24 กันยายน 2555 17:31 น.
ปาลิน
รอเธออยู่ตรงนี้
เลื่อนลอยเต็มทีเธอรู้ไหม
จากวันที่เธอไม่อยู่...ฉันก็ปิดประตูตรงหัวใจ
และเหมือนชีวิตมีบางอย่างขาดหาย...
ค้นเจอไม่ได้เลยสักที
เธออยู่ตรงนั้นหรือเปล่า
ที่ที่มีความฝันของสองเราเมื่อก่อนนี้
กาลครั้งหนึ่งนานแสนนาน...
หรือเลือนหายในรอยกาลแล้วคนดี
ฉันบรรจุความเหงาอยู่ทุกนาที...เมื่อหลับตา
เธอจะยังคิดถึงกันไหม
หากกาลเวลาก็เคลื่อนไป...ช้าๆ
จำฉันได้หรือเปล่า
คนที่มีรอยยิ้มเศร้าๆในรอยตา
หรือเธอจะลืมเลือนไปแล้วว่า
เมื่อครั้งที่เราร่ำลา...ฉันยังรอ
มันผ่านไปแล้วอีกวัน
ความทุกข์เศร้ายังเป็นของฉัน...จนทดท้อ
นานเหลือเกินที่ไม่ได้พบเจอ
ภาพความเป็นเธอก็เอ่อคลอ
หลั่งรินอย่างไม่ย่นย่อ...ในบ่อน้ำตา
ฉันพาตัวเองไปที่ทะเล
ปล่อยลมเหงาไหวเห่..จนเหว่ว้า
เพราะคิดถึงเสมอ...และยังมีแต่เธอตลอดมา
ความรักหล่นกระจายเกลื่อนฟ้า...
จากคนที่มีแต่คำว่า... ยั ง รั ก เ ธ อ
15 เมษายน 2556 15:25 น.
ปาลิน
มีกลอน อยู่ บานหนึ่ง
ถูกลมคิดถึงลักพาตัว
5 กรกฎาคม 2555 17:32 น.
ปาลิน
ปลายพู่กันซึมลึกผนึกรัก
ฉันจุ่มไม้จมปลักบนจานหลุม
ระบายสีขาวฟ้าสระปทุม
แต้มชมพูเกาะกลุ่มไว้งามตา
บัวชมพูใบบานบนจานเขียว
เป็นสีเดียวระริกสั่นถึงชั้นฟ้า
ช่อมาลีรายทางเรี่ยวางมา
เป็นเกลียวทองดอกหญ้ามาประปราย
สองข้างทาง ข้างน้อยๆมีต้อยติ่ง
เป็นกลุ่มกิ่งรางรางดั่งวางขาย
มะลิซ้อนซอนซบหลบวุ่นวาย
หันไปเห็นคุณนายตื่นสายจัง
หวนคำนึงถึงวงหน้าก็ปรากฏ
ในบาทรสพฤกษาน้ำตาหลั่ง
ใครกันหนอจุดพลุประทุดัง
ระเบียงหญ้าร้าวพังดังวิญญา
ก็คุณตาฉันหลับใหลไม่ยอมตื่น
ใครเร่งคืนเร่งวันอันบอดบ้า
ให้เจ็บแค้นแสนโกรธโทษโชคชะตา
ที่บังอาจเข่นคร่าให้อาลัย
และฉันคือคนรักของจักรยาน
ที่มีบ้านมีเถียงนาให้อาศัย
จะรับส่งคุณตาแม้ว่าไกล
ก็จะไปคืนเรือนเป็นเพื่อนเนาว์
และฉันเป็นคนรักของจักรยาน
ชั่วกาลนานเห่ช้าวิ่งหาเช้า
แต้มสีทองหวามแว่วแผ่วๆเบา
จบพู่กันจุ่มเหงาเข้านัยตา ๚
หน้าส่วนตัว
1737
