27 ธันวาคม 2548 00:52 น.
ปากกาขนนก
ความรักคือความเข้าใจ
ความรักไม่ใช่การต้องการสิ่งของ
ความรักไม่ได้หมายถึงการได้ปอง
ความรักสองเรานั้นจากใจจริง
ความเข้าใจระหว่างเรานั้นมีค่า
มากเกินกว่าสิ่งใดทุกๆสิ่ง
ของแค่เราต่างเป็นหลักให้พักพิง
ไม่ทอดทิ้งดูแลกันตลอดไป
จากวันนั้นจวบจนในวันนี้
ฉันนั้นมีใจให้เธอไม่หวั่นไหว
ถึงแม้นเธอไม่มีเหนือใครๆ
ขอรู้ไว้ฉันรักที่ตัวเธอ
25 ธันวาคม 2548 01:55 น.
ปากกาขนนก
ท้องทะเลตัดขอบฟ้าและหาดทราย
เป็นดั่งสายสัมพันธ์มิเคยขาด
เป็นดั่งสีที่ลากไปบนภาพวาด
ที่มิอาจแยกจากกันตลอดกาล
เปรียบก็เหมือนคนที่เป็นเพื่อนรัก
ที่รู้จักกันมานานแสนนาน
เพื่อนที่เคยร่วมกันนั่งทำงาน
เพื่อนที่สานความสัมพันธ์ระหว่างเรา
ถึงแม้มีบางเวลาที่เราโกรธ
มีถือโทษกันบางจากความเขลา
แต่ไม่อาจตัดสัมพันธ์ครั้งก่อนเก่า
เพราะว่าเราเหมือนกับฟ้า ทะเล และหาดทราย
ที่เหมือนกันก็เพราะว่าทั้งสามนั้น
จะต้องอยู่ร่วมกันไม่มีวันจะเสื่อมหาย
แม้ว่าทะเลคลั่งมีบางมิวางวาย
แต่สุดท้ายทั้งสามก็เหมือนเดิม
25 ธันวาคม 2548 00:38 น.
ปากกาขนนก
มี...สิ่งนี้ในใจเสมอ
ใจ...ให้เธอคนเดียวคนนี้
ให้...ตลอดไปนะจ๊ะคนดี
เธอ...คนนี้ที่ฉันจะรักพักดีตลอดไป
23 ธันวาคม 2548 00:17 น.
ปากกาขนนก
ตอนนี้ฉันไม่ขออะไร
เท่าที่ใจมีให้มันก็มากเกินกว่า
ผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งไม่ได้มีค่า
จะได้รับมันมาจากคนอย่างเธอ
ผู้หญิงที่ทั้งดื้อเอาแต่ใจ
ผู้หญิงที่ไม่อ่อนหวานเสมอ
ผู้หญิงที่ไม่คู่ควรให้หลงเพ้อ
ผู้หญิงที่เจอแล้วมีแต่ความวุ่นวาย
แต่เธอก็ดีกับฉันตลอดมา
ถึงเวลานัดฉันนั้นจะมาสาย
หรือแม้นแต่ฉันนั้นไม่สบาย
เธอไม่เคยหายจากข้างกายฉักสักที
รัก....เธอ....นะ...
19 ธันวาคม 2548 03:45 น.
ปากกาขนนก
มีบ้างไหมความรู้สึกสบายใจ
มีบ้างไหมคนที่เข้าใจฉัน
มีบ้างไหมคนที่ยังห่วงใยกัน
มีสักวันไหมที่ฉันรู้สึกดี
ไม่ใช่ว่าไม่รัก
ไม่ใช่ไม่รู้จักคนกลุ่มนี้
ไม่ใช่ไม่เคยมีความรู้ดีๆ
ในบ้านหลังนี้ที่เติมโตขึ้นมา
แต่เหตุใดมันจึงเปลี่ยน
จึงหมุนเวียนเอาความหวงหา
ออกจากทุกๆสายตา
ที่เคยมีมากลายเป็นเย็นชาไร้อารมณ์
หน้าส่วนตัว
1096
