22 กุมภาพันธ์ 2548 20:08 น.
ปลาวาฬสีน้ำเงิน
วันนี้ที่โรงเรียนมีงานปัจฉิมนิเทศนักเรียนม.3 มันก็คงต้องถึงเวลาของฉันแล้วสินะ คงไม่มีโอกาสจะได้กลับมาเป็นนักเรียนม.ต้นอีกแล้ว คิดแล้วก็น่าใจหาย ถึงแม้ว่าฉันจะไม่ได้ลาจากเพื่อนๆหลายๆคนไปไหน แต่ก็คงมีเพื่อนอีกเยอะที่ต้องแยกย้ายกันไปตามทางเดินของตน แล้วเราจะได้กลับมาพบกันอีกมั้ย ... ต้องมีสักวันสินะที่เราจะกลับมาเจอกัน ใครจะเปลี่ยนแปลงยังไงบ้างนะ ยังแอบสงสัย
ขอเล่าหน่อยละกัน วันนี้หลังจากที่สอบเสร็จแล้ว จริงๆวันนี้ก็มีม.3สอบอยู่ชั้นเดียวอ่าแหละ ก็รู้ตั้งแต่เมื่อเช้าล่ะ ว่าต้องเป็นพิธีกร ก็แอบเหนื่อยใจ แต่ก็ทำไงได้ ไหนๆก็จะจบแล้วขอทำอะไรสักอย่าง อันที่จริงงานวันนี้มันก็น่าเบื่ออยู่อ่ะแหละ พอถึงเวลาเราก็ต้องทำเพื่อให้กิจกรรมดำเนินไปเรื่อยๆ จนถึงเวลาสิ้นสุด มีเรื่องราวมากมายที่เกิดขึ้น ฉันเองก็อดที่จะอิ่มใจไม่ได้เลย ภาพต่างๆที่แสดงให้เห็นถึงความเป็นเพื่อนกันตลอด 3 ปีที่ผ่านมา วันนี้มันยิ่งชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ ไปให้อาจารย์ผูกข้อมือให้ ฉันจะจำ แล้วฉันจะทำตาม ...
ถึงรายการขอบคุณ
อันดับแรกฉันขอขอบคุณอาจารย์ที่ปรึกษา ทุกคน ตั้งแต่ อ.ศิริรัตน์ อ.เกษม อ.ฐนิตา อ.วราภรณ์ อ.สุมาลี และอ.ฉัฐรส รวมไปถึง อาจารย์ในโรงเรียนทุกๆคน ที่ทำให้โรงเรียนเป็นโรงเรียน และทำให้ฉันเป็นนักเรียนเป็นลูก ชมพูดำ
ต่อมาก็ต้องเพื่อนๆ ม.3/6 ทุกๆคน ห้องที่เราเคยเรียนด้วยกัน 542 แล้วก็ 776 จนมาถึงวันนี้ที่เราไม่มีห้องประจำกัน ( เพราะว่าตึกที่เป็นห้องประจำของพวกเรา เกิดรอยแตกแยก ) เดินเรียนก็สนุกดีนะ ขอบคุณเพื่อนๆทุกคนที่ทำให้ 3/6 เป็นห้องเรียนที่ฉันคิดว่ามันยอดเยี่ยมที่สุดในระดับแล้วล่ะ ถึงแม้ว่าห้องเราอาจจะไม่ได้เป็นห้องที่เก่งที่สุด รึเปล่า??? ขอบคุณที่ยอมจ่ายเงินห้องกันอย่างสม่ำเสมอ ขอบคุณที่ทำให้ฉันเห็นว่าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เราก็ยังจะเดินไปด้วยกัน จบก็ต้องจบด้วยกัน
ขอบคุณภัทริกา ที่ไม่ว่าเมื่อไหร่ ก็ยังเป็นเพื่อนเราสม่ำเสมอ
ขอบคุณกัสบีร์ที่ยังเห็นว่าเราเป็นเพื่อนอีกคน และก็ที่ให้เราเขียนเสื้อด้วยดิ ^^
ขอบคุณเผด็จอ่ะ ที่มาขอโทษเรา ถึงแม้ว่าที่ผ่านมาเธอจะทำให้เรากลัวเธอ แต่เราก็ไม่คิดจะโกรธเธอเลยอ่ะดิ ขอบคุณที่ทำให้ตลอดปีการศึกษามันมีเรื่องราวที่ไม่น่าลืมเลย จิงๆ
