24 เมษายน 2555 02:10 น.
ปาลิน
อาจไม่มีอะไรคงเดิม
เมื่อบางใครริเริ่มเติมรอยก้าว
ถ้อยหลังไปสุดฟ้าสุดตาดาว
แบกภาระเรื่องราวอันหนาวร้อน
พร้อมคำสัตย์ที่ชื่อว่าชีวิต
มอบอุทิศด้วยหวังใจจะไถ่ถอน
พิษรักอันร้ายกาจประสาทพร
กระจ่างจบกระจ่างจร ยอกย้อนใจ
ไม่มีแล้วความในจะให้คุณ
ที่ผ่านมาเคยคุ้น...ว่าคุณใช่
อาจวันนี้ไม่วาดตามความในใจ
เพราะไม่อาจมอบอะไรให้คุณรัก
อย่าทำดีกับฉันเลย
บทชีวิตฉันคุ้นเคยการไร้หลัก
นกขมิ้นเร่เริงไร้เพิงพัก
มาติดหล่มจมปลักก็ดักดาน
แค่สายป่านเส้นน้อยที่ลอยหลุด
ถึงยื้อยุดด้วยใจกร้าวจะห้าวหาญ
อาจแลเห็นโครงไม้คล้ายตำนาน
ทิ้งตัวตนกรอบกร้านแต้มลานดิน
อาจแลเห็นโครงไม้คล้ายวันวาน
ทิ้งตัวตนดิบด้านใต้ลานดิน
9 มกราคม 2555 12:18 น.
ปาลิน
ฤดูรักหรือไรใช่ไหมเล่า?
ทุกความเหงาจึงก้าวข้ามไม่ถามหา
โลกใบเก่าเคยกล้ำกลืนชื้นน้ำตา
กลับมีเธอเข้ามาเป็นอุ่นไอ
มือเธอที่เกาะกุมในวันท้อ
ก็เติมต่อความฝันในวันใหม่
ดั่งเรือน้อยที่ลอยคว้างบนทางไกล
พบแสงไฟกลางคลื่นในคืนแรม
ประภาคารแห่งนี้แหล่ะที่พัก
จะเก็บรักฝากไว้ใต้จันทร์แจ่ม
เก็บความฝัน เก็บศรัทธา เอามาแซม
ให้ตระการกว่าวาวแวมของแสงดาว
จะท่องไปยังทิศทางเคียงข้างเธอ
หากข้างหน้าที่ต้องเจอมีเธอก้าว
พาฉันผ่านสายธารอันนานยาว
แม้ค่ำดื่นคืนหนาวก็ไม่กลัว
อาจสายลมพัดโบกโลกใบใหม่
อาจสายฝนรำไรในฟ้าหลัว
อาจฟองเมฆขื่นข้นสีหม่นมัว
จะทอรุ้งสักตัวให้งดงาม
ขอใส่สีชีวิตไปพร้อมเธอ
ในสุข-ทุกข์ เศร้า- เหม่อ หรือเพ้อพล่าม
จะแต้มรักซึมลึกผนึกลาม
ให้โมงยามหวานชื่นเข้ากลืนกิน
แหละกร่อนความโศกตรมที่ละน้อย
เพื่อรอคอยกันอยู่ไม่รู้สิ้น
เลือนปวดร้าว ทรมาน์ น้ำตาริน
ด้วยรักที่ผ่านยิน...ถึงวิญญาณ์
ฉันมาเพื่อขอมอบคำขอบคุณ
ที่โลกหมุนวันเลื่อนให้เคลื่อนหา
เพื่อถูกรัก ถักทอที่รอมา
กับหนึ่งใครที่ตามหามาเนิ่นนาน
2 ตุลาคม 2554 14:56 น.
ปาลิน
อัศวิน....
เธอควบม้าโบยบินไปถึงไหน
บนผืนโลกเวิ้งว้างกว้างและไกล
จะค้นเจอเธอบ้างไหมหรือไม่เลย
ฉันคิดถึงเธอ......
จึงพร่ำเพ้อเลื่อนลอยแห่งถ้อยเอ่ย
หนาวน้ำตาอาวรณ์เหมือนก่อนเคย
และปวดร้าวลงเอยอยู่ทุกคราว
เพราะภาพเก่าวันก่อนยังย้อนมา
ที่มองหาก็เห็นเธออยู่ทุกก้าว
เป็นเกราะแกร่งคุ้มฝนที่หล่นพราว
เป็นไออุ่นนานยาวเมื่อหนาวมา
ฉันอาจเป็นผู้แพ้ต่อแต่นี้..........
