27 ธันวาคม 2547 19:12 น.
ปุถุซน
ณ ขวบปีที่กำลังคืบคลานเข้ามาแทนปีซึ่งจะถูกฝังกลบในสุสานแห่งความทรงจำ
ข้าขอส่งมอบความทุกข์โศกสลด แด่ความหวังที่จะเป็นสุขสงบของมวลมนุษยชาติ
แม้เทคโนโลยีจะปฏิวัติก้าวข้ามโพ้นไปแสนสุดไกลเหนือกาลอดีตเพียงใด
อำนาจแห่งข้ายังคงสถิตเหนือสติปัญญาแห่งภูมิปัญญาใดใดในเอกภพ
ปาฏิหาริย์ใดเล่าทรงพลังพอที่จักขัดขว้างเจตนารมย์อันแรงกล้าของข้าได้
วิงวอนสิ ศิโรราบให้ข้าสิ หมอบราบคาบแก้วไปเลย ฤาจักมีมรรคาใดอีกเล่า
ที่จะพิชิตขุมพลังอันไร้ขีดจำกัด สุดเกินจะหยั่งวัดแห่งอำนาจข้าได้
2 ธันวาคม 2547 18:31 น.
ปุถุซน
ฉันฝันใฝ่ถึงดินแดนที่ไร้ใครรู้
ฉันจ้องไปในความมืดด้วยดวงตานับพัน
ฉันเห็นวิหารแห่งจิตวิญญาณสงัดเงียบ
ฉันได้ยินเสียงหายใจเข้าออกของฉัน
ก้องสะท้อนกระทบไปมาราวกับลมพายุ
ที่พัดกระหน่ำแมกไม้ในยามมรสุม
ณ ที่นี่ไม่มีความตาย ไม่มีชีวิต
เวหาอันไพศาลราวกับหลุมดำในอวกาศ
ฉันเห็นมหาสมุทรที่ไร้คลื่นขยับ
ฉันเห็นความลึกที่มิอาจวัด
ฉันเห็นความโดดเดี่ยวที่ซ่อนไว้
ใต้ก้นบึ้งแห่งหัวใจมนุษย์
26 พฤศจิกายน 2547 16:18 น.
ปุถุซน
จินตนาการถึงวันโกหก
ที่ฝูงนกพันธนาการถลา
โปรยปรายจากฟากฟ้า
โรยรายลงสู่ดิน
ฝูงบินลำเลียง
ทะยานสู่สรวงสวรรค์
ปืนกลไฟนิพพาน
ออกดอกเบ่งบาน
ปลอกกระสุนปืนเต็มกำมือ
เด็กน้อยยื้อแย่งความกรุณา
27 ตุลาคม 2547 13:55 น.
ปุถุซน
เมื่อวานซืน
ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่มี
เพียงแค่คนขาดลมหายใจ
ไปเท่านั้นเอง
ไม่กี่คน
เขาบอกเพียงว่า เสียใจ
เขาบอกเพียงว่า ขาดอากาศหายใจ-อ่อนแอ
อย่าวิตกไปเลย ไม่มีอะไรมากไปหรอก แค่ชีวิตร่วมร้อย ที่ดับสูญ
เราไม่ได้ทำร้ายเขา แค่คนอดอาหาร
คนอ่อนแอ ที่หมดลมหายใจ...เอง
19 ตุลาคม 2547 17:00 น.
ปุถุซน
ความสะเทือนใจของดอกไม้
จะมีผู้ใดล่วงรู้บ้างว่า
มันแสนเศร้าทรมานเพียงใด
รอยร้าวในใจของดอกไม้
จะชุนปะด้วยอันใดเล่า
จึงจะปิดรูรั่วนั้นได้สนิท
ดอกไม้ตูม ดอกไม้บาน
ดอกไม้หุบ ดอกไม้ร่วง
โรยไปตามกาลและเวลา
จะมีใครบันทึกตำนาน
ดอกไม้ดอกนั้นไหมหนอ
แต่ดอกไม้ทุกดอกมีตำนาน
เพียงทางผ่านของกาลเวลา
บานสะพรั่งทันใดก็อับเฉา
หน้าส่วนตัว
1632
