28 มิถุนายน 2548 09:09 น.
ปุถุซน
ฉันอยากยิ้มตอนใกล้ตาย
แต่อาจสุดแสนยากเย็นยิ่ง
ด้วยปรารถนาอันยิ่งใหญ่
ประหนึ่งเรื่องราวไร้แก่น
ความหวังแสนประหลาด
คล้ายว่ามากเกินไขว่
ความฝันใฝ่อันน่าอัศจรรย์
ไม่ง่ายดายอย่างที่คิด
ความมีชีวิตช่างรื่นรมย์
ไม่อยากครวญคร่ำร่ำร้อง
โลกโหดร้ายเกินกว่าที่ฉันคิด
แรกวันเสียงร้องไห้แห่งทารก
ป่าวร้องถึงอนาคตอันขื่นขม
ไม่มีใครเข้าใจสรรพสำเนียง
แม้เพียรพยายามกู่ก้องบอก
วัฏจักรแห่งกาลเวลา
ขับอาทิตย์อุทัย ตะวันอัสดง
วินาทีหมุนวน ขวบปีผันผ่าน
ชีวิตดั่งครูสอนให้ฉันตระหนัก
ฉันควรได้ยิ้มเป็นครั้งสุดท้าย
ก่อนลาจากโลกเศร้าเศร้าใบนี้
เพราะความตายจะทวงคืนชีวิต
...ไปจากฉัน
ชีวิตล้วนโดดเดี่ยว ณ เบื้องหน้า
ที่ความตายอ้าแขนโอบรอบกายฉัน
27 มิถุนายน 2548 09:07 น.
ปุถุซน
โดดเดี่ยวใต้ฟ้าคราม
ไร้เมฆหมอกกำบัง
ที่พักพิงทั้งหลาย
สงบนิ่งในหุบเขาเก่าแก่
ปูลาดด้วยหญ้าขจีเขียว
ราตรีที่ฟ้าแจ่มกระจ่าง
โคมระย้ายังคงจรัสแสง
เรื่อเรืองสั่นเทิ้มมาแต่ไกล
ความเหงายิ่งใหญ่เหนือเวหา
ชั่วกาลนานล้านปีแสง
เหนืออนันตจินตนาใดจะล่วงถึง
ดินแดนโพ้นขอบฟ้าไกล
จินตนาการหลังม่านเมฆ
เฉกเช่นที่สายตามิเคยเพ่งพินิจ
โสตสดับมิเคยตรับฟังสรรพสำเนียง
ในความเปลี่ยวดายวิเวก
ข้าแบมืออันเปลือยเปล่า
ด้วยฝ่ามืออันขาวโพลน
ราวศิลาเศร้าต้องคำสาป
วิงวอนและเฝ้าอธิษฐาน
ด้วยมนตราอันศักดิ์สิทธิ์
ข้าสวดภาวนาต่อพระองค์
ตลอดชั่วนิรันดรกาล
25 มิถุนายน 2548 10:53 น.
ปุถุซน
ฟ้าเบื้องบน สูงขึ้นไปเหนือ
ผืนผิวโลก ใต้บรรยากาศ
ไร้ความหมาย คำอรรถาธิบาย
ไร้ทรัพย์สินเงินตรา ศีลธรรมจรรยา
ไร้ลัทธิศาสนา คัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์
ไร้ชาติ แผ่นดิน ประเทศ
ไร้รัฐธรรมนูญ กฏหมาย
ไร้ประชาธิปไตย สังคมนิยม
ไร้เผด็จการ ทรราชย์
ไร้ทรราช นักการเมือง
ไร้คำพูด โกหกคำโต
ไร้คอรัปชั่น ฉลฉ้อโกง
ไร้บัดซบ กฏหมาหมู่
ไร้บ้าน อาหาร ถังขยะ
ไร้ราง รถไฟ ชานชาลา
ไร้ถนนหนทาง รถเมล์
ไร้ขอทาน หมาจรจัด
ไร้มดหลงทาง ผีเสื้อ
ไร้ดอกไม้ แจกัน บทกวี
ไร้ซ่อง โสเภณี แมงดา
ไร้ไพร่ ทาส เจ้านาย
ไร้รั้ว กำแพง ลวดหนาม
ไร้เส้นแบ่ง เขตแดน
ไร้บังเกอร์ กระสุนปืน
ไร้รถถัง ขีปนาวุธ
ไร้มิตร ศัตรู ข้าศึก
ไร้การฆ่า การกดขี่
ไร้การขูดรีด ดอกเบี้ย
ไร้พิราบขาว กิ่งมะกอก
ไร้สันติภาพ ไร้สงคราม!
หน้าส่วนตัว
2115
