26 เมษายน 2547 21:52 น.
ปะการังสีเงิน
หลับไปแล้ว... สิน่ะ......เจ้าตัวน้อย
เสียงจ้อยจ้อย...... เงียบหงอย...พลอยหลับไหล
นอนใกล้แม่.......นี่น่ะ......เจ้าดวงใจ
หลับไปใน .......อ้อมกอด....ของแม่เอย
แม่จะขอ...ดูแล.....ให้เจ้าอุ่น
แม้จะวุ่น....ก็คุ้น....แล้วหละหนา
ก็เจ้านั้น....เป็นดัง....เช่นแก้วตา
แม้จะล้า.....ก็ไม่....ร้างราไป
แม่ยอมเหนื่อย...... เมื่อยล้า........ ยอมลำบาก
เจ้าจงพาก..... เพียรเรียน...... เถิดลูกจ๋า
แม่คงให้..... ได้เพียง..... แต่วิชา
อีกไม่ช้า..... คงลา ........เจ้าไปไกล
คนหลากหลาย...ใจแม่.....สุดแสนห่วง
กลัวเค้าลวง......... ให้เจ้า.......... ต้องหวั่นไหว
คนหลากหน้า...... ล้วนแล้ว......... หลายหลากใจ
จงอย่าไว้...... ใจใคร .........ให้เศร้าตรม
คำแม่เอื้อน..... เอ่ยบอก...... ให้ลองคิด
วันนี้ติด....... ครุ่นคิด...... ให้สงสัย
แต่ไม่ช้า..... เมื่อเจ้า..... เติบใหญ่ไป
จักเข้าใจ.... ในสิ่ง .......ที่แม่เตือน
โอ้รักนี้...... ซึ้งแล้ว.... แม่ประจักษ์
ที่ยายรัก..... ก็คง....... เสมอเหมือน
แม้จะนาน.... นับปี .......กี่พันเดือน
มิลางเลือน.... รักนี้......... ที่มอบเอย
25 เมษายน 2547 16:53 น.
ปะการังสีเงิน
รักเพราะดี กับดี จึงเกิดรัก
สิ่งที่หนัก คือใจ ฉันหวั่นไหว
สุดสับสน ทำไม ต้องเลือกใคร
ในเมื่อใจ นั้นรัก ทั้งสองคน
คนหนึ่งจาก ทั้งที่ ใจยังรัก
ที่อกหัก เพราะต่าง ก็สับสน
ต่างก็ติด อยู่กับ ความกังวล
จนสองคน ต้องแยก ทางกันเดิน
อีกคนหนึ่ง เข้ามา ตอนที่เหงา
ตามเป็นเงา คอยเฝ้า ไม่ห่างเหิน
คอยจับมือ ร่วมทาง พาก้าวเดิน
แต่ใจเดิม ไม่อาจเปลี่ยน เพื่อตอบแทน
ฉันขอหยุด ใจไว้ แค่ตรงนี้
ขอไม่มี ทั้งเธอ และทั้งเขา
จบทุกสิ่ง ทุกอย่าง ระหว่างเรา
จากนี้ไป ทิ้งไว้ แค่ความทรงจำ
25 เมษายน 2547 16:34 น.
ปะการังสีเงิน
เธอนอนหลับ พักกาย ดูเป็นสุข
คนที่ทุกข์ คือฉัน รู้บ้างไหม
คำสัญญา ตอกย้ำ ให้ปวดใจ
เธออยู่ใกล้ ใยเหมือน ไกลทุกที
โปรดเถิดหนา อย่าพา เธอไกลจาก
โปรดอย่าพลาก เราสอง สุดหน่ายหนี
ฉันขอใช้ เวลา ที่ฉันมี
แบ่งชีวี นี้ให้ แทนเธอไป
หากเธอจาก คงไม่ อาจทนอยู่
ฉันไม่รู้ จะอยู่ เพื่อสิ่งไหน
เพราะเธอคือ ความหวัง ของหัวใจ
ขาดเธอไป ให้อยู่ เพื่อใครกัน
ชีวิตฉัน มีเธอ คอยเฝ้าปลอบ
เธอนั้นมอบ แต่สิ่ง ที่สุขสันต์
หากจะมี วันที่ ไม่พบกัน
ชีวิตฉัน นั้นคง หมดอาลัย
หากว่าฟ้า ต้องการ ตัวเธอมาก
ได้โปรดลาก ฉันไป ด้วยได้ไหม
อย่าได้ทำ ให้เรา ต้องห่างไกล
ไม่เสียใจ แค่ให้ ฉันใกล้เธอ
25 เมษายน 2547 16:31 น.
ปะการังสีเงิน
เธอนอนหลับ พักกาย ดูเป็นสุข
คนที่ทุกข์ คือฉัน รู้บ้างไหม
คำสัญญา ตอกย้ำ ให้ปวดใจ
เธออยู่ใกล้ ใยเหมือน ไกลทุกที
โปรดเถิดหนา อย่าพา เธอไกลจาก
โปรดอย่าพลาก เราสอง สุดหน่ายหนี
ฉันขอใช้ เวลา ที่ฉันมี
แบ่งชีวี นี้ให้ แทนเธอไป
หากเธอจาก คงไม่ อาจทนอยู่
ฉันไม่รู้ จะอยู่ เพื่อสิ่งไหน
เพราะเธอคือ ความหวัง ของหัวใจ
ขาดเธอไป ให้อยู่ เพื่อใครกัน
ชีวิตฉัน มีเธอ คอยเฝ้าปลอบ
เธอนั้นมอบ แต่สิ่ง ที่สุขสันต์
หากจะมี วันที่ ไม่พบกัน
ชีวิตฉัน นั้นคง หมดอาลัย
หากว่าฟ้า ต้องการ ตัวเธอมาก
ได้โปรดลาก ฉันไป ด้วยได้ไหม
อย่าได้ทำ ให้เรา ต้องห่างไกล
ไม่เสียใจ แค่ให้ ฉันใกล้เธอ
24 เมษายน 2547 22:50 น.
ปะการังสีเงิน
ราตรีนี้ ช่างแสน ยาวนานนัก
เมื่อความรัก ห่างไป ไกลหนักหนา
ราตรีนี้ ฉันอยู่ กับน้ำตา
และคำลา จากเธอ ยังแว่วดัง
สิ่งต่างต่าง มีมา ให้รู้สึก
ยังระลึก นึกถึง เรื่องความหลัง
เพลงที่ให้ ตอนนี้ ยังเปิดฟัง
ยังคงขัง ตัวเอง ในห้องนอน
ขอเวลา ทำใจ ให้ฉันหน่อย
ฉันคงค่อย เข้มแข็ง อย่างเธอสอน
แค่ตอนนี้ ฉันนั้น อยากขอนอน
อ่านทุกตอน ของบันทึก เรื่องของเรา
อ่านมันไป ให้ซึ้ง คำโกหก
คำรกรก ที่เกิด จากความเขลา
หลงเข้าใจ ว่าเค้า คงรักเรา
เจ็บปวดเศร้า เข้าซึ้ง ตรึงอุรา
เธอพูดง่าย บอกฉัน ให้ลืมเสีย
คำพูดเฮีย พูดได้ ดีหนักหนา
จบกันที พรุ่งนี้ ไร้น้ำตา
คนไร้ค่า อย่างเธอ ไม่คู่ควร
หน้าส่วนตัว
1017
