4 พฤศจิกายน 2548 08:10 น.
ปักษาวายุ
หากว่าฉันมีไม้วิเศษ เสกอะไรได้เอง อยากจะของเสกของที่มี เป็นอะไรดีดีให้เธอ...
ไม้วิเศษเสกสรรค์บันดาลสิ่ง
แม้มีจริงอยู่แห่งใดในทั่วหล้า
เนรมิตลิขิตใจให้โสภา
จะนำมาเสกสรรค์ให้ดังใจเธอ
ไม้วิเศษเสกหมาน้อยคอยทักทาย
โฮ่งโฮ่งบ๊อกกวนเจ้านายอยู่เสมอ
คอยคลอเคลียวุ่นวายไม่ห่างเธอ
ช่วยออเออเวลาเหงาไม่เศร้าใจ
ไม้วิเศษเสกดอกไม้หลายหลากพรรณ
มากสีสันหมุนเวียนผันเปลี่ยนได้
หอมเย้ายวนกลิ่นสดชื่นระรื่นใจ
กลิ่นกรุ่นไออบอวนชวนผ่อนคลาย
ไม้วิเศษเสกอาภรณ์งามวิจิตร
ลายประดิษฐ์โสภาเฉิดโฉมฉาย
เบาบางยิ่งเมฆาโอบสรรพางค์กาย
พรรณรายล้ำงามใดไม่เทียบทัน
ไม้วิเศษเสกสรร์ปั้นแต่งดาว
สุกสกาวระยับล้อมรอบจอมขวัญ
ระยิบแสงระยับพราวราวอนันต์
เธอของฉันจะพอใจไหมคนดี
ไม้วิเศษคงมีได้ในนิทาน
แค่ตำนานหล่อหลอมใจให้สุขี
ไม่เป็นไรเธอมีฉันนะคนดี
จะทุ่มเททั้งชีวีไว้เพื่อเธอ
3 พฤศจิกายน 2548 11:10 น.
ปักษาวายุ
Incomplete...หัวใจไม่สมบูรณ์
ตะวันสาดพาดฟ้าเวลาเช้า
แอบขี้เซาบิดกายหายเหนื่อยล้า
ได้สติถึงคราวตื่นฝืนลืมตา
อีกหนึ่งคราทางชีวิตลิขิตไป
หนึ่งวันวานพานพบคบผู้คน
มีสุขเศร้าเหงาระคนความสดใส
ยิ้มหัวเราะทั้งร่าเริงได้สุขใจ
แต่อะไรเหมือนไม่ครบจบสมบูรณ์
หนึ่งชีวิตท่องเที่ยวไปตามใจรัก
เหนื่อยก็พักฟื้นแรงใหม่ไม่สิ้นสูญ
พบสิ่งใหม่ประสบการณ์ได้เพิ่มพูน
แต่รู้สึกไม่สมบูรณ์ขาดสิ่งใด
หนึ่งความฝันที่มีของชีวิต
เราลิขิตมุ่งมั่นไม่เหลวไหล
ตั้งมานะพยายามได้ดั่งใจ
แต่ทำไมใจไม่จบครบเสียที
หนึ่งวันนี้ได้พบเจอเธอผู้หนึ่ง
ติดตราตรึงในหัวใจไม่คลายหนี
บอกตัวเองอย่างมั่นใจไม่รอรี
ชีวิตนี้สมบูรณ์ครบจบที่เธอ
1 พฤศจิกายน 2548 12:42 น.
ปักษาวายุ
นั่งมองฟ้าเวลานี้เป็นสีขาว
ฟ้าสกาวกว้างใหญ่แผ่ไพศาล
ประดับเมฆใหญ่น้อยลอยนิ่งนาน
ยิ่งคิดถึงวันวานยามห่างไกล
มองทุ่งหญ้าเวลานี้หลากสีสัน
หญ้าหลากพันธุ์ชูช่องามสวยสดใส
ลมพัดเอื่อยผ่านทุ่งหญ้ากวัดแกว่งไกว
ทำให้ใจยิ่งไหวหวั่นวันห่างเธอ
มองสายน้ำระยิบใสที่ไหลเอื่อย
กระแสน้ำไหลเรื่อยเรียบเสมอ
ปลาน้อยใหญ่มีมากมายให้พบเจอ
แต่ทำไมฉันกับเธอไม่พบกัน
ขอมองฟ้าแทนหน้าเธอให้คลายเหงา
ขอทุ่งหญ้าคือที่ของเราในความฝัน
ขอเสียงน้ำแทนเสียงเธอยามห่างกัน
จะรอวันที่ความฝันกลายเป็นจริง
31 ตุลาคม 2548 08:04 น.
ปักษาวายุ
สุริยันต์เลื่อนลับจับขอบฟ้า
อัสดงกาลเคลื่อนมากลบแสงสี
ความมืดมิดค่อยคืบคลานพร้อมราตรี
แสงสว่างจรลีหมดสิ้นแรง
ราตรีเลื่อนเดือนดับลับเมฆา
ดาวเกลื่อนฟ้าพร่างพราวสกาวแสง
ระยิบใสระยับพรายคลายเคลือบแคลง
แม้เดือนมืดยังแจ่มแจ้งแสงดารา
ทิวาว้างมิร้างราภาษาเสียง
สรรพสำเนียงกังวาลใสให้หรรษา
จั๊กจั่นน้อยคอยบรรเลงเพลงนิทรา
ขับกล่อมคืนเหว่ว้าหมดสิ้นไป
วายุเย็นยามคืนค่ำฉ่ำฤดี
กลิ่นบุปผาราตรียวนชวนหลงไหล
หอมรัญจวนชื่นจิตขจรไกล
แม้มืดมิดเพียงใดไม่เลือนลาง
นี่แหละหนาปรัชญาแห่งชีวิต
แม้มืดมิดคราวใดใจหมองหมาง
ลองค่อยค้นหาดูซึ่งหนทาง
แล้วจะพบแสงสว่างกลางมืดมน
บทนี้ลองเล่นคำ หรูๆ ดูหน่อย แต่รู้สึกว่าจะ เละๆ ซะมากกว่าอะ ติชมกันทีนะคับจะได้ปรับปรุงอีก ขอบคุณค้าบ
29 ตุลาคม 2548 11:19 น.
ปักษาวายุ
เธอคนนั้นงามล้ำคำบรรยาย
ดังประกายเพชรน้ำหนึ่งพึงสดใส
ทุกท่วงท่ากิริยาประทับใจ
เห็นทีไรแข้งขาอ่อนตอนยิ้มมา
เธอคนนั้นเริ่งร่ากว่าใครใคร
ดังผีเสื้อสวยใสกลางบุปผา
สยายปีกท้าทวนลมอยู่ไปมา
ใจผวาแทบหยุดเต้นเมื่อเห็นเธอ
เธอคนนั้นช่างออดอ้อนตอนอยู่ใกล้
ดังเปลวไฟลนขี้ผึ้งถึงกับเผลอ
จำไปคิดเก็บไปฝันนอนละเมอ
ใจทั้งดวงยกให้เธอเอาไปครอง
เธอคนนั้นเป็นเพียงฝันเสมอมา
ยังมิอาจไขว่คว้าพาใจหมอง
เธอคนนั้นคนที่ฉันเฝ้าใฝ่ปอง
เธอของฉัน...มีเจ้าของ...ครอบครองใจ
หน้าส่วนตัว
1108
