เหนือกว่าคำว่ารัก

ปุถุซน

โอ้..ที่รัก
ต่อให้ฉันรำพึงรำพัน
กี่ร้อยหมื่นถ้อยพันคำ
กี่ล้านบทแสนกวีขับขาน
เอื้อนเอ่ยสรรพสำเนียง
คำว่า รัก ออกมา
ก็ไม่เท่ากับความรู้สึกภายใน
ที่ฉันมีต่อเธอตลอดกาลเวลา
ทั้งในอดีต ปัจจุบันและอนาคต
คำว่า รักมิอาจสำแดง
มิอาจอธิบายสิ่งที่ฉันเข้าถึง
ดื่มด่ำลึกล้ำต่อเธอได้

โอ้..ที่รัก
ยามใดที่ฉันจินตภาพ
ถึงเธอ...ผู้เป็นที่รักของฉัน
โค้งรูปเรียวงามใบหน้าเธอ
วิจิตรประหนึ่งสรรพสิ่งในโลกทั้งใบรวมกัน
ดวงตาข้างขวาราวกับดวงเดือนทอแสง
ในคืนที่ธิดาแห่งรัตติกาลแผ่กางปีก
แห่งความมืดครอบคลุมเหนือเมืองของเรา
ข้างซ้ายนั้นเล่าดุจดวงตะวันเบิกอรุณรุ่ง
ในยามเช้าวันใหม่ของการสร้างโลก
คิ้วเฉกก้อนเมฆในยามฟ้าใสสีฟ้าสด
ขอบตาเธอดังโค้งรุ้งหลังสายฝน
ที่พาดทอดระหว่างหุบเขา
กับหมู่บ้านเล็กเล็กของเรา
ริ้วผมเธอดุจพฤกษาในฤดูใบไม้ผลิ
ที่แข่งกันผลิบานงามสะพรั่ง
จมูกเธอนั้นเล่าประหนึ่งถนน
ที่ทอดยาวเข้าสู่ดินแดนอันลึกลับ
แห่งความฝันของสองเรา
ริมฝีปากบนประหนึ่งเนินเขา
ที่เราเคยวิ่งเล่นในวัยเยาว์
ล่างอีกนั้นเสมือนเกลียวคลื่นในห้วงสมุทร
ที่พัดพรากเธอกับฉันให้ห่างกัน
คางของเธอประหนึ่งแอ่งทะเลสาบ
ที่สะท้อนภาพสองเราบนริมฝั่ง
แห่งความทรงจำ

โอ้..ที่รัก
อย่าได้
แม้แต่จะคิด
ว่าฉัน
รัก
หรือ
ไม่รัก
เธอ


๑๔ กุมภาพันธ์  2004