28 ตุลาคม 2546 12:19 น.
ปุถุซน
จวนจะถึงค่ำคืนแรกของเดือนถือศีลอด
ฉันนั่งรถเมล์เบาะหลังติดกับพระห่มจีวรเหลือง
ท่านสะพายย่ามสีน้ำเงินฉันสะพายย่ามสีครีม
ท่านโกนผมโกนคิ้วฉันผมยาวไว้หนวดไว้เครา
ฉันนั่งรถเมล์เบาะหลังติดกับพระห่มจีวรเหลือง
นักบวชเป็นคนฉันก็เป็นคน
ท่านโกนผมโกนคิ้วฉันผมยาวไว้หนวดไว้เครา
ในย่ามของท่านมีอะไรฉันไม่รู้แต่ของฉันมีกวีนิพนธ์
นักบวชเป็นคนฉันก็เป็นคน
เราต่างมีตัวมีตนมีกิเลสและมีตัณหา
ในย่ามของท่านมีอะไรฉันไม่รู้แต่ของฉันมีกวีนิพนธ์
ฉันหิวฉันกระหายแต่จิตวิญญาณของฉันหิวและกระหายกว่า
เราต่างมีตัวมีตนมีกิเลสและมีตัณหา
มันอยู่ที่ว่าเราจะปลดปล่อยมันหรือจะเก็บกดมัน
ฉันหิวฉันกระหายแต่จิตวิญญาณของฉันหิวและกระหายกว่า
ฉันกินข้าวดื่มน้ำให้หายหิวหายกระหายแต่จิตวิญญาณฉันยังหิวโหย
มันอยู่ที่ว่าเราจะปลดปล่อยมันหรือจะเก็บกดมัน
กิเลสตัณหาดีชั่วประเสริฐเลิศเลอเลวทรามมาจากตัวเราเอง
ฉันกินข้าวดื่มน้ำให้หายหิวหายกระหายแต่จิตวิญญาณฉันยังหิวโหย
ฉันอ่านคัมภีร์ฉันอ่านบทกวีฉันเขียนบทกวีแล้วจิตวิญญาณฉันเปี่ยมสุข
กิเลสตัณหาดีชั่วประเสริฐเลิศเลอเลวทรามมาจากตัวเราเอง
เป็นนักบวชนักบุญยาจกขอทานล้วนสามารถบรรลุธรรม
ฉันอ่านคัมภีร์ฉันอ่านบทกวีฉันเขียนบทกวีแล้วจิตวิญญาณฉันเปี่ยมสุข
ฉันไม่ใช่นักบวชนักบุญไม่ใช่ยาจกไม่ใช่ขอทานไม่ใช่นักพรต
เป็นนักบวชนักบุญยาจกขอทานล้วนสามารถบรรลุธรรม
แต่ถ้ายังคงวนเวียนวกวนสับสนในตนบ่รู้จักตนคือใคร
ฉันไม่ใช่นักบวชนักบุญไม่ใช่ยาจกไม่ใช่ขอทานไม่ใช่นักพรต
ฉันไม่ลืมตนว่าฉันคือใคร ฉันมาจากไหน และฉันกำลังจะไปไหน
26 ตุลาคม 2546 / บนรถเมล์ สาย 124 และ สาย 2
24 ตุลาคม 2546 13:54 น.
ปุถุซน
เด็กหนุ่มคนหนึ่งบ่นกับฉันว่า
โอย เบื่อจัง อยากไปสำรวจโลก
เราอยากเดินทางรอบโลก
นั่นแหละ ความฝันเรา
ถ่ายรูป เขียนเรื่องราวที่เราเผชิญในแต่ละวัน
ส่งโปสการ์ดหาคนที่รัก หาตัวเองจากมุมต่างต่างของโลก
ฉันไม่ได้คัดค้านเขา แต่บอกเขาไปว่า
งั้นลองลงมือทำดูซิ
คนทุกคนมีความฝัน
ถึงฝันของบางคนอาจดูเกินจริง
เช่นฝันของฉันที่อยากออกนอกโลก
สำรวจท่องเวิ้งจักรวาลกว้าง
มันผิดไหมที่คนคนหนึ่งคิดฝัน
ความฝันไม่เคยทำร้ายคนรอบข้าง
และไม่เคยทำให้มลภาวะแวดล้อมเน่าเหม็น
ความฝันทำให้คนคนหนึ่งรอดตายในยามสงคราม
เขาอาจเห็นภาพลางลางจางจางของอ้อมอกเมียรัก
ยาจกขอทานข้างถนนฝันถึงเศษเหรียญเต็มปริ่มถ้วย
นักการเมืองฝันถึงเก้าอี้ประจำตำแหน่งใหญ่โต
นักเขียนฝันถึงล้านเล่มจำนวนของยอดขาย
ใช่หรือไม่ว่า ทุกคนมีสิทธิ์คิดฝัน
22 ตุลาคม 2546 10:32 น.
