7 พฤศจิกายน 2549 11:54 น.
ปุยเมฆสีชมพู
**** วันเหงาๆ ในฤดูเหมันต์****
แสงแดดอ่อน ลมพัดโชย ในตอนเช้า
วันเหงาเหงา เข้ามาเยือน อีกปีหนึ่ง
เมื่อเหมันต์ พัดเอากลีบ ดอกรำพึง
ให้คำนึง คิดถึงเธอ เพ้อทุกครา
มาวันนี้ ผ่านขวบปี ยังเป็นอยู่
ยังไม่รู้ จักจะหาย เมื่อไรหนา
ใจยังเฝ้า วนเวียนคิด อยู่ทุกครา
ใจเจ้าหนา เริ่มระอา ในตัวเอง
ป่านฉะนี้ เขาอยู่ดี คงมีสุข
คงไม่ทุกข์ ตกยาก ลำบากเข็ญ
อย่าไปห่วง เขามากเลย ไม่จำเป็น
เขาไม่เห็น ในทุกสิ่ง จริงใจทำ
อย่าไปเพ้อ ระเมอรอ ให้คอตก
อย่าไปช้ำ เก็บมาพก ให้ตกต่ำ
เขาไปแล้ว อย่าทำตน ทนชอกช้ำ
แค่จดจำ สิ่งดีดี ที่มีมา
กาลเวลา จะนำพา เครื่องพิสูจน์
ดังคำพูด ของเขา บอกเราหนา
แม้อยู่ห่าง ไม่ห่างใจ ห่างกายา
จริงหรือว่า เขาโกหก ตลกเรา
******* ความรักเป็นสิ่งสวยงาม ถ้าคุณรู้จักที่จะรัก และรู้จักที่จะหลบ
รักของคุณจะยาวนาน หากว่าคุณรู้จักหลบแดดที่ร้อนจัด คุณก็จะ
ไม่รู้สึกร้อนจนเกินไป หากว่าคุณรู้จักหลบลมหนาวที่หนาวจัด
คุณก็จะไม่หนาวจนเกินไป ไม่มีใครดีที่สุดสำหรับใคร แต่เค้า
อาจจะดีที่สุดสำหรับคุณ ค้นหาเค้าให้เจอ และรักเค้าแบบฉลาด
รักด้วยหัวใจ และใช้สมองคิด แล้วคุณจะไม่เจ็บปวดกับรักอีก...
5 พฤศจิกายน 2549 17:25 น.
ปุยเมฆสีชมพู
= ลอยกระทง = ^__^
สิบห้าค่ำเดือนเพ็ญเด่นสง่า
พาทิวาราตรีนี้ผ่องใส
น้อมดวงจิต ขอขมา ขออภัย
ที่เราได้ล่วงเกิน "แม่คงคา"
ธาราใสน้ำไหลเย็นเห็นทุกสิ่ง
อีกเสียงริ่งหรีดเรไรใกล้หนักหนา
ร้องระงมเหมือนพยานในสัญญา
คำสมา ว่าข้านี้ "มิตั้งตั้งใจ"
ที่ผ่านมาขอแม่จงอภัยให้
แต่นี้ไปใจมุ่งทำแต่สิ่งดี
ขอแม่จงอวยชัยให้ลูกสุขขี
และอย่ามีโรคภัยใดมาเบียดเบียน
ทั้งการงานคงอยู่ได้จนเกษียร
ความพากเพียรขอให้เวียนสนองคุณ
คอยค้ำจุนหนุนความยากจากไปไกล
แม้ผู้ใหญ่ยังรักใคร่ใจเอ็นดู
แล้วบูชาตั้งจิตอธิษฐาน
ดลบรรดาลให้พานพบครบประสงค์
กระทงน้อยค่อยค่อยวางอย่างบรรจง
ลอยไหลส่งลงสู่ห้วงชลาชล
ปุยเมฆสีชมพู
**************** ไปลอยกระทงกันจ้า****************
หน้าส่วนตัว
1060
