19 กรกฎาคม 2549 20:19 น.
ปากกาขนนก
การเวลาที่รักมามันมีแต่เจ็บ
แต่จะขอเก็บความรู้สึกดีๆไว้
จะขอเก็บเป็นที่ระลึกในใจ
เพื่อนำไปเป็นความทรงจำที่ดี
แต่ในเมื่อรักมันจบ
จะขอกลบความรู้สึกอ่อนไหวไว้ตรงนี้
เพื่อจะทุ่มเทรักที่ฉันมี
ที่คนดีคนเดิมคนนั้นไม่ต้องการ
ให้ใครสักคนตรงนี้
คนที่เห็นค่าและพร้อมมาสาร
ความรักที่ถูกทิ้งมาแสนนาน
ให้กลับหวานเมื่อวันที่ผ่านมา
หวังเล็กในใจรู้ไหม
จะมีใครดูแลใกล้กันตลอดเวลา
ขอคนที่มีใจให้กันจริงสักคา
เพื่อจะจบและบอกลาจากคำว่าเสียใจ
2 กรกฎาคม 2549 00:32 น.
ปากกาขนนก
เขียนกลอนบทนี้แด่คนๆหนึ่ง
คนนั้นที่ซึ่งอยู่เหนือความหมาย
ของคำว่ารักที่มีมากมาย
ถึงฉันนั้นตายก็ไม่อาจลืมเธอ
เพราะเธอคือเพื่อนที่ดีที่สุด
ไม่อาจหยุดเวลาที่เปลี่ยนเสมอ
แต่สิ่งเดียวที่จะพบเจอ
คือมิตรภาพของเธอจะอยู่ตลอดไป
อาจดูเหมือนว่าเราเกินเพื่อน
แต่มิลืมเลือนความรู้สึกในใจ
ที่มีแต่คำว่าเพื่อนที่ดีเก็บไว้
แม้จะใกล้จะไกลเราคือเพื่อนกัน
ถึงจะกลัวข้ามเส้นๆนี้
เส้นที่มีกั้นความผูกพันธ์
ให้เป็นเพื่อนหรือมากกว่านั้น
มาจนวันนี้ฉันเองแน่ใจ
ฉันข้ามเส้นคำว่าเพื่อน
เพราะมิอาจเตือนตัวเองไว้
อ๋อ แต่ไม่ใช่นะไม่ใช่
เพราะหัวใจนั้นคิดแค่เพื่อนที่รักกัน
เพื่อนรักหรือว่าสนิท
เป็นเหมือนมิตรที่อยู่ในความฝัน
เป็นเพื่อนที่เคียงข้างกันทุกวัน
มีกันและกันร่วมทุกข์สุขมากกว่าแฟน
หน้าส่วนตัว
932
