เขียนบอกแทนความรู้สึก (ถ้าโลกนี้ไม่มี E-Mail จะเกิดอะไรขึ้น?)

ปากใจ

+++บทความนี้ ผมเขียนขึ้น ในความเห็นของผมเอง เป็นความรู้สึกที่ผมเคยประสบมา ก็อยากจะมาแบ่งปันกันให้เพื่อนๆชาว thaipoem ได้อ่านมันดูนะครับ ^^

+++สำหรับผมแล้ว การส่งข้อความให้กับใครสักคน... แทบจะเป็นเรื่องปกติ ปกติผมจะเป็นคนที่รู้สึกอย่างไรก็พูดอย่างนั้น แต่สำหรับคนๆนี้แล้ว ผมไม่อาจทำได้ ไม่กล้าที่จะบอก บอกความรู้สึกบางอย่างที่ผมอยากบอก ทั้งๆที่มันทำให้ผมไม่สบายใจ... แต่ก็ไม่กล้าที่จะเอ่ยมันสักที...
+++จนกระทั่ง ผมได้ส่งข้อความไปให้เค้าคนนั้น ทาง E-Mail ผมสามารถบรรยายบอกแทนความรู้สึกต่างๆที่ผมมีให้เขาได้รับฟัง การที่ผมสามารถเขียนข้อความได้เป็นร้อยๆพันๆคำนั้น ไม่ใช่เพราะผมเป็นนักแต่งที่ดี แต่เพราะความรู้สึกในใจของผมที่เก็บไว้นานๆวัน มันล้นเอ่อออกมา แต่ละคำพูดของผม ผมไม่เคยคิดที่จะขัดเกลามัน เพราะผมเขียนมันจากความรู้สึก ผมไม่คิดจะตกแต่งให้คำพูดนั้นดูไพเราะขึ้น เพราะมันก็เหมือนเป็นการผิดต่อความรู้สึกของตนเอง
+++ความรู้สึกที่ผมได้เขียนข้อความถึงเค้า เหมือนกับว่าตัวเค้านั่งอยู่หน้าผม และรับฟังทุกอย่างไว้ ผมสามารถเล่าให้เค้าฟังได้ทุกๆเรื่อง เหมือนเค้ารับรู้ทุกถ้อยคำที่ผมกล่าวไป เวลาที่ผมเขียนข้อความถึงเค้า จึงเป็นเวลาที่ผมรู้สึกอบอุ่นใจที่สุดอีกเวลาหนึ่ง จนบางครั้งน้ำตามันก็เอ่อท่วมล้นออกมาเหมือนกัน ทั้งๆที่ผมไม่ได้เสียใจอะไร เพียงแค่ได้อธิบาย อธิบายว่าผมรู้สึกอย่างไรกับเค้าบ้างในแต่ละวันเท่านั้น แค่นี้... แค่นี้จริงๆ...
+++บางครั้งผมรู้สึกเหงา บางครั้งผมรู้สึกคิดถึง บางครั้งผมรู้สึกรักเค้าขึ้นมา ผมก็ใส่ความรู้สึกพวกนี้ลงไปนข้อความเหล่านั้น ผมเคยคิด... คิดว่าเพียงแค่ตัวอักษร ที่ส่งไปแทนคำพูด จะสื่อความรู้สึกเหล่านี้ให้เขาได้จริงหรือ.. บางครั้งผมกลับไม่แน่ใจที่จะส่งไป เพราะหากเค้าไม่สามารถรับรู้ความรู้สึกเหล่านี้ได้ ก็เหมือนผมเอาความรู้สึกตัวเองไปละลายน้ำ... แต่ผมดีใจ ดีใจมากจริงๆ เมื่อวันหนึ่งเขาตอบข้อความผมกลับมาว่า ดีใจนะ ที่ผมรู้สึกกับเขาแบบนี้ ดีใจนะ ที่ผมมีอะไรก็บอกเธอ ถึงแม้ไม่ต้องพูดกัน ถึงแม้ไม่ต้องเจอหน้ากัน เขาก็สามารถรับรู้ได้ว่าผมคิดอย่างไร รู้สึกอย่างไรกับเขาบ้าง....
+++เขาบอกกับผมว่า เวลาที่เค้าอ่านข้อความของผม เค้ารู้สึกอบอุ่น เหมือนผมไปบอกให้เขาฟังอยู่ข้างๆ เขามีความสุข และรักผมมากขึ้นทุกวันๆ... ผมดีใจมากที่ได้ยินคำๆนี้ ผมไม่อาจอธิบายความรู้สึกเหล่านั้นออกมาได้หมด... ผมยังไม่แน่ใจว่า ใครคนอื่นที่ไม่ใช่เราทั้งสอง จะรับรู้ความรู้สึกที่อบอุ่นในจดหมายเหล่านั้นได้หรือป่าวนะ เพราะมันก็เหมือนตัวอักษรกลุ่มหนึ่ง ถ้าคนที่อ่าน เคยประสบเช่นเรามาก่อน เขาก็จะคิดเทียบกับตัวเอง และก็จะรู้สึกเข้าใจพวกเราได้เป็นอย่างดี... ในทางตรงกันข้าม ถ้าเขาอ่านแบบผ่านๆ ไม่ใส่ความรู้สึกเหล่านั้นลงไป มันก็เหมือนแค่เรียงความธรรมดาอันหนึ่งเท่านั้น
+++ผมไม่รู้ว่าเพื่อนๆ จะเป็นอย่างไรกันบ้างในเวลาที่บอกความรู้สึกกับคนที่เรารัก ... แต่ถ้าหากใครเป็นแบบผมแล้วหล่ะก้อ... ลองทำแบบผมดูสิครับ แม้ตอนนี้คุณอาจจะยังไม่เข้าใจ ยังไม่รับรู้ได้ แต่ถ้าคุณได้ลองทำดูแล้ว ผมรับรองได้ว่า โลกนี้จะดูดีขึ้นอีกเป็นกอง...

^^ ขอบคุณที่ทนอ่านมาจนจบนะครับ ^^

                                                                                                       ...ปากใจ