30 สิงหาคม 2547 17:31 น.
ปุถุซน
หาเสียงกับประชาชน
สัญญากับประชาชน
หากินกับประชาชน
ในชุดโก้หรู
มีคนขับรถให้
เงินเดือนแพงลิบลิ่ว
ไอ้สารเลว!
พอมันได้เป็น...
ได้มีตำแหน่ง...
เสียงของประชาชนหาย
เงียบ ใบ้ ยิ่งกว่าป่าช้า
สัญญาเป็นเพียงลมปาก
อันโสโครกของพวกมัน
โกงกินกันทั้งระบบ
คอรัปชั่นเชิงนโยบาย
ไอ้สันดาน!
๒๙ กรกฎาคม ๒๕๔๗
ป.ล.ได้ความคิดตอนเดินผ่านป้ายหาเสียงของโปลิติเสี้ยนคนหนึ่ง
30 สิงหาคม 2547 16:06 น.
ปุถุซน
ใช่ เรายังคงมีชีวิตอยู่ ณ ที่นี่
สถานที่ซึ่งความงามลือลั่นก้องโลก
มหานครยิ่งใหญ่อลังการ
ค่าที่พักโรงแรมหนึ่งคืนของเขา
ประทังชีวิตเราไปหลายเดือน
ผมขอร้องเถิด น้องสาวผมไม่สบาย
ผมแค่อยากได้แอสไพรินให้เธอได้ทุเลา
เธอตัวร้อนจัดทั้งที่อากาศหนาว
ผมอ้อนวอนก็ได้ คุณอยากให้ผมทำอะไร
แลกแอสไพรินสักสองเม็ดกับน้ำเปล่าสักขวด
ชีวิตของผมกับน้องสาวคงจะรอดไปอีกวัน
ผมกวาดสายตาไปทั่วเวิ้งถนน
จากมุมซ้ายบนทางเดินกว้าง
จรดอีกมุมหนึ่งของถนนที่ทอดยาว
ผมตาลายเพราะการสัญจรของผู้คน
หรือเป็นเพราะความหิวโหยในท้อง
ผมเห็นสาวน้อยวิ่งเล่นอยู่ไม่ไกล
อายุคงไล่เลี่ยกับน้องสาวแสนรักของผม
เธอคงอยากมาวิ่งเล่นที่นี่กับผมและคุณ
แต่ทำไมนะ เธอถึงทำสิ่งที่ผมต้องการไม่ได้
ภาพ Lost dreams II
โดย Deviant a
28 สิงหาคม 2547 12:32 น.
ปุถุซน
คนเราเกิดมา
ล้วนต้องเดิน
ก้าวแรก...
แม้อาจไม่มั่นคงนัก
หกล้มคลุกคลาน
เปื้อนฝุ่นดิน
แต่นั่น! คือบทเรียนที่ไม่ต้องเรียน
การรู้จักล้มบ้างเป็นสิ่งที่ดี
เพราะเมื่อวันหนึ่งมาถึง
อันเป็นวาระที่ต้องล้มพังพาบ
ล้มไม่เป็นท่าหรือล้มอย่างมีท่า
ก็อยู่ที่ว่าเราจะยังคงจดจำ...บทเรียนแรก
ได้หรือเปล่าเท่านั้น......
บนถนนสายนั้น..
เราเลือกได้ที่จะเดินเอง
หรือจะบังคับตัวเองให้เดิน
มันอยู่ที่จิตวิญญาณของเราต่างหาก
เราฟังไหมสิ่งที่มันร้องเรียกหา...
27 สิงหาคม 2547 18:59 น.
ปุถุซน
ภายใต้ฟ้าครามแสงจันทร์กระจ่าง
หนทางดูยาวไกลราวกับทางช้างเผือก
แต่ข้ากลับรู้สึกประหนึ่งกำลังเดินเล่น
ในสวนอันหลากด้วยพฤกษชาติ
แมกไม้แห่งความคิดครึ้มเขียวขจี
ผีเสื้อแห่งจินตนาการโบยบินว่อน
ในดวงตาแมลงปอข้าเห็นขุนเขา
และโลกฉากเบื้องหลังข้า
อากาศเหน็บหนาวข้าจึงได้ห่มผ้า
มีหนทางข้าจึงได้จรเดินทางรอมแรม
ดาบข้ามิได้มีไว้เพื่อปลิดชีพผู้ใด
แต่มีเพื่อเข่นฆ่าอัตตาซึ่งลำพอง
สำคัญคิดว่าตนรู้เหนือกว่าผู้ใด
25 สิงหาคม 2547 12:03 น.
ปุถุซน
I know I cant fly
But dont know
why..Without wings,
I cry.
If I have wings, I will try
Flying across the sky
And journey pass
by the Seven seas--million miles.
จะผละดิน บินเหิน ก็เกินข้า
จะเหตุใด ใครหนา สาปข้าไว้
เพราะไร้ปีก ข้าดีดดิ้น แทบสิ้นใจ
เพราะเหตุใด ข้าก็ไร้ จำนรรจา
หากข้ามี ปีกติดกาย สยายข้าง
ข้าจะท่อง โลกกว้าง ข้าโหยหา
หมื่นล้านไมล์ ข้ามสมุทร พสุธา
กี่เวหา ปีกข้าไซร้ จะไปเยือน...
คำอังกฤษโดย ปุถุชน
คำไทยสำนวนแปล อาทิตยา
หน้าส่วนตัว
1054
