมศึกษาปีที่ 3 เราอยู่ห้องเดียวกันมาตลอด และพร้อมกับความสัมพันธ์ของเราก็พัฒนาขึ้นเรื่อยๆ จนกลายเป็นความรัก จนวันหนึ่งปอนด์ได้บอกกับฉันว่า "ปาล์มเรารักปาล์มนะ ปาล์มละรักเราบ้างมั้ย" ฉันอายจึงไม่กล้าตอบปอนด์จึงเปลี่ยนไปคุยเรื่องอื่นแทน จนมาถึงวันเกิดฉัน วันนี้ฉันรู้สึกแปลกๆ ที่เค้าเรียกกันว่าลางสังหรณ์ แต่มันจาเป็นลางร้ายหรือลางดีฉันก้ยังไม่สามารถล่วงรู้ได้ ตกดึก แม่ของปอนด์มาที่บ้านของฉัน ด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยดีนัก เธอหน้าซีด ตาแดงและบวมเป่ง ฉันจึงตรงเข้าไปถามว่า"น้าแป๋วปอนด์ละค่ะ เค้าไม่มาด้วยเหรอ" ้เธอได้ตอบฉันมาว่า"หนูจ๊ะปอนด์เค้าถูกรถชน ตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาลจ๊ะ" วินาทีที่ฉันได้ยินประโยคนี้เหมือนตกอยู่ในหลุมดำแห่งความมืด มันมืดมิดไปหมดจนไม่รู้จะทำยังไง พอรู้สึกตัวอีกครั้งก็อยู่ที่โรงพยาบาลแล้ว ฉันรีบเข้าไปถามนางพยาบาลว่า "ปอนด์อยู่ไหนค่ะ" นางพยาบาลหน้าซีดก่อนที่จะตอบมาว่า "เสียใจด้วยค่ะคุณปอนด์เสียชีวิตเมื่อ 5 นาทีที่แล้ว" หลังจากฌาปนกิจศพปอนด์เสร็จ น้าแป๋วได้นำได้อารี่ของปอนด์มาให้ฉัน และบอกกับฉันว่า "ปาล์มปอนด์เค้าฝากแม่ให้เอามาให้หนูนะจ๊ะ" ฉันจึงรับไว้และเปิดออกอ่าน
14 ก.พ. 47
วันนี้ผมได้บอกปาล์มว่าผมรักปาล์มและรอคำตอบว่าปาล์มจะบอกรักผมไหม แต่ผมถามเธอ เธอก็ไม่ตอบ เฮ้ยไม่เป็นไร ผมจะรอเธอจนกว่าจะสิ้นลมหายใจ
15 ก.พ. 47
วันนี้ผมก็ยังรอฟังคำว่ารักจากปาล์ม แต่ทำไมนะเค้าจึงไม่ยอมบอกผมซักที
16 ก.พ. 47
วันนี้เป็นวันเกิดของปาล์มด้วย ผมกะจะหาซื้อตุ๊กตาหมีให้ปาล์ม จะไปซื้อที่ร้านกิ้ฟช็อบแถวในเมืองดีกว่า ปาล์มต้องดีใจแน่ๆ เห็นบอกว่าอยากได้นักหนาตุ๊กตาเนี่ย
ฉันอ่านจบ ฉันเพิ่งรู้ว่าจริงๆแล้วปอนด์รอแค่คำว่ารักจากฉัน ทำไมนะปอนด์ ทำไมเธอไม่ตื่นขึ้นมาฟังฉันบอกก่อนละ ตอนนี้ฉันพร้อมที่จะบอกเธอได้ว่า ฉันรักเธอนะปอนด์ แต่มันคงจะสายไปแล้ว ยังไงฉันก็อยากให้เธอรอฉัน รออยู่ที่โลกที่มีเพียงแค่สองเรา แล้วฉันจะไปบอกเธอที่นั่น โลกแห่งความรัก รอฉันนะปอน
หน้าส่วนตัว
1024
