30 พฤษภาคม 2554 14:06 น.
ปาลิน
ฉันไม่อาจหลั่งน้ำตาต่อหน้าเธอ
ข่มใจไว้เสมอ ไม่ให้ความปวดร้าวที่เจอมันรินไหล
ฝืนไว้ในความรู้สึก ก่อนเธอจะคิดนึกอะไรไกล
เหินห่างกับความใกล้ . . .
เพราะไม่อยากให้อะไรมันสายเกิน
คราวอ่อนไหวที่ใจมี
ขอให้ความรู้สึกเหล่านี้ เป็นเพียงนาทีอันผิวเผิน
อย่าเอาความใจง่ายมาแลก ให้กับแขกผู้ไม่ได้รับเชิญ
เส้นทางของเธอยังต้องดำเนิน
ฉันเป็นเพียงส่วนเกินที่ผ่านมา
แท้แล้ว...ฉันไม่เคยมีรัก
ตรงนี้จึงไม่ใช่ที่พิงพัก เพื่อทอถักความปรารถนา
ลืมมันเถิดสิ่งดีๆ ภาพฝันเหล่านี้มันลวงตา
หลอนใจคนผู้อ่อนล้า เพื่อรอเวลาเราพ่ายแพ้
เธอไม่คิดจะผูกพัน ส่วนฉันไม่ใช่ความจริง
เหมือนเนื้อร้ายที่ควรเฉือนทิ้ง หมดเวลาอ้อยอิ่งแยแส
ความสุขชั่วครั้งคราว ควรหรือที่คนปวดร้าวต้องดูแล
หากเราต่างก็อ่อนแอ มีความผิดเป็นบาดแผลบนหัวใจ
ถูกแล้วที่เธอเลือกเดินจากมา
เมื่อการพบกันได้บอกเราว่า . . .
ใครสักคนอาจเสียน้ำตาร่ำไห้
ก็ถึงเวลาที่ควรหยุดพัก
กับการมีรักเพื่อทำร้ายใคร
ไม่อาจปรารถนาอะไร
รู้เพียงต้องหักห้ามใจ - - ไม่ให้รัก
11 พฤษภาคม 2554 06:40 น.
ปาลิน
โอ...ความสุขสีเศร้าเคล้าน้ำตา
เธอบอกว่าสีท้องฟ้าไม่สดใส
คราความเหงาพัดโบกโลกในใจ
จึงบางใครอ้างว้างอยู่อย่างนั้น
ถึงเธออันเป็นที่รัก
มาหลับพักเถิดหนาถ้าหนาวสั่น
ก่อนน้ำตาเกลื่อนหาวร้าวชีวัน
จะเรียงถ้อยร้อยรำพันให้ฝันดี
ดูสิ!ดาว หนึ่งดวงร่วงจากฟ้า
มาซบลงตักหล้าแห่งกาแลกซี่
เป็นแสงไฟผ่านฟ้ายามราตรี
เราจะผ่านคืนนี้ไปด้วยกัน
เถิดแสงดาวดวงสุดท้ายจงร่ายพร
ลงบนหมอนที่รอรับเธอหลับฝัน
เธอเอย...ต่อแต่นี้อย่ามีวัน
ที่เงียบงันขมขื่นเข้ากลืนกิน
จะบรรเลงเพลงหวานกังวาลแผ่ว
ท่ามน้ำค้างพร่างแพรววาวแววถวิล
เรียงคำรักสลักไว้จากใจจินต์
ให้ผ่านยินถ้อยความทุกยามไป
โอ...ความสุขสีเศร้าในเงาตา
เธอเก็บมาแต้มติดอยู่ชิดใกล้
หวังฉันหวังเลือนโศกโลกในใจ
เพียงหนึ่งใครไม่อ้างว้างอยู่อย่างนั้น.