22 มีนาคม 2547 16:52 น.
ปีกนางฟ้า
...................................................................
แม้สองตาไม่อาจล่วงจ้วงความคิด
ในหนึ่งมิตรว่าจิตคิดการณ์สิ่งไหน
ประหนึ่งดูเหมือนจะดี-มีน้ำใจ
เหตุไฉน..มือไพล่หลัง..หวังจะฟัน
คิดจะฆ่า..ต่อหน้า..มิทำได้
หันหลังให้..เมื่อไร..คือห้ำหั่น
เมื่อต่อหน้า งามวาจา สารพัน
พอหันหลัง เงื้อดาบฟัน หั่นน้ำใจ
คิดว่าใคร เขาจะเง่า ขลาดเขลาคิด
คิดว่าจิต กูนี่แน่..กว่าใคร-ที่ไหน
คิดว่าแสร้ง แกล้งทำดี มีน้ำใจ
มิตรจักได้ นิ่งนอนไซร้ ไม่ระวัง
ระวังเถิด มีดที่ยื่น คืนสนอง
น้ำตานอง เพราะมิ่งมิตร คิดผิดหวัง
เมื่อเขารู้ ดูสันดาน พาลเกลียดชัง
กลายเป็นคน น่าระวัง พังตัวเอง
.................................................................
22 มีนาคม 2547 16:41 น.
ปีกนางฟ้า
ฟันเฟืองเพียงหนึ่งนิ้ว...............ปลายก้อย
ไฉนเลยจะด้อยค่า..................น่าหนี
หนึ่งเฟืองจะเท่าเขื่อง...............หรือธุรี
ล้วนต่างทำหน้าที่...................ขับเคลื่อน เหมือนกัน
..................
อย่าดูถูกตัวเองว่าเป็นเพียงจุดเล็กๆ ในสังคม..
เพราะเพียงจุดเล็กๆ นี้เอง..
ที่จะร่วมตัวเป็นจุดใหญ่..
เปรียบกับความฝัน..
อย่าดูถูกความฝันว่าจะไปไม่ถึง
เริ่มต้นจากจุดเล็กๆในความฝัน..
สักวัน..จะเป็นจริง..
18 มีนาคม 2547 15:01 น.
ปีกนางฟ้า
.............................................
ตระกองหาบอาบเหงื่อทั่วใบหน้า
ตะวันฉายแสบนัยน์ตาแทบอาสัญ
ตระเวนหาเลี้ยงกายามิจาบัลย์
ตะลอนกันตะวันคล้อยยังค่อยเดิน
คุณพี่ขา..มารดาหนูไม่อยู่ด้วย
คุณพ่อป่วย หนูกับน้องต้องระเหิน
คุณลุงขา..ช่วยเมตตาขอเศษเงิน
คุณน้าขา..หิวเหลือเกิน ขอเศษทาน
หนูมีเพียงพวงมาลัยไว้มาแลก
หนูหาบแบกตรงสี่แยกแหกเอ่ยขาน
หนูร้อนเร่าเท้าของหนูพุพองบาน
หนูอาบเหงื่อโปรดสงสาร ทานหนูที
อยากเล่าเรียนเขียนอ่านขานสะกด
อยากให้ท้องน้องไม่อดทุกวัน-วี่
อยากมีบ้าน อยากมีบุพ-พการี
อยากวิ่งหนีความโหดร้าย-ขายมาลัย
ประณมไหว้น้าชายสักหนึ่งหน
ประชิดจนกระจกชนอย่าสงสัย
ปะทะตาจ้องมองมาในหัวใจ
ประทังชีพหนูได้ไหม..มาลัยสักพวง
สิบบาทค่ะ
....................................................
12 มีนาคม 2547 21:38 น.
ปีกนางฟ้า
-----------------------------------
ในวันที่หัวใจโอนเอนอ่อนไหว
หากแม่อยู่ใกล้ๆ ลูงคงไม่ต้องร้องไห้แบบนี้
อ้าวว่าง อ่อนแอ ท้อแท้ ในทุกวินาที
หากแม่อยู่ใก้ลๆ ตรงนี้ ลูกคงอบอุ่นทันที ที่เดียวดาย
ในวันเหงาอย่างนี้คิดถึงแม่
อยากระบายความอ่อนแอ ความอ่อนไหว
อยากให้แม่รับฟัง ให้กำลังใจ
ความเหนื่อยล้า คงหายไป ไม่เหลือรอย
อยากกลับบ้านไปนอนหนุนตักอุ่น
ซึมซับไอละมุนให้ใจลูกหายท้อถอย
อยากกลับไปพิงพัก....
ซุกกอดความรักที่ลูกไม่เคยต้องคอย
หุ้มห่มความห่วงหาให้หัวใจลูกดวงน้อย-น้อย
ได้รับการเยียวยาจนใจค่อย-ค่อย........หายดี
------------------------------------
3 มีนาคม 2547 20:05 น.
ปีกนางฟ้า
---------------------------------------------------
ฝังตัวเองอยู่กับความเจ็บช้ำ
จมอยู่กับน้ำคำ..ที่เคยห่วงหา
กอดความรัก..ที่มีแต่รอยน้ำตา
ใช้เวลาอยู่กับคำว่า..ห่วงหา..เดียวดาย
ไม่เคยลบเธอทิ้งได้..ในความรู้สึก
เพียงแค่ได้นึกถึง..น้ำตาก็รินไหล
ปวดร้าว...ไปทั่วทุกห้วง..ของลมหายใจ
หวั่นไหวในทุกๆ ความเป็นไป..ของทุกวินาที
นั่นเป็นเพียงความรู้สึกที่ผ่านมาครั้งก่อน
นอนกอดหมอนร้องไห้..เมื่อเธอหน่ายหนี
เจ็บร้าว..เกินจะเอ่ยได้เลย..เคยรู้บางไหม..คนดี
กว่าจะผ่านมันมาถึงตรงนี้..เจ็บสิ้นดี..แสนทรมาน
นับจากนี้..ต่อไปวันข้างหน้า
ฉันสัญญา..ไม่มีแล้วน้ำตาของความห่วงหา..ร้าวฉาน
จะมีก็เพียงหัวใจที่กร้าวแกร่ง..ทิ้งทั้งหมด..ทุกความร้าวราน
จะเป็นคนใมห่ที่ไม่มีชีวิตอยู่ภายใต้คำบงการ
ของหัวใจร้าวราน...............................ดวงใด
-------------------------------------------------
หน้าส่วนตัว
9727
