4 ธันวาคม 2557 07:18 น.
ปาณาดี
รักเจ้าดวงเดือนเอย
เมื่อเดือนเลื่อนลาไกลไปกลางหาว
อาลัยหนอ...น้ำตาดาวก็พราวหล่น
ดวงเดือนเอยดวงเดือนเจ้าคงเป่ามนต์
ให้หนึ่งใจต้องทุกข์ทนด้วยคำนึง
ส่งคำหวานมธุรสพจนารถ
แลเยื่อใยสายสวาทจงไปถึง
อย่าเลือนหายขอรักร้อยคอยรัดรึง
นำคำนึงหนึ่งอาลัยไปถึงเดือน
ตราบเท่านานหัวใจที่ไหวเต้น
ยังคงเป็นเช่นใจ...ไม่ไหวเคลื่อน
มั่นคงรักภักดีต่อดวงเดือน
ตะวันแรงไม่อาจเลือนเงาของจันทร์
หอมเอยหอมกลิ่นผกาใกล้ฟ้าใหม่
หอมอวลรักติดตามไปแม้ในฝัน
จนเมื่อกาลมาพบบรรจบกัน
รักดวงเดือนดวงนั้น.....นิรันดร
4 ธันวาคม 2557 07:28 น.
ปาณาดี
ณ ขอบฟ้าของราตรีที่เงียบเหงา
หัวใจเต้นเพียงเบาๆก็รู้เสียง
ถวิลหาใครคนหนึ่งซึ่งเคยเคียง
คิดถึงเพียงแค่ไหน ได้แต่คอย
วิบวับไหวแสงไฟในคืนหม่น
หัวใจเอยใยร้อนรนปนเศร้าสร้อย
ฟ้าฝั่งนี้ส่งความรักให้ล่องลอย
และคิดถึงปลดล่อยไปตามกาล
โอ้รักหนอ....ไกลกันถึงเพียงนี้
ทุกค่ำคืนกล่อมฤดีจากฟ้าผ่าน
เจือด้วยรักด้วยคิดถึงอันทรมาน
อีกกี่กาลจึงจะพบบรรจบกัน
25 เมษายน 2556 11:21 น.
ปาณาดี
ดึกเอยดึกแล้ว
อวลกลิ่นแก้ว เจ้ามาลัย ในสวนขวัญ
ดาริกากระพริบพราวราวจำนรรจ์
ในหลับฝัน ราตรีนี้ พี่มีใคร
จะเป็นน้อง หรือไม่ ในรอยร่ำ
หรือรอยคำนั้นจะแผ่ว ดังแก้วไหว
มิกังวาลมั่นคง ดำรงใจ
ในหทัยพี่ผันแปร หรือแน่นอน
เฝ้าครุ่นคิดในคำนึงถึงเพียงนี้
ด้วยน้องมีหฤทัยไม่ถ่ายถอน
ขอพี่จงตระหนักแน่นในอาวรณ์
รักอาทรจะส่งไปไม่เว้นวาย
9 พฤษภาคม 2555 20:13 น.
ปาณาดี
ร่อนเร่แรมทางกลางหุบเขา
เพียงเพราะหวังบอกเจ้า...เว้าคำหวาน
คำรักนี้จักเอาไว้ใต้บาดาล
ก็กลัวหนาวร้าวราน...สะท้านใจ
จักเอาไว้บนท้องฟ้านภากาศ
เกรงดวงดาวดารดาษจะหวั่นไหว
ทั้งหมอกเหมยน้ำค้างที่กลางไพร
จะพรากคำรักไป...ไม่ถึงนาง
จักฝากไว้ในวังข่วงคุ้มเจ้า
หากไม่เฝ้าก็เกรงรักจักหายห่าง
จึงเก็บไว้ในหทัยบ่วายวาง
ไม่จืดจาง คำรัก ใฝ่พักตรา
ทั้งยามหลับแลตื่นสะอื้นไห้
ด้วยคำรักล้นใจถวิลหา
ยามพี่นี้สะดุ้งฟื้นตื่นเววา
อกใจนี้ทุกเวลา....เรียกหานาง
จาก คำกระซิบรักของปู่ม่านย่าม่าน
ภาพจากผนังวิหารวัดภูมินทร์ จังหวัดน่านค่ะ
6 พฤศจิกายน 2554 12:43 น.
ปาณาดี
ประจักษ์แล้ว...ดังเช่น...เส้นขนาน
เพียงพบพานผ่านเพื่อเจือความฝัน
เหลือร่องรอยอาลัยในวารวัน
กับความฝันเพียงครู่....ของผู้ลา
แม้เศษเสี้ยววันเวลาค่าจะน้อย
ราวฝนปรอยไม่กี่หยาดผ่านวาดฟ้า
คืนเดือนแรมคล้ายกระจ่างทางดารา
และแล้วฟ้า ก็มืดมิด ปิดคืนวัน
หอมดอกแก้วระรวยรื่นด้วยชื่นกลิ่น
เฝ้าถวิลถึงดวงใจในความฝัน
อนิจจา วาสนา เกินผูกพัน
สวาทนั้นก็พลันสิ้นกลิ่นมาลี
เหลือแต่เพียงอาลัยในความหอม
คอยโอบล้อมกายใจไว้ที่นี่
ระลึกถึงผู้ที่รักด้วยภักดี
ณ ช่วงหนึ่ง แห่งวิถี....ไม่มีเลือน
หน้าส่วนตัว
2210
