31 ตุลาคม 2548 08:04 น.
ปักษาวายุ
สุริยันต์เลื่อนลับจับขอบฟ้า
อัสดงกาลเคลื่อนมากลบแสงสี
ความมืดมิดค่อยคืบคลานพร้อมราตรี
แสงสว่างจรลีหมดสิ้นแรง
ราตรีเลื่อนเดือนดับลับเมฆา
ดาวเกลื่อนฟ้าพร่างพราวสกาวแสง
ระยิบใสระยับพรายคลายเคลือบแคลง
แม้เดือนมืดยังแจ่มแจ้งแสงดารา
ทิวาว้างมิร้างราภาษาเสียง
สรรพสำเนียงกังวาลใสให้หรรษา
จั๊กจั่นน้อยคอยบรรเลงเพลงนิทรา
ขับกล่อมคืนเหว่ว้าหมดสิ้นไป
วายุเย็นยามคืนค่ำฉ่ำฤดี
กลิ่นบุปผาราตรียวนชวนหลงไหล
หอมรัญจวนชื่นจิตขจรไกล
แม้มืดมิดเพียงใดไม่เลือนลาง
นี่แหละหนาปรัชญาแห่งชีวิต
แม้มืดมิดคราวใดใจหมองหมาง
ลองค่อยค้นหาดูซึ่งหนทาง
แล้วจะพบแสงสว่างกลางมืดมน
บทนี้ลองเล่นคำ หรูๆ ดูหน่อย แต่รู้สึกว่าจะ เละๆ ซะมากกว่าอะ ติชมกันทีนะคับจะได้ปรับปรุงอีก ขอบคุณค้าบ
29 ตุลาคม 2548 11:19 น.
ปักษาวายุ
เธอคนนั้นงามล้ำคำบรรยาย
ดังประกายเพชรน้ำหนึ่งพึงสดใส
ทุกท่วงท่ากิริยาประทับใจ
เห็นทีไรแข้งขาอ่อนตอนยิ้มมา
เธอคนนั้นเริ่งร่ากว่าใครใคร
ดังผีเสื้อสวยใสกลางบุปผา
สยายปีกท้าทวนลมอยู่ไปมา
ใจผวาแทบหยุดเต้นเมื่อเห็นเธอ
เธอคนนั้นช่างออดอ้อนตอนอยู่ใกล้
ดังเปลวไฟลนขี้ผึ้งถึงกับเผลอ
จำไปคิดเก็บไปฝันนอนละเมอ
ใจทั้งดวงยกให้เธอเอาไปครอง
เธอคนนั้นเป็นเพียงฝันเสมอมา
ยังมิอาจไขว่คว้าพาใจหมอง
เธอคนนั้นคนที่ฉันเฝ้าใฝ่ปอง
เธอของฉัน...มีเจ้าของ...ครอบครองใจ
28 ตุลาคม 2548 07:50 น.
ปักษาวายุ
เมื่อยามรักโลกสวยด้วยความรัก
เฝ้าดูแลฟูมฟักความรักเอ๋ย
เพราะมีรักมีเธออยู่ให้คุ้นเคย
เราก็เลยไม่รู้จักความเศร้าใจ
เมื่อยามช้ำโลกนี้สีหม่นหมอง
แค่นั่งมองขอบฟ้าน้ำตาไหล
จะมองขวาแลซ้ายเดียวดายใจ
เธอจากไปไม่รับรู้มาดูแล
ผิดที่ฉันเธอจึงจากลาลับหาย
เผลอทำร้ายจิตใจเธอให้เป็นแผล
ผิดเสียแล้วที่เคยคิดตัวเราแน่
แต่รักแท้กลับดูแลไม่เคยได้
^i^" ไม่เพราะอย่าว่ากันนาคับ หัดแต่งอะ
27 ตุลาคม 2548 12:59 น.
ปักษาวายุ
แสงตะวันเปิดฟ้ารุ่งอรุณ
ละอองหมอกขาวละมุนละพื้นหญ้า
สายลมหนาวพัดโชยโบกโบยมา
กระแสลมพัดพาจากแดนไกล
ระริกส่ายใบไม้ไหวยามต้องลม
เหลืองปนส้มร่วงหล่นเมื่อกิ่งไหว
ละลิ่วลมลอยล่องไปแสนไกล
ประดับวางทั่วไปบนผืนดิน
หน้าส่วนตัว
1470
