27 สิงหาคม 2546 23:59 น.
ปากกาเวทมนตร์
ในวันที่หัวใจโอนเอนอ่อนไหว
หากแม่อยู่ใกล้ๆ ลูงคงไม่ต้องร้องไห้แบบนี้
อ้างว้าง อ่อนแอ ท้อแท้ ทรมาน ในทุกวินาที
หากแม่อยู่ใกล้ๆ ตรงนี้ ลูกคงอบอุ่นทันที ที่เดียวดาย
ในวันเหงาอย่างนี้คิดถึงแม่
อยากระบายความอ่อนแอ ความอ่อนไหว
อยากให้แม่รับฟัง ให้กำลังใจ
ความเหนื่อยล้า คงหายไป ไม่เหลือรอย
อยากกลับบ้านไปนอนหนุนตักอุ่น
ซึมซับไอละมุนให้ใจลูกหายท้อถอย
อยากกลับไปพิงพัก....
ซุกกอดความรักที่ลูกไม่เคยต้องคอย
หุ้มห่มความห่วงหาให้หัวใจลูกดวงน้อย-น้อย
ได้รับการเยียวยาจนใจค่อย-ค่อย........หายดี
24 สิงหาคม 2546 21:39 น.
ปากกาเวทมนตร์
ในฝันที่มีแต่หยดน้ำตา
ฉันมองเห็นแววแห่งความห่วงหาอยู่ในนั้น
มองเห็นแววตา..ที่เหมือนดังว่า..ส่งยิ้มให้กัน
มองเห็น..แสงจันทร์...ในคืนที่มัน..มืดมน...
เหมือนใครสักคน..จ้องมองฉันอยู่
และเหมือนทุกอณู...จะมีเขาอยู่ทุกแห่งหน
เขาคือใครนะ...ครั้งหนึ่ง...เอ่ยถามหัวใจตน
เพราะเมื่อพอเหลียวหา..กลับไม่พบใครสักคน..ใต้เงา
ภาวนาต่อแสงจันทร์ภายใต้ความมืดสนิท
ขอเพียงครั้งในชีวิต...ให้ฉันได้พบกับเขา
พลันเมื่อลืมตาตื่น.....เหมือนปาฏิหารย์เกิดม่านบางเบา
แล้วฉันก็ได้พบกับเขา......เพียงเสี้ยว...ใต้แสงเงา
และแล้วความว่างเปล่า....ก็พราก...ให้จากลา
ณ ใต้เงาจันทร์
ฉันมองเห็นฝันอยู่ตรงหน้า
เมื่อเธอยื่นมือสัมผัส ฉันสบกับแววตา
รู้สึกเหมือนดังว่า..ต้องคาถา..หรือไร
ในคืนมืด สงัด
ได้ยินชัด เสียงเต้น ที่สั่นไหว
คล้ายๆ เสียงสุดท้ายของลมหายใจ
ที่กำลังจะหมดไป..พร้อมกับความเงียบงัน
เห็นไหม..แววตาของฉัน
อ้อนวอนต่อพระจันทร์..อย่าเคลื่อนคล้อยไปไหน
กลัวเหลือเกิน..หากตะวันโผล่พ้นเส้นฟ้าใกล
แล้วความฝันคงดับสลาย...คล้ายๆ ฉันจะหยุดหายใจ...
ไปเสียจริง----จริง
24 สิงหาคม 2546 21:12 น.
ปากกาเวทมนตร์
อยากลบรอยเท้าเปื้อนพื้นเรือนหอ
ลบภาพคู่เคียงคลอกันต่อหน้า
ยิ่งอยากลบยิ่งกระจ่างไม่ร้างลา
เห็นตำตาตาจึงจำไว้ตำใจ
เมื่อรักกันไม่ได้ก้อไม่รัก
ไม่เห็นจักเกรงการสถานไหน
ไม่รักกูก้อก้อจักไม่รักใคร
เอ๊ะ!! น้ำตา กูไหลทำไมฤา
22 สิงหาคม 2546 20:46 น.
