9 พฤษภาคม 2551 18:57 น.
ปากกาลิง
ความมืดเอยจงโอบรับข้าด้วย
ขอจงช่วยโอบข้าตามที่หวัง
จงสอนให้ข้าเคียดแค้นชิงชัง
ด้วยพลังยิ่งใหญ่ไร้เทียมทาน
ความมืดเอยจงกอดรัดข้าไว้
ถ้ามีใครรั้งข้าจงต่อต้าน
จงสอนให้ข้าโกรธเกรี้ยวดุจมาร
ใจร้าวรานไร้สงบจนวันตาย
ความมืดเอยจงจุมพิตที่ข้าที
เพื่อช่วยไล่ความดีให้จางหาย
ให้ข้ามีแต่ตัณหาเต็มใจกาย
ไร้ยางอายในทุกสิ่งตามต้องการ
ความมืดเอยจงกักขังข้าด้วย
ขอจงช่วยให้ข้าเป็นเช่นเดรัจฉาน
จงสอนให้ข้าฆ่าอย่างชำนาญ
ดุจสร้างงานศิลปะอย่างแยบยล
ความมืดเอยจงฟังคำอธิษฐานข้า
ขอจงอย่าทิ้งข้าไปอย่างไม่สน
บนโลกนี้ข้าไร้แล้วซึ่งตัวตน
จึ่งร่ำมนต์มาถวายความมืดเอย
--------------------------------------------------
อันนี้เป็นความเดิมตอนที่แล้วครับ
http://www.thaipoem.com/forever/ipage/poem109115.html
2 พฤศจิกายน 2550 18:39 น.
ปากกาลิง
หอมกลิ่นกรุ่นสุนทรีทีแรกรัก
ได้รู้จักพบเจอเธอในฝัน
ก่อเกิดโซ่คล้องใจใคร่ผูกพัน
ทำให้ฉันหลงรักเธอเผลอมีใจ
ยิ่งได้ใกลัหัวใจยิ่งประจัก
ว่าหลงรักเธอคนนี้คนที่ใช่
แรกรักรสรื่นรมย์สุขสมใจ
ชื่นลมัยอุ่นไอรักทักษิณา
เรื่องรักแรกล้นรักสุดหักห้าม
ทุกมื้อยามยังนึกถึงคนึงหา
มีรักอุ่นอิ่มใจไว้พรรณนา
มิอาจหาสิ่งใดเทียบเปรียบประพันธ์
ในวันดีที่พลันได้ฝันถึง
ว่าครั้งนึงซึ่งรักล้นเล่นกลฉัน
ฉันรับรู้อยู่แก่ใจในทุกวัน
ว่าความฝันมักเพ้อยาม "เผลอใจ"
1 พฤศจิกายน 2550 17:41 น.
ปากกาลิง
ช่วงชีวิตคิดสับสนปนสิ้นหวัง
ในคืนวันอันโหดร้ายหลายปัญหา
หลากผู้คนล้นคำตำดวงตา
ที่บอกว่า "แกมันชั่วสุดหัวใจ"
จะมีใครเห็นใจบ้างไหมหนอ
ว่าฉันท้อต่อคำด่ามาแค่ไหน
ถึงตัวฉันโฉดชั่วสุดหัวใจ
แต่ไม่ใช่ยากในไร้ความดี
ปุถุชนคนดีเมื่อมีผิด
สังคมติดคิดลบรักเสียดสี
ไม่มีใครใคร่มองถึงซึ่งความดี
มีแต่ที่ชี้ไปให้เห็นเลว
ใจแหลกเหลวเจียนจบภพชาตินี้
ชีวิตมีแต่ติดกับจับขอบเหว
สังคมเห็นฉันเป็นเช่นคนเลว
ควรลงเหวไปเลยเคยว่ากัน
-------------------------------
ท้อใจฉันมันเจ็บกว่าเล็บขบ
เจ็บเจียนจบจวบชีวาจะหาไม่
จะมีไหมใครเคยคิดค้นจิตใจ
ว่าข้างในไม่ใช่ไม่มีดี
สิ่งที่ดีมีอยู่ไซร้ไม่ใคร่ดู
มีแต่ผู้พบเห็นเป็นร้องยี้
หรือตัวฉันโสโครกโชกราคี
จนความดีตีจากกระดากใจ
-------------------------------
สังคมตราตีหน้าว่าฉันเลว
ฉันเแหลกเหลวล้นหลามความชั่วร้าย
สถิตสิงสิ่งไม่ดีทั้งใจกาย
คนละม้ายคล้ายมารประจานเกลียว
ไม่มีใครใคร่อภัยให้คนด่าง
มีแต่ห่างหายไกลไม่แลเหลียว
ฉันทนขื่นขืนขมจมคนเดียว
ในน้ำเชี่ยวเลื่องลื่อชื่อ "สังคม"
31 ตุลาคม 2550 17:25 น.