ขอบคุณคินโช ที่ทำให้เรารู้ว่า อย่างน้อย เราก็ได้คุยกัน และ เป็นเพื่อนกันแล้ว
ขอบคุณเพื่อนๆร่วมรุ่น ท.ล.40# ทุกคนทั้งที่รู้จักแล้วก็ไม่รู้จัก
แล้วก็อีกมากมายที่ไม่ได้กล่าวไว้ในที่นี้ สุดท้ายก็ต้องขอบคุณโรงเรียนเทพลีลา ขอบคุณรั้วชมพูดำ ที่ทำให้ฉันมีที่เรียนจบจน ม.3 ขอบคุณที่ทำให้ฉันมีประสบการณ์มากมาย ถึงแม้ว่าวันนี้อาจจะไม่ใช่วันสุดท้ายที่ฉันจะอยู่โรงเรียนนี้ ที่จะได้เจอเพื่อนๆ แต่มันก็เป็นอีกขั้นของชีวิต ปีการศึกษาหน้า ฉันจะไม่ได้ใส่ชุดนักเรียนม.ต้น ชีวิตไม่ได้ราบเรียบไปตลอดทาง ขอให้เพื่อนๆโชคดี ประสบความสำเร็จในชีวิต...
22 กุมภาพันธ์ 2548 20:01 น.
ปลาวาฬสีน้ำเงิน
ฉันชอบนั่งมองท้องฟ้าเวลาที่ไม่มีใครข้างๆ
ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเวลาที่มีคำถามมากมาย
ฉันต้องการคำตอบ ฉันจะมองท้องฟ้า
ทั้งๆที่ก็รู้อยู่ว่า ท้องฟ้าให้คำตอบฉันไม่ได้
เรื่องราวของท้องฟ้าที่เปลี่ยนไป
เพราะการเดินทางของพระอาทิตย์
เราตื่นมาตอนเช้า แล้วมันก็สาย
ไม่นานนักมันก็จะบ่าย แล้วสุดท้ายก็เย็น
พอพระอาทิตย์ตก ท้องฟ้าก็มืด..ลง
พระอาทิตย์ไม่ได้อยู่ที่เดิม เรามองไม่เห็น
แต่เราก็รู้ว่าพระอาทิตย์ไม่ได้หายไปไหน
ยังคงทำหน้าที่ ตรงโลกอีกด้าน
มีผู้คนมากมายที่กำลังหลับ
ในขณะที่ฉันกำลังตื่น และทำอะไรๆมากมาย
และก็คงไม่แปลกที่มีผู้คนมากมายกำลังร้องไห้
ในขณะที่ฉันหัวเราะ แต่ฉันก็เชื่อว่า
วันนึงเค้าจำกลับมายิ้มได้อีกครั้ง
เหมือนพระอาทิตย์ที่จะกลับมาส่องแสง
ให้กับอีกซีกโลก ในเวลาเช้า จน เย็น
เรื่องราวของความรักก็อาจไม่ได้แตกต่าง
กับเรื่องราวของท้องฟ้า ...
ลองคิดว่าวันนึงเราอาจรักใครได้ทั้งหัวใจ
แต่พอลืมตาขึ้นมาในอีกวัน เราอาจพบว่า
เราไม่อาจเป็นเหมือนเมื่อวาน
วันนึงเราอาจหัวเราะอาจยิ้มเพราะรัก
อีกวันเราอาจต้องร้องไห้เพราะรัก
ทำไมล่ะ .. ทำไมถึงเป็นแบบนั้น
เรื่องราวของคำถามมากมายที่ฉันอยากจะหาคำตอบ
เรื่องราวของท้องฟ้าที่ฉันก็ยังอยากเห็นที่สุดของขอบฟ้า ทั้งๆที่รู้ว่ามันไม่มีจริง
เรื่องราวของความรัก ที่ฉันไม่เคยเข้าใจ
เรื่องราวของชีวิตที่ฉันอยากรู้ว่า เพราะอะไร และทำไมจึงเป็นเช่นนั้น...
........หรือเพราะว่ามันคือชีวิต
หน้าส่วนตัว
1897
