25 ตุลาคม 2547 17:53 น.
ปลาวาฬสีน้ำเงิน
ฟ้าช่างเหงา ดาวช่างหม่น
ฉันก็เป็นอีกคนบนโลกใบนี้
ทุกๆอย่างก็ยังเดิมๆไม่เปลี่ยนไปสักที
ก็คงมีแต่ความเหงาที่เพิ่มทวีทุกๆเวลา
ลมพัดเย็นๆ ทำให้ใจสั่น
น้ำตาหยดอุ่นๆเป็นเพื่อนฉันในวันอ่อนล้า
ฉันนั่งมองออกไปอย่างเดียวดาย และยิ้มให้กับจันทรา
ทุกอย่างบนท้องฟ้า ยังอยู่กับฉันในวันไม่มีใคร
หลับตาลงช้าๆ ตรงที่เก่าๆ
น้ำตาหยดแล้วหยดเล่ายังไม่หยุดไหล
สายลมที่พัดมา ยังย้ำเตือนกับคำถามที่ว่า ต้องเหงาอีกนานเท่าไร
หรือต้องอยู่อย่างนี้ตลอดไป อยู่อย่างไม่มีใครใครสักคน
นึกถึงเวลาที่ต้องนั่งอยู่คนเดียว ทั้งๆที่บนโลกนี้มีผู้คนมากมาย แต่ฉันกลับต้องรู้สึกว่า ฉันไม่มีใครสักคน น้ำตาที่ต้องไหลอย่างไม่มีสาเหตุ ทำให้ฉันรู้ว่าอย่างน้อยฉันก็ไม่ได้อยู่เพียงลำพัง ฉันยังมีน้ำตา ที่อยู่กับฉัน ความเหงาเมื่อเกิดขึ้นมาเมื่อไหร่ก็ทำให้ฉันคิดอะไรๆได้มากมาย ฉันยังมีพรุ่งนี้ ที่ฉันได้แต่หวังว่ามันจะไม่เหงาเหมือนวันนี้
ขอบคุณโลกใบนี้ และทุกส่วนประกอบ ที่ทำให้ฉันกล้าที่จะก้าวข้ามผ่านคืนเหงาที่ยาวนานดังเช่นคืนนี้
ปลาวาฬสีน้ำเงินบนโลกเหงาๆ
11 ตุลาคม 2547 14:24 น.
ปลาวาฬสีน้ำเงิน
จากคนเดิมที่อ่อนหวานกะเค้าไม่เป็น
ทุกทีที่ได้เห็นก็เป็นเด็กไม่รู้จักโตอย่างนี้
ใจเย็นๆก็ไม่ได้ จู้จี้ ขี้บ่น วุ่นวาย ไม่ยอมลงให้ใครสักที
สุดท้ายก็ต้องมายอมให้กับเหตุผลดีๆ (ว่ารัก ) ของเธอบางคำ
ก็เธออ่ะเป็นใครใหญ่มาจากไหน
ฉันจึงต้องยอมอ่อนให้และต้องเสียน้ำตาอย่างนั้น
ก็แค่คนธรรมดาๆที่คุ้นตา ที่คุ้นเคยกัน
และก็แค่คำบางคำเข้ามาเปลี่ยนชีวิตฉันได้ยังไง
ไม่รู้แหละยังไงเธอก็ต้องสัญญา
และก็ต้องยอมรับในข้อหาทำฉันเปลี่ยนไปตกลงไหม
สำหรับค่าเสียหายเหมาจ่ายเป็นคำยืนยันว่าจะไม่เปลี่ยนไป
และจะให้เธอติดคุกในหัวใจถ้าคิดมีใหม่นะคนดี
หน้าส่วนตัว
1017
