2 พฤศจิกายน 2550 18:39 น.
ปากกาลิง
หอมกลิ่นกรุ่นสุนทรีทีแรกรัก
ได้รู้จักพบเจอเธอในฝัน
ก่อเกิดโซ่คล้องใจใคร่ผูกพัน
ทำให้ฉันหลงรักเธอเผลอมีใจ
ยิ่งได้ใกลัหัวใจยิ่งประจัก
ว่าหลงรักเธอคนนี้คนที่ใช่
แรกรักรสรื่นรมย์สุขสมใจ
ชื่นลมัยอุ่นไอรักทักษิณา
เรื่องรักแรกล้นรักสุดหักห้าม
ทุกมื้อยามยังนึกถึงคนึงหา
มีรักอุ่นอิ่มใจไว้พรรณนา
มิอาจหาสิ่งใดเทียบเปรียบประพันธ์
ในวันดีที่พลันได้ฝันถึง
ว่าครั้งนึงซึ่งรักล้นเล่นกลฉัน
ฉันรับรู้อยู่แก่ใจในทุกวัน
ว่าความฝันมักเพ้อยาม "เผลอใจ"
1 พฤศจิกายน 2550 17:41 น.
ปากกาลิง
ช่วงชีวิตคิดสับสนปนสิ้นหวัง
ในคืนวันอันโหดร้ายหลายปัญหา
หลากผู้คนล้นคำตำดวงตา
ที่บอกว่า "แกมันชั่วสุดหัวใจ"
จะมีใครเห็นใจบ้างไหมหนอ
ว่าฉันท้อต่อคำด่ามาแค่ไหน
ถึงตัวฉันโฉดชั่วสุดหัวใจ
แต่ไม่ใช่ยากในไร้ความดี
ปุถุชนคนดีเมื่อมีผิด
สังคมติดคิดลบรักเสียดสี
ไม่มีใครใคร่มองถึงซึ่งความดี
มีแต่ที่ชี้ไปให้เห็นเลว
ใจแหลกเหลวเจียนจบภพชาตินี้
ชีวิตมีแต่ติดกับจับขอบเหว
สังคมเห็นฉันเป็นเช่นคนเลว
ควรลงเหวไปเลยเคยว่ากัน
-------------------------------
ท้อใจฉันมันเจ็บกว่าเล็บขบ
เจ็บเจียนจบจวบชีวาจะหาไม่
จะมีไหมใครเคยคิดค้นจิตใจ
ว่าข้างในไม่ใช่ไม่มีดี
สิ่งที่ดีมีอยู่ไซร้ไม่ใคร่ดู
มีแต่ผู้พบเห็นเป็นร้องยี้
หรือตัวฉันโสโครกโชกราคี
จนความดีตีจากกระดากใจ
-------------------------------
สังคมตราตีหน้าว่าฉันเลว
ฉันเแหลกเหลวล้นหลามความชั่วร้าย
สถิตสิงสิ่งไม่ดีทั้งใจกาย
คนละม้ายคล้ายมารประจานเกลียว
ไม่มีใครใคร่อภัยให้คนด่าง
มีแต่ห่างหายไกลไม่แลเหลียว
ฉันทนขื่นขืนขมจมคนเดียว
ในน้ำเชี่ยวเลื่องลื่อชื่อ "สังคม"
หน้าส่วนตัว
1170
