4 พฤษภาคม 2548 18:01 น.
ปากกาดอกไม้(2)
หมื่นสวรรค์...
นี่คือชั้นกวี
ทุกคำพูดจะถูกจารลงบนแผ่นฟ้า
แต่งแต้มอักษราด้วยลมหนาว
ผ่านฟ้าประดับบนม่านพรายดาว
ระยิบระยับแพรวพราวทั่วทั้งราตรี
บรรจงวิจิตรไว้..เป็นกาพย์กลอน
เมื่อลมหนาวสิ้นฤดู
วจนะก็จะหล่นพรั่งพรูสู่ผืนดินอีกครั้ง
แล้วยังต้นมาเป็นกล้า
ผลิดอกออกมาเป็นนก
เหล่าวิหคจะเริงระบำในตอนเช้า
เมื่อถึงยามสายจะร่ายรำเพลง
เมื่อถึงยามวิกาลวังเวงก็จะบินกลับ
ไปประดับบนวิมานสวรรค์ชั้นกวีอีกหน
วนไปมิรู้สิ้น
กล้าใดที่ไร้ดอกไร้ผล
เมื่อสัมผัสกับฝนหลงฤดู
ก็จะชูกิ่งก้านไพศาล
กลายเป็นตำนานภาษา
จารึกเรื่องราวมิรู้สิ้น
ไว้บนผืนแผ่นดินนั้น
กวีใดใคร่ยลสวรรค์ชั้นนี้
ต้องมีของถวายสองสิ่ง
หนึ่งถวาย-ปณิธานอันสูงยิ่ง
ที่จะร่วมสืบสาน-ตำนานกวี
สอง - ต้องมีใจอาจหาญ
กล้าประชันกานท์กลอนบทนี้
แสดงภูมิที่ท่านมี ให้ประจักษ์ในสวรรค์ชั้นกวี
จารึกไว้ ณ. ที่นี้เอย....
-ใครใคร่เชื่อก็จงเชื่อเถิด-
กวีจะเกิดบนสวรรค์ชั้นใดเล่า ถ้าไม่ใช่..ชั้นกวี
4 พฤษภาคม 2548 06:09 น.
ปากกาดอกไม้(2)
คมหอกคมดาบคม ศาตรา
ฤาจะเทียบคมปากกา แกร่งกล้า
กลั่นถ้อยคำต่างๆล้วน พรรณนา
ใช่คมมาไล่ฆ่า คมคน
คมหอกคมดาบคม ปากกา
ฤาจะเทียบคมวาจา กล่าวก้อง
ประกาศเกียรติสดับซ้อง สรรเสริญ
ใช่อาจใช่หาญกล้าวัดค่า คนคม
คมหอกคมดาบคม วาจา
ฤาจะเทียบคมมารยา หลอกล่อ
ดั่งคมดาบอาบน้ำผึ้งรอ ฟันคม
ชายใดหมายสู่สม สิ้นแล้วคมชาย
3 พฤษภาคม 2548 23:13 น.
ปากกาดอกไม้(2)
ฤาสองอยู่ขอบของ ฝั่งฟ้า
ฤาสองอาจไกลตา ฟ้ากั้น
ฤาสองใจรวมหนึ่ง เดียวกัน
ฤาสองฟ้ากั้น เพียงทาง
ฟ้าอาจใช่ผืนแผ่น เดียวกัน
แต่ต่างชั้นสวรรค์ เหินห่าง
ไกลไกลก็เพียง ระยะทาง
ใช่ใจเวิ้งว่าง ทางไกล
รักแท้มิอาจปิดกั้น โดยฟ้า
กี่หมื่นกี่แสนไกลตา กลับใกล้
ระยะทางเพียงทดสอบ หัวใจ
ขอเพียงสองเราไม่ ลืมกัน
*****ปล. กลอนที่ได้ขึ้นหน้าแรกนี่คัดกันยังไงครับ หรือว่าให้มันรันไปเรื่อยๆ
แล้วมีความหมายอะไรหรือเปล่าเอ่ย?*****
หน้าส่วนตัว
4585