ปากกาลิง
ตัวข้านี้ มีนามว่า ปากกาลิง
กวียิ่ง พ้องยาก มากสับสน
เล่นแต่งมั่ว เหมือนลิงเมา มาร่ำมนต์
เล่นกลอนจน จิตหลอน เกินเยียวยา
กลอนของฉัน มันไร้ ซึ่งสาระ
เป็นพาหะ โรคร้าย คล้ายโรคบ้า
ใครมาอ่าน ต้องรีบ ไปกินยา
อย่าพาลมา หาว่า ข้าไม่เตือน
หนุมาน ชาญสมร ท่านสอนสั่ง
ถึงความขลัง ของบทกลอน ซ้อนความใน
ปากกากรีด ขีดเขียนคำ กล้ำจากใจ
แต่ไฉน ลิงเขียนมา ด่าตัวเอง
ตัวเรานี้ หล่อคมคาย คล้ายคนดี
เป็นลิงมี ศรีศักดิ์ รักบทเพลง
ชอบคุยโว้ โอ้อวด เรื่องตัวเอง
พี่ก็เกรง เพื่อนก็กลัว เลิกคบลิง
วาทะคม สมราคา ภาษาลิง
ลายลักษณ์ยิ่ง งามงด จรดฟ้า
ลายมือสวย รวยมือศิลป์ จินตนา
ชอบเขียนฝา กำแพงบ้าน สำราญใจ
ชำนาญเรื่อง เครื่องไก สมองกล
บิลเกตต์ยล ยังตะลึง พึงสงสัย
เจ้าลิงนี้ มีเจ้าของ คือผู้ใด
ควรเอาลิง ส่งไป หลังคาแดง
เมื่อเจอคน ไมตรี รี่ผูกมิตร
อยากใกล้ชิด มนุษย์ สุดหรรษา
แต่พอลิง ขอยืมเงิน สักพันห้า
พวกมนุษย์ ก็ส่ายหน้า ว่าบ๊ายบาย
อดีตลิง อยู่สวนสี ที่เขาเขียว
สุขแท้เชียว ช่วงคืนวัน ฝันสบาย
แต่วันนี้ ลิงกลับต้อง นอนฝันร้าย
ผืนป่าหาย ถูกทำลาย ฝีมือมาร
ลิงอยู่ร่วม กับมนุษย์ ก็สุดทน
คนเป็นคน หรือปนสัตว์ เดรัจฉาน
แยกไม่ออก คนกับสัตว์ ด้านสันดาน
หรือจอมมาร ปลอมตัว ชั่วสุดใจ
ใครจะว่า เป็นลิงบ้า ข้าไม่สน
ข้าเป็นลิง หรือปนคน ยังสงสัย
ตัวข้านี้ อาจชั่ว กว่าใครๆ
แต่ก็มี จิตใจ รักกาพท์กลอน
หน้าส่วนตัว
2567