ปากกาเวทมนตร์
กี่วันกี่เดือนกี่ปี
กี่ความเหงาที่มีจึงจะหมดไป
ความรักโรยแรงอ่อนแสงลงแล้วหรือไร
ไม่เคยเข้าใจไม่เคยทำให้ได้รู้สึกดี
เพราะมีความห่างไกลเป็นศัตรูตัวร้าย
คอยจ้องทำลายความผูกพันที่ล้นปรี่
ระยะทางอาจเปลี่ยนใจเธอได้ในบางที
และความเหงาที่มีคงเพิ่มขึ้นทุกนาทีถ้าแพ้มัน
ฉันคงไม่อาจทำสิ่งใดได้
นอกจากใช้หัวใจคอยสังเกตความไหวหวั่น
ถึงความเปลี่ยนแปลงในทุกเวลาที่เราห่างกัน
ว่าจะยังคงมีฉันอยู่ตรงนั้นรึเปล่า...ในใจเธอ
22 สิงหาคม 2546 19:41 น.
ปากกาเวทมนตร์
Prepare for Ditching!!!!!!!!!!!!!
ผมสะดุ้งตื่นเมื่อได้ยินเสียงนักบินบอกให้เตรียมพร้อมรับการลงฉุกเฉินบนพื้นน้ำ
ให้ตายเถอะเมื่อยังหลับสบาย ๆ อยู่เลย ตอนนี้เฮลิคอปเตอร์กำลังจะตก
ซวยแล้ว!!!! แงเอ้ย ตาผมมองเพื่อนที่ขึ้น ฮ. มาด้วยกัน
พริบตานั้นไม่ทันแม้จะเอาของมีคมออกจากตัว ผมมองพวกดินสอปากกาที่พกไว้เต็มประเป๋าเสื้อ
ซวย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ผมรีบเก็บคอ-งอเข่า รอฟังคำสั่งของนักบินต่อไป
โครม!!!!!!!!! เสียงเครื่องกระแทกน้ำทะเลอย่างรุนแรง ผมยังมีสติจนสุดแรงเหวี่ยงของเครื่อง
ผมยังรอคำสั่งของนักบินให้สละเครื่องอยู่
ทำไมท้องฟ้ามันครื้มนักวะ ผมหันมองออกไปนอกหน้าต่าง บ้าชิบ!!!! เครื่องจมนี่หว่า
ผมหันไปมองเพื่อน ๆ ที่นั่งเครื่องมาด้วยกัน สายตาผมรีบหันไปทางนักบินเพื่อจะถามคำสั่งต่อไป
เฮ้ย!!!! ทำไมมันสลบกันหมดเลยวะ น้ำทะเลค่อย ๆ เข้ามาใน ฮ. ผมจำได้ไม่ลืม พอน้ำเริ่มท่วมหัวต้องกลั้นหายใจ ให้นับ 1 ถึง 7
หนึ่งพันหนึ่ง หนึ่งพันสองไม่นับแล้วเว้ย เพื่อนยังสลบอยู่เลยผมรอจนเครื่องจมมิดลำและรอให้น้ำท่วมทั้งลำ เพราะถ้ารีบปลดเข็มขัด ร่างกายที่มีอ๊อกซิเจนในตัวจะพาลทำให้ตัวลอยไม่ได้ออกไปไหน ผมรีบไปปลดเข็มขัดเพื่อนทันที เปิดประตูแล้วผลักร่างที่ไร้สติของ เปา เพื่อนผมออกไปนอกเครื่องแล้วดึงชูชีพให้มันลอยขึ้นไป
มนุษย์ปกติกลั้นหายใจได้นาน 49 วินาทีหรือมากกว่านั้น แต่อารามตกใจ ที่หัวใจผมมันเต้นไหวอย่างดังก้องในอก ใจนึงโลเลที่จะช่วยนักบิน อีกใจจึงกลัวเอาตัวไม่รอด แต่จนแล้วจนรอดมนุษยธรรมในหัวใจที่พอมีน้อยนิดก้อไปลากมันออกมา นักบินไม่ได้ใส่ชูชีพไว้ ผมต้องปลดชูชีพผมแล้วผูกกับข้อมือนักบินไว้ แล้วกระตุกชูชีพให้ ผมกลั้นหายใจแทบไม่ไหว แล้วยังหลงน้ำอีกต่างหาก ผมเริ่มหมดสติแล้วให้ตายเถอะ
