3 กุมภาพันธ์ 2547 09:55 น.
ปีกนางฟ้า
..........................................
เพียงในฝันวันอ่อนไหว
ก็เพียงพอที่จะทำให้หัวใจโหยหา
เพียงหยาดฝน..ร่วงปน..หยดน้ำตา
ก็เพียงพอซ่อนรอยเหว่ว้า..สาใจ
เพียงเสียงกระซิบซ่านผ่านลม
ก็เพียงพอให้หัวใจต้องตรอมตรม..หม่นไหม้
เพียงตื่นมาพบว่า...ข้างกายร้าง..ไร้ใคร..
ก็เพียงพอทำให้หัวใจ....กลับหลับไหล..นิจนิรันดร์
.................................
7 มกราคม 2547 14:54 น.
ปีกนางฟ้า
ดีใจที่เธอให้อภัย
กับผู้หญิงไม่เอาไหน..อย่างฉัน
ประสบการณ์ที่ผ่านมา..
ทำให้รู้แล้วว่า..ใครคือคนสำคัญ
จากนี้จะไม่มีวัน..ทำให้คนสำคัญ..เสียใจ
ฉันขอโทษกับทุกเรื่องราว
รู้ว่าเธอต้องรอนร้าวมากมาย..แค่ไหน
ยิ่งเธอไม่เคยโกรธ..
ฉันยิ่งกลับเป็นคนไม่นาให้อภัย
ยิ่งทำเธอเสียใจ
ยิ่งสมควรชดใช้..ทุกความเสียใจที่เคยทำ
จะไม่ดิ้นรนไขว่คว้า
สัญญา..จะไม่มีครั้งหน้า..ที่ทำให้ใจเธอต้องเจ็บช้ำ..
จับมือฉันหน่อยนะ..ให้มั่นใจว่าเธอรับรู้ในทุกถ้อยคำ
เชื่อเถอะ..เพราะทุกจังหวะของหัวใจยังเต็นย้ำ
จะไม่ทำ..เธอเสียใจ
4 สิงหาคม 2546 20:19 น.
ปีกนางฟ้า
...........................................
เพียงแรกเห็นเนื้อเย็นใจสั่นไหว
ช่างไฉไลสวยสอ้านปานจันทร์ฉาย
ดวงตาคมมองชมดั่งหงษ์กราย
ปากพริ้มพรายบนบางล่างชมพู
ใบหน้านวลได้ส่วนในทุกสัด
ผมยาวปัดมัดมวยช่างสวยหรู
เผยให้เชยเรียวคอสาวขาวน่าดู
ไหล่ทั้งคู่..ยกอยู่..ดูสง่างาม
เมื่อมองจ้องน้องนวลทำขวยเขิน
พี่ก็เพลินจ้องเจ้า..ไม่เข้าถาม
ดั่งว่าต้องมนตรา....แม่คนงาม
ใจไห้ตามทรามเจ้า..เข้าทรวงใน
ผิวก็ขาว สาวก็สาว สวยก็สวย
อกก็ด้วยแต่งดึง..น่าคลึงหลาย
เรียวแขนยาวเรียวขาขาวเป็นนวลใย
โอ้..ยอดใจทำอย่างไร จะได้ครอง
ฤาว่าเจ้าใช้คาถาลวงตาพี่
ใช้ฤทธีเสกเป่าตาทั้งสอง
จึ่งไม่อาจละจากเจ้าแม่เนื้อทอง
เพียงแรกเห็นเจ้าก็ครองพี่ทั้งใจ
ถ้าเป็นจริงดั่งสิ่งที่พี่เห็น
แม่เนื้อเย็นขอสมัครรักได้ไหม
ฤาต้องมนตร์พี่ก็จนหมดดวงใจ
โอ้ทรามวัย เจ้าดึงใจ พี่ไปครอง
....................................................
8 กรกฎาคม 2546 13:30 น.
ปีกนางฟ้า
..........................................
เพียงภมรร่อนลมดมพฤกษา
ด้วยยั่วพาให้ต้องตาน่าไหวหวั่น
เริงจริตจก้านแกว่งแต้มแต่งพลัน
ชวนใฝ่ฝันให้ใคร่รักสมัครใจ
มิกล้าดมดอมดอกบินออกห่าง
ด้วยกลัวพลางนางซ่อนให้อ่อนไหว
ได้แต่ชมในไอแดดที่แผดใบ
ได้ลูบไล้ใบพฤกษ์มินึกเกรง
แล้วบุบผาก็อ้าแย้มแง้มเกสร
หมู่ภมรก็ร่อนดมมิข่มเหง
เพราะดอกงามอร่ามแท้แพ้ตัวเอง
จึ่งร่อนเล็งเพื่อเสพสู่หมู่ไม้งาม
เพราะแต้มแต่งกลีบใบไว้หลายสี
ภุมรีจึงหลงไหลแม้ใบหนาม
สะบัดเร่า เย้ายวน ในทุกยาม
จึงหลงตามงามพฤกษ์ไม่นึกกลัว
ครั้นได้ลิ้มชิ้มชมดมดอมดอก
เหมือนถูกหลอกให้หลงไม่โงหัว
จึงติดป่วงบ่วงรัดมัดมิดตัว
ภมรมัวแต่เพลินเสพจึงเจ็บจม
เหลือไว้เพียงไม้ใบกับไอแดด
ภมรแปลบแสบสุมในสุขสม
เมื่อพฤกษาที่เคยอ้ามาหุบอม
ภมรจมเพราะลมยั่ว..หลงมัวเมา
...................................
7 กรกฎาคม 2546 10:10 น.
ปีกนางฟ้า
......................................................................
คำพูดแสนสวย..
แต่แฝงไว้ด้วย..การจ้องทำร้าย
สายตา..ส่งมาเหมือนห่วงใย
แต่แฝงไว้..ด้วยหัวใจแสนระยำ
ผมรักคุณ..
เป็นคำพูดจากริมฝีปากอุ่น.ซ้ำๆ
พูดได้..ไม่อายปาก..เพราะอยากทำ
อยากให้ใครต่อใครชอกช้ำ..จากคำ
ผมรักคุณ
ฉันขอแช่งสาป
ให้บาปคืนกลับ..ไม่เกื้อหนุน
ขอสวรรค์ชั้นฟ้า..อย่าการุณย์
ตกนรกเป็นจุล..ในพริบตา
ให้สมกับหัวใจแสนชั่ว
เกลือกกลั้วมั่วทรามต่ำช้า
อย่าหวังใครเขาเมตตา
กับใจบ้า..ที่เข่นฆ่า..หัวใจใคร
....................................................................................
ขออภัย..ถ้าหากคำที่ข้าพเจ้าใช้
จะแรงไป..หรือไม่สมควร
เป็นเพียงบทกลอน
ไม่คิดจะบั่นทอน..ผู้ใด
..........................................
หน้าส่วนตัว
717
