บทส่งท้ายก่อนอำลา

ปู่เทะคับ

ฉันรู้ว่าฉันนั้นไม่มีค่าพอสำหรับเขา
 ช่องว่างในจิตใจยังคงว่างเปล่ายังหาคำตอบไม่ได้
ว่าทำไมถึงต้องรักเขามาก  ทั้งๆที่บางครั้งเขา
ไม่เคยสนใจเรา  เราควรจะแคร์เขารึเปล่า
เขาเคยทำให้เราเจ็บปวด  เขาเคยทำให้เรา
เป็นห่วงเสมอ  แล้วเขาล่ะคิดแบบเรารึเปล่า
ถ้า...ไม่...เราควรทำยังไงดี  ทั้งที่คนๆนั้น
สำคัญกับเรามากถึงเพียงนี้  แต่ก็ทำให้เราลำบากใจเสมอๆ
เขาสนใจด้วยเหรอว่าเราเป็นไงบ้าง ไม่สบายใจอะไรรึเปล่า
ทั้งๆที่เราห่วงเขาเสมอ  เราคิดตลอดว่า
เขาจะรำคาญในสิ่งที่เราทำบ้างรึเปล่า  
เขาอาจอยากจะตะโกนออกไปว่า ไม่รัก และ รังเกียจเรา 
การที่เราจะทำให้คนอื่นรู้ความในใจ
มันลำบากยิ่งกว่ายกผืนพสุธาทั้งโลก
 การที่เราทำแบบนี้  มันคือการทำร้ายจิตใจของเรารึเปล่า
เราไม่อยากทำร้ายจิตใจของเขาให้ทุกข์ทรมาน ไม่อยากทำให้
ลำบากใจเพราะเรา  บางครั้งเราก็ทำให้เขาเสียใจ
เพราะเราเขาต้องลำบากหลายๆอย่างเพื่อเรา
เราเคยทำให้เขาบ้างรึเปล่า  มีบ้างไหมที่เขาคิดอยากจะทำอะไรให้เรา
มีก็แต่เรานี่แหละ  ที่ทำให้เชามาโดยตลอด  เขาไม่เคยคิด
ถึงความรู้สึกเราเลยว่า เราเสียใจแค่ไหนกับสิ่งที่เขาทำลงไป เขาเคยให้
โอกาศคนอย่างเรารึเปล่า  ถ้าไม่เรายังจะรักเขาอยู่อีกดีไหม