27 ธันวาคม 2547 19:12 น.
ปุถุซน
ณ ขวบปีที่กำลังคืบคลานเข้ามาแทนปีซึ่งจะถูกฝังกลบในสุสานแห่งความทรงจำ
ข้าขอส่งมอบความทุกข์โศกสลด แด่ความหวังที่จะเป็นสุขสงบของมวลมนุษยชาติ
แม้เทคโนโลยีจะปฏิวัติก้าวข้ามโพ้นไปแสนสุดไกลเหนือกาลอดีตเพียงใด
อำนาจแห่งข้ายังคงสถิตเหนือสติปัญญาแห่งภูมิปัญญาใดใดในเอกภพ
ปาฏิหาริย์ใดเล่าทรงพลังพอที่จักขัดขว้างเจตนารมย์อันแรงกล้าของข้าได้
วิงวอนสิ ศิโรราบให้ข้าสิ หมอบราบคาบแก้วไปเลย ฤาจักมีมรรคาใดอีกเล่า
ที่จะพิชิตขุมพลังอันไร้ขีดจำกัด สุดเกินจะหยั่งวัดแห่งอำนาจข้าได้
2 ธันวาคม 2547 18:31 น.
ปุถุซน
ฉันฝันใฝ่ถึงดินแดนที่ไร้ใครรู้
ฉันจ้องไปในความมืดด้วยดวงตานับพัน
ฉันเห็นวิหารแห่งจิตวิญญาณสงัดเงียบ
ฉันได้ยินเสียงหายใจเข้าออกของฉัน
ก้องสะท้อนกระทบไปมาราวกับลมพายุ
ที่พัดกระหน่ำแมกไม้ในยามมรสุม
ณ ที่นี่ไม่มีความตาย ไม่มีชีวิต
เวหาอันไพศาลราวกับหลุมดำในอวกาศ
ฉันเห็นมหาสมุทรที่ไร้คลื่นขยับ
ฉันเห็นความลึกที่มิอาจวัด
ฉันเห็นความโดดเดี่ยวที่ซ่อนไว้
ใต้ก้นบึ้งแห่งหัวใจมนุษย์
หน้าส่วนตัว
1632