ลมหายใจที่มี-ไม่มีค่า
ความรู้สึกเลยผ่านนั้นด้านชา
กับการที่ไม่รู้ว่าอยู่เพื่อใคร
ในฝัน..........
เราผ่านมาเพื่อพบกันนั่นใช่ไหม
หากวันหนึ่งอัศวินต้องบินไป
ฉันขอนั่งซบไหล่บนไม้ม้า
แม้สุดขอบโลก..............
จะติดตามไปสุข-โศกทุกโตรกผา
ให้นิรันดร์ฉันมีเธอเสมอมา
และฉันขอหลับตา....อยู่อย่างนั้น.
30 พฤษภาคม 2554 14:06 น.
ปาลิน
ฉันไม่อาจหลั่งน้ำตาต่อหน้าเธอ
ข่มใจไว้เสมอ ไม่ให้ความปวดร้าวที่เจอมันรินไหล
ฝืนไว้ในความรู้สึก ก่อนเธอจะคิดนึกอะไรไกล
เหินห่างกับความใกล้ . . .
เพราะไม่อยากให้อะไรมันสายเกิน
คราวอ่อนไหวที่ใจมี
ขอให้ความรู้สึกเหล่านี้ เป็นเพียงนาทีอันผิวเผิน
อย่าเอาความใจง่ายมาแลก ให้กับแขกผู้ไม่ได้รับเชิญ
เส้นทางของเธอยังต้องดำเนิน
ฉันเป็นเพียงส่วนเกินที่ผ่านมา
แท้แล้ว...ฉันไม่เคยมีรัก
ตรงนี้จึงไม่ใช่ที่พิงพัก เพื่อทอถักความปรารถนา
ลืมมันเถิดสิ่งดีๆ ภาพฝันเหล่านี้มันลวงตา
หลอนใจคนผู้อ่อนล้า เพื่อรอเวลาเราพ่ายแพ้
เธอไม่คิดจะผูกพัน ส่วนฉันไม่ใช่ความจริง
เหมือนเนื้อร้ายที่ควรเฉือนทิ้ง หมดเวลาอ้อยอิ่งแยแส
ความสุขชั่วครั้งคราว ควรหรือที่คนปวดร้าวต้องดูแล
หากเราต่างก็อ่อนแอ มีความผิดเป็นบาดแผลบนหัวใจ
ถูกแล้วที่เธอเลือกเดินจากมา
เมื่อการพบกันได้บอกเราว่า . . .
ใครสักคนอาจเสียน้ำตาร่ำไห้
ก็ถึงเวลาที่ควรหยุดพัก
กับการมีรักเพื่อทำร้ายใคร
ไม่อาจปรารถนาอะไร
รู้เพียงต้องหักห้ามใจ - - ไม่ให้รัก
11 พฤษภาคม 2554 06:40 น.
ปาลิน
โอ...ความสุขสีเศร้าเคล้าน้ำตา
เธอบอกว่าสีท้องฟ้าไม่สดใส
คราความเหงาพัดโบกโลกในใจ
จึงบางใครอ้างว้างอยู่อย่างนั้น
ถึงเธออันเป็นที่รัก
มาหลับพักเถิดหนาถ้าหนาวสั่น
ก่อนน้ำตาเกลื่อนหาวร้าวชีวัน
จะเรียงถ้อยร้อยรำพันให้ฝันดี
ดูสิ!ดาว หนึ่งดวงร่วงจากฟ้า
มาซบลงตักหล้าแห่งกาแลกซี่
เป็นแสงไฟผ่านฟ้ายามราตรี
เราจะผ่านคืนนี้ไปด้วยกัน
เถิดแสงดาวดวงสุดท้ายจงร่ายพร
ลงบนหมอนที่รอรับเธอหลับฝัน
เธอเอย...ต่อแต่นี้อย่ามีวัน
ที่เงียบงันขมขื่นเข้ากลืนกิน
จะบรรเลงเพลงหวานกังวาลแผ่ว
ท่ามน้ำค้างพร่างแพรววาวแววถวิล
เรียงคำรักสลักไว้จากใจจินต์
ให้ผ่านยินถ้อยความทุกยามไป
โอ...ความสุขสีเศร้าในเงาตา
เธอเก็บมาแต้มติดอยู่ชิดใกล้
หวังฉันหวังเลือนโศกโลกในใจ
เพียงหนึ่งใครไม่อ้างว้างอยู่อย่างนั้น.
หน้าส่วนตัว
2130