ว่ากันว่าคนที่เป็นลูกทะเลคือคนที่ได้ใช้ชีวิตในทะเลมาแทบทั้งชีวิต ผมเองก้อเป็นลูกทะเล ตั้งแต่เกิดมาก้อเห็นทะเล เรียนก้อติดทะเล บ้านก้อติดทะเล ทำงานยังกลางทะเล นี่จะตายในทะเลด้วยรึนี่ ผมรู้สึกได้ถึงสายป่านของชีวิต ในใจพร่ำถาม แฟนเราจะเป็นยังงัยน้า เพื่อน ๆ เราล่ะงานล่ะสารพัดสารเพ สายป่านนั้นก้อยังยืดออกไปเรื่อย ๆ แต่ก่อนที่จะขาดห้วงนั้น พลันผมเห็นหน้าพ่อกับแม่ขึ้นมาทันใด ใครจะดูแลพ่อแลผมกันเล่า พระพุทธเจ้าที่ทรงเมตตาให้สายป่านนั้นค่อย ๆ กลับมา ไอ้การที่จะเป็นลูกทะเลมันง่ายนิดเดียว แต่ไอ้การจะเป็นเฒ่าทะเลในวัยแค่นี้สิมันยากนักต้องรอดให้ได้ ไม่ขอตายภายใต้อ้อมกอดทะเลวันนี้แน่ ๆ ข้าจะเอาชนะทะเลให้ได้ พ่อแม่เป็นพรหมของลูกจริง ๆ ได้โปรดให้ชีวิตลูกอีกครั้งเถอะ
ผมเริ่มมีสติภายใต้ความเย็นของน้ำทะเลระคนไปด้วยคลื่นที่กระหน่ำซัด พระเจ้า!!! กูต้องรอด ผมเผลอพูดออกมาจากปาก อากาศที่ออกมานั้นทำให้ผมรู้ทิศทาง ผมว่ายตามอากาศนั้นขึ้นมา เพราะถ้าว่ายเร็วกว่าอากาศ จะทำให้ปอดฉีกขาดได้
เหนือน้ำท่ามกลางความมืดมิด ผมไม่มีชูชีพด้วย ผมถอดกางเกงออกมา มัดขากางเกงทั้งสองข้าง ตีอากาศเข้าไปเพื่อทำชูชีพฉุกเฉิน ผมมองหาเพื่อนที่ขึ้นมาก่อนหน้านี้ สายตาผมเหลือบไปเห็นแพยางที่ลอยขึ้นจึงรีบเข้าไปกระตุกเชือกให้มันกางเอง บ้าชิบ!! ดันคว่ำอีก
ผมต้องออกแรงพลิกแพยางนั้นให้หงายขึ้นมา เครื่องช่วยชีวิต เครื่องส่งสัญญาณ น้ำ ยาแก้เมาเรือ ทุกอย่างจมไปพร้อมกับการคว่ำเมื่อกี้ ซวยชิบ! ผมปีนขึ้นแพยางมองหาเพื่อนอีกครั้งเห็นชูชีพอันนึงใกล้ ๆ แต่ไม่มีคน เฮ้ย เมื่อกี้ผูกข้อมือนักบินมานี่หว่า ผมรีบกระโดดลงน้ำไปดึงนักบินขึ้นมา มันจมไปกี่นาทีแล้ววะ ปกติขาดอากาศได้แค่ 3-5 นาทีนี่หว่า ผมรีบผายปอดโดยเร็ว ผายปอด 2 ครั้ง ปั้มหัวใจ 15 ครั้ง ทำนานมาก นานจนที่อยากจะปล่อยให้คนคนนึงตายตรงหน้า กว่าที่นักบินจะมีชีพจรขึ้นมาผมจะตายแทนให้ได้ เพื่อนผมล่ะ? เพื่อนผมอีกคนอยู่ที่ไหน ท่ามกลางความมืดได้ยินเพียงเสียงคลื่น ผมจะไปมองเห็นใคร น้ำตาผมแทบไหลออกมา
คนเราขาดอาหารได้ 40 วันแต่ขาดน้ำได้แค่ 2-3 วันเท่านั้น น้ำทะเลที่ยังคงรสเค็มในปากทำให้ผมไม่กล้าแม้คิดจะกินมัน ผมหิวน้ำ หิวมากจนต้องเด็ดกระดุมเสื้อมาอมเล่นให้น้ำลายไหลพอให้กลืนได้ชุ่มคอ
จำได้ว่าความหิวนั้นหากจับปลาได้ก้อห้ามกิน ให้กินน้ำจากปลาเท่านั้นเพราะปลามีโปรตีนเยอะ โปรตีนใช้น้ำช่วยย่อยเป็นส่วนใหญ่ ยิ่งกินปลายิ่งหิวน้ำ แล้วผมจะจับปลาได้ที่ไหนจะคิดทำไมกัน!!
