19 สิงหาคม 2552 10:51 น.
ปาณาดี
ฟ้าเริ่มมืดด้วยเมฆามานั่นแล้ว
คงไม่แคล้วฝนหลั่งรินสู่ดินผืน
ฟังสิฟัง เสียงสะอื้นดังครืนๆ
ปลุกความเศร้า..ให้เจ้าตื่น..จากนิทรา
จงมาร่วมบรรเลงร้องเพลงโศก
ความวิโยคจักรวมไว้ไปกับฟ้า
แต่ละหยดของเม็ดฝนที่หยาดมา
แต่ละสายของน้ำตาจะปะกัน
เถิดคร่ำครวญให้สาแก่ใจเถิด
ทุกข์บังเกิด อย่าเก็บไว้ให้อัดอั้น
เถิดวันนี้เศร้ากับฟ้าไปสักวัน
เมื่อจบสิ้น...ใจดวงนั้น...เหมือนฝันไป
แลเมื่อฟ้าผ่านฝนคนผ่านช้ำ
แสงสว่างจะโน้มนำความแจ่มใส
ฝนที่ริน...ชะล้างสิ้นทั้งดวงใจ
หลังฟ้าใส ใจกระจ่าง สว่างมน
9 สิงหาคม 2552 23:27 น.
ปาณาดี
เจ้านกขมิ้นเอย
วจะเอ่ยจะนอนใด
รวงรังบ่อยู่ใกล้
มนะใดจะปรีดา
ค่ำคืนก็ดายเดียว
วนะเปลี่ยวบ่รู้ลา
มืดมัวสลัวล้า
ศศิมา ฤ หมายมี
ยินเพลงละเลงร่ำ
รติช้ำ ณ ราตรี
ยามฟ้าบ่ปราณี
ก็บ่มีกิ่งใดนอน
บ้านใดจะเอ็นดู
นรผู้สิอาทร
อกอุ่นเพราะหนุนนอน
วสะย้อนจะคอนรัง
โรยโรยสุรีย์ศรี
รึบ่มีหทัยหวัง
แท้จริง ฤ ชิงชัง
มละทั้งปลายปราณ
หน้าส่วนตัว
1129
