4 กุมภาพันธ์ 2547 10:27 น.
ป.ปิ่น
ช่วงเปิดเรียนแรกๆของชั้นม.1 ฉันรู้จักกับเพื่อนที่จบจากต่างร.ร. 3 คน ตูน ฟาง และฟ้า ทั้งสามมีเพื่อนเก่าอยู่อีกห้องชื่อตุ้ม ตุ้มเป็นเด็กเรียนมากๆ เขาได้รับรางวัลต่างๆมากมายทางวิชาการ เขาถือว่าเป็นคุณหนูเลยล่ะ ฟ้าแนะนำตุ้มให้รู้จักกับฉัน "ปิ่นนี่ตุ้มเพื่อนเก่าเรานะ" ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเกิดอะไรขึ้นความรู้สึกแรกที่สัมผัสได้เมื่อได้ยินชื่อนี้คือ คุ้นชื่อ คุ้นหน้าเหมือนเคยพบเจอกันมาก่อน ฉันพยายามคิดว่าเคยเจอที่ไหนรึป่าวแต่ก็คิดไม่ออกสักที วันเวลามันผ่านไปเร็วนัก พร้อมกับความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับตุ้มก็เปลี่ยนไปด้วยเช่นกัน จากไม่เคยคิดอะไรกับตุ้มเลย ตอนนี้มันเริ่มเปลี่ยนแปลง เรารู้สึกว่าตุ้มน่ารัก นิสัยดี เป็นเพื่อนที่ดีคนนึง และนานวันเข้าฉันก็เริ่มรู้ตัวเองว่าชอบตุ้มเข้าแล้ว จนวันนึงฉันจึงต้องบอกกับตุ้มว่า " ตุ้มเราปลื้มตัว " ตุ้มถึงกับตกใจนิดๆแต่ก็ไม่มากเท่าไหร่ จากวันนั้นฉันคิดว่าตุ้มคงจะทำตัวออกห่างเรามากขึ้นแต่ทำไม เวลาเราบอกตุ้มไปแล้ว ยิ่งทำให้เรามีโอกาสใกล้ชิดมากขึ้น ได้คุย ได้หยอกกันเล่น แต่นานวันเข้าความสัมพันธ์ระหว่างเราดูเหมือนจะดีขึ้นก็จริงแต่ฉันก็รู้ว่าตุ้มกำลังรอใครบางคนอยู่ เขารอผู้ชายคนนี้มาตั้งแต่อนุบาล ฉันพยายามจะช่วยเขาให้เขาได้มีโอกาสได้บอกกับคนที่เขารอ แต่ทำไมคนที่เขารอถึงไม่ได้รอเขา และยังหลอกฉันอีกว่า เขากำลังรอตุ้ม ฉันเริ่มโกรธคนที่เขารอไม่รู้สิว่าเพราะอะไร ตุ้มเป็นเพื่อนที่ดีคนนึง เขาดูเป็นห่วงฉันมากเวลาฉันร้องไห้ เสียใจ และท้อแท้ บางเรื่องที่ฉันพยายามจะปิดเขาไว้เวลาฉันเสียใจ เพราะฉันไม่อยากให้เขาเป็นห่วงฉันมากกว่านี้ จนมาถึงวันเกิดฉัน ฉันอยากจะบอกกับเขาว่า ฉันอยากได้ของขวัญวันเกิดจากเขามากที่สุด แต่ไม่รู้ว่าเขารู้ได้ยังไง วันเกิดฉันเขาเอาของขวัญมาให้ ช่างวิเศษจริงๆ มันเป็นสมุดบันทึกปกแข็งเล่มสีฟ้า น่ารักเล่มหนึ่ง ฉันคิดว่าฉันจะเขียนระบายความรู้สึกเวลาโกรธ เศร้า ท้อแท้ และฉันจะไม่บอกความรู้สึกเหล่านี้กับตุ้มอีกแล้วเพราะฉันไม่อยากทำให้ตุ้มต้องคิดหนักไปกับฉันด้วย
ฉันอยากบอกว่าขอบคุณความห่วงใย กำลังใจที่ตุ้มให้ ขอบคุณมากนะ
3 กุมภาพันธ์ 2547 22:50 น.
ป.ปิ่น
ฉันพยายามหาคำตอบกับคำถามนี้ บางทีฉันก็ต้องตอบว่าคือการให้ แต่บางทีมันก็กลับกลายเป็นการบ่ายเบี่ยง
การบ่ายเบี่ยงในที่นี้หมายถึงการบ่ายเบี่ยงที่จะทำให้คนที่เรารักมีความสุข คนที่เรารักได้สมหวังกับคนที่เขารัก
เรื่องของความรักระหว่างฉันกันเขาเกิดขึ้นเมื่อเปิดเทอมวันแรกของชั้นม.1 ไม่รู้สิว่าทำไม ตั้งแต่วันแรกในไดอารี่
ของฉันก็มีชื่อเขา นานวันเข้าความรู้สึกที่ฉันสัมผัสมันทำให้ฉันยิ่งรู้ว่าตัวเองรักเขาเข้าแล้วและก็ไม่อยากเสียเขาไป
ฉันเคยคิดอยู่เสมอว่าจะบอกเขาดีไหม? แต่ในที่สุดฉันก็ต้องบอกกับเขา แต่คำตอบที่ได้รับ เขากลับบอกว่า มันเป็นไป
ไม่ได้หรอก เขากำลังรอคนๆนึง รอมากว่า 7 ปี และเขาก็จะรอตลอดไป คำตอบที่ฉันได้รับมันทำให้รู้สึกสะเทือนใจนิด
ๆแต่ทำไมไม่ค่อยรู้สึกเสียใจเลย บางทีอาจจะเป็นเพราะฉันไม่ได้หวังให้เขามารักมั้ง ตั้งแต่วันนั้นคำว่ารัก ฉันคิดว่ามัน
เป็นการบ่ายเบี่ยง บ่ายเบี่ยงที่จะทำให้คนที่เรารักมีความสุข ฉันพยายามหาโอกาสให้เขาและคนที่เขารอ เจอกันให้มากที่
สุด โดยที่เขาไม่รู้ว่าตลอดเวลาที่เขาทั้งสองเจอกัน มันเป็นการสร้างสถานการณ์ขึ้น และฉันก็เป็นผู้อยู่เบื้องหลังตลอด
ตอนนี้ฉันรู้สึกกลัว กลัวว่าถ้าเขารับรู้ว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมีฉันเป็นเบื้องหลัง กลัวว่าเขาจะโกรธ ฉันจะทำยังไงดีนะ?
หน้าส่วนตัว
1214