ฝนตก!!! โชคดีจริง ๆ น้ำฝนที่ตกลงมาในแพยางผมเอามือกดแพให้น้ำไหลมารวมกันแล้วดื่มแก้กระหาย พอความกระหายน้ำหายไป คราวเคราะห์ร้ายก้อมาเยือน ผมต้องวิดน้ำออกจากแพยางเพื่อไม่ให้เราหนาวเพราะน้ำท่วมแพยาง คลื่นจากลมฝนเริ่มทำให้ผมออกอาการ ขู่ฉลาม คือผมให้อาหารปลาฉลามอย่างไม่เกรงกลัวสัตว์ร้ายจากอ้วกของผม
น้ำตาผมไหลเพราะร่างกายพยายามขับอะไรก้อได้ให้ออกมา ผมอ้วกจนแสบท้องปวดตาไม่รู้จะทำอย่างไร ได้แต่นอนรอการช่วยเหลือเท่านั้น แพยางไม่มีสมอทะเล ไม่มีสักอย่าง ไม่มีอะไรทั้งนั้น มีแต่ผมกับคนเจ็บ
วันที่ 4 ที่ผมลอยอยู่กลางทะเลนั้น ผมมีความคิดที่อยากฆ่าตัวตายเพื่อให้พ้นความทรมานจากแดดที่หนาวเหน็บ ผมพยายามพูดเพื่อไม่ให้หลับ แต่คนที่ผมพูดด้วยกลับเป็นร่างที่เคยเป็นคนเจ็บเท่านั้น บัดนี้เพื่อนผมคนเดียวกลางเวิ้งน้ำกลายเป็นร่างที่ไร้วิญญาณซะแล้ว ความหิวกระหาย ความท้อแท้สิ้นหวัง หรือว่าสวรรค์ชัง นรกเมิน ผมจึงไม่ตายสักที
ผมอยากปลดปล่อยความทุกข์นั้นจึงหยิบปากกาที่หน้าอกขึ้นมาหรี่ตามองใต้ดวงอาทิตย์ ครุ่นคิดถึงความตาย ผมร้องไห้พร้อมแหกปากตะโกนลั่นอย่างไม่เป็นภาษามนุษย์ มือขว้างปากกานั้น เพื่อหมายมอบให้ทะเลแทนชีวิตของผม ไกลสุดสายตาเสียงแว่วของระฆัง ผมเห็นเสาเรือ ผมยิ้มแล้วหลับตาลงอย่างเปี่ยมสุข
--------------------------------------------------------------------
ตื่น ตื่น ตื่น!!! นี่นาย!!! ตื่นได้แล้ว ผมค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาตามเสียงนั้น
เปิดเทอม ม.ต้น วันแรกก้อนอนหลับเลยนะ ไม่อายวิทยากรรับเชิญบ้างรึงัย เรื่องที่เค้าเล่าสนุกแบบนี้นี้ยังจะหลับลงอีก เดี๋ยวตามมาที่ห้องพักครู
สนุกสิ สนุกจนเอาไปฝันมันซะเลย ผมคิดอย่างนั้นท่ามกลางเสียงหัวเราะของเพื่อน ๆ
โตขึ้น เธออยากเป็นอะไร วิทยากรรับเชิญที่มาสอนเรื่องการดำรงชีพกลางทะเลเดินเข้ามาถามผม
ผมตอบอย่างไม่คิดทันที
ผมอยากเป็นนักบินอวกาศครับ วิทยากรพยักหน้าแล้วก้อเดินไปพูดต่อหน้าห้อง
พอเลิกชั่วโมงผมก้อเดินออกจากห้องจะกลับบ้าน ก้อคาบนี้มันคาบเรียนสุดท้ายของวันนี้แล้วนี่นา
ผมได้ยินเสียงเดิมนั้นแว่วมา
แล้วเธอไปทำอะไรที่กลางทะเลล่ะ
เฮ้ย!!!!!!
ผมสะดุ้งตื่นจากความหนาวเหน็บนั้นขึ้นทันที.....
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
หน้าส่วนตัว
862