ปุถุซน
ทะเลทรายสุดเวิ้งว้างร้างว่างเปล่า
ท้องฟ้ากว้างสุดทอดสายตาแลเห็น
ขอบฟ้าสีครามตัดกับเนินทรายสีน้ำตาล
เบดูอินกับอูฐคู่ชีวิตร่อนเร่พเนจร
ชีวิตคือการเดินทาง
การเดินทางคือชีวิต
การหยุดนิ่งดุจแอ่งน้ำเน่า
การเคลื่อนไปดุจสายน้ำที่....หลั่งไหล
ทะเลทรายมีบทเรียนหมื่นแสนล้านบท
ชนเผ่าเราเบดูอินเร่ร่อนนานนานพอ
กับการมีอยู่ของพื้นแผ่นดินทะเลทราย
แห้งแล้งแร้นแค้นโหวงเหวงเดียวดาย
อย่าได้ถามว่าเรามาจากไหน?
เรากำลังจะไปไหน?
และเราคือใคร?
คำตอบมีอยู่...
ในเม็ดทรายทุกเม็ด
บนต้นอินทผลัมทุกต้น
ในก่อหญ้าทุกก่อ
และบนอูฐทุกตัว
18 ตุลาคม 2546 17:16 น.
ปุถุซน
ในป่าคอนกรีตแห่งหนึ่งที่กรุงเทพมหานคร
ฉันพบ
ความสงัดเงียบสงบเข้าโดยบังเอิญ
ในรูป
ของกลิ่นไออุ่นอุ่นร้อนร้อน ในถ้วย
กาแฟ
ฉันละเลียดแทะเล็มตัวอักษรของหนังสือ
ในมือ
ก่อนที่ฉันจะจับมันไว้ได้
มันก็กระโดดหนีหายไป
ในสุมทุมพุ่มตึกระฟ้า
แล้วฉันก็กลับมาสู่สภาพของ
ความอึกทึกครึกโครม
ของมหานาครใหญ่อีกครั้ง
หมึกเยิมไหลเปื้อนเลอะมุม
ปากฉัน
ฉันเคี้ยวอักษรล้านล้านตัว
เคี้ยวไปเคี้ยวมา ฉันเริ่ม
สับสน
ในความเป็นตัวเป็นตน
บางทีกลายเป็นมหาโจร
หมาป่าหอนเห่า
บางครั้งสลับวนเป็นหนุ่มนักรัก
โรแมนติก
แล้วผันเป็นขอทานริมถนนฟุตบาท
อนาถา
แถมยังเป็นนักการเมืองทรราชย์
เผด็จการ
ฉันเช็ดมุมปากตัวเอง
17 ตุลาคม 2546 16:36 น.
ปุถุซน
ยอร์จ ออร์เวลล์
เขียนเย้ยหยันไว้ว่า
สงครามคือสันติภาพ
อิสรภาพคือการเป็นทาส
แต่ฉัน...
กลับมองอีกมุมหนึ่ง
สันติภาพคือนรก
นรกคือสันติภาพ
หนทางเพื่อแลกสันติภาพ
มันต้องจ่ายด้วยเลือดและน้ำตา
ด้วยกระสุนปืนและดินระเบิด
ด้วยความทุกข์เข็ญและการพรากจาก
ฆ่าคนแล้วอ้างเพื่อสันติภาพ
พระเจ้า...
นี่คือผลงานของมาสเตอร์พีซของพระองค์
มนุษย์ที่พระองค์สร้าง
มนุษย์ที่มีสมองและมีเหตุผล
พวกเขาเอาแร่ธาตุในดิน
มาหลอมเป็นดาบเป็นปืน
ฟาดฟันฆ่ากัน
แก่งแย่งชิงดีชิงเด่น
ก่อสงครามล้างผลาญ
ยังไม่หนำใจ
พวกเขาตีเหล็กเป็นขวาน
ตัดต้นไม้แล้วมาสร้างกรงขัง
ลิดรอนอิสรภาพของนกเสรี
พระเจ้า...
บอกข้าน้อยได้ไหม
ว่าสันติภาพไม่ใช่นรก
นรกไม่ใช่สันติภาพ!!!
หน้าส่วนตัว
718
