1 เมษายน 2547 19:24 น.
ปลาวาฬสีน้ำเงิน
ในความคิดของฉัน
อยากจะเจ็บเจ็บซ้ำ
จะได้จำว่าใครทำให้หวั่นไหว
อยากจะร้องไห้ให้น้ำตาหมดไป
จะได้ไม่มีน้ำไหลออกมาจากตา
อยากจะเก็บทุกความอ่อนแอ
จะได้ไม่มีใครมองว่าเป็นผู้แพ้ที่มีแต่ความกล้า
อยากจะลืมทุกภาพความทรงจำของสายตา
จะได้ไม่มีคนไร้ค่าคนเดิมอีกต่อไป
แต่ในความเป็นจริงของฉัน
ฉันไม่อาจเจ็บซ้ำอีกครั้ง
เพราะแค่นี้ความเจ็บปวดยังเกินทนไหว
ฉันไม่อาจร้องไห้ให้น้ำตาหมดไป
เพราะน้ำตาคงเป็นเพื่อนของใจในสักวัน
ฉันไม่อาจเก็บทุกความอ่อนแอ
เพราะฉันเป็นเพียงแค่ผู้แพ้ไม่มีแม้ความหวัง
ฉันไม่อาจลืมภาพความทรงจำ
เพราะฉันยังเป็นคนเดิมที่ยังผูกพันกับวันเดิมๆ
1 เมษายน 2547 12:12 น.
ปลาวาฬสีน้ำเงิน
ฉันนั่งเดียวดายอยู่ใต้ฟากฟ้า
มองแสงจันทร์ที่ส่องลงมาด้วยความสงสัย
คืนนี้ไม่มีดาวสักดวงเพราะดาวคงหนีจันทร์ไปแสนไกล
จันทร์จะเหงาบ้างไหมอยากรู้บ้างจัง
จันทร์รู้สึกเหมือนฉันบ้างรึป่าว
อาการที่เรียกว่าเหงาอาการไหวหวั่น
เวลาที่เปล่าเปลี่ยวไม่มีใครข้างๆกัน
เคยร้องไห้บ้างมั้ยจันทร์บอกฉันที
อาการที่ฉันเป็นอยู่
จันทร์รู้จันทร์เข้าใจบ้างไหมตอนนี้
ก็ตอนที่ไม่มีใครสนใจใยดี
สิ่งที่เกิดขึ้นทุกวินาทีอยากมีจันทร์ที่คอยเข้าใจ
20 มีนาคม 2547 10:12 น.
ปลาวาฬสีน้ำเงิน
ฉันยอมเป็นผู้จากไป
ในเมื่อคนในหัวใจเธอไม่ใช่ฉัน
รักเค้าให้มากแล้วเรื่องของเราก็จบกัน
ฉันไม่อาจหยุดกาลเวลาไม่ให้เปลี่ยนผัน
ให้เธอเป็นของฉันไม่เปลี่ยนไป
ก็ฉันเป็นแค่ผู้หญิงใจง่าย
เห็นใครผ่านเข้ามาทักทาย ก็คิดฝากใจไว้
ก็มันเหงา เหงาเหลือเกินตรงนี้ไม่มีใคร
ถ้าเธอจากไป จะอยู่ได้มั้ยคำถามที่ยังค้างคา
ท่ามกลางน้ำตาที่ยังไหล
ฉันขอเลือกเป็นผู้จากไปเสียดีกว่า
ไม่อยากรอต่อไป ไม่อยากให้เธอบอกลา
เพราะถึงยังไง ทำดีแค่ไหน ฉันคงไม่มีค่า
ในสายตาเธอ..
10 มีนาคม 2547 13:18 น.
ปลาวาฬสีน้ำเงิน
แค่คนคนเดียวที่รอคอยมาแสนนาน
คนที่จะเป็นทุกทุกอย่างจะมีจริงมั้ย
คนที่จะอยู่กับฉันแทนที่ว่างของผู้คนมากมาย
คนที่รักฉันด้วยหัวใจก็แค่อยากให้เค้ามีตัวตน
แค่คนคนเดียวที่ฉันพยายามค้นหา
แต่สิ่งที่พยายามไขว่คว้ายิ่งทำให้สับสน
ความอ้างว้างเดียวดายรุมเร้าเกินอดทน
ทั้งกาลเวลาทั้งผู้คนเหมือนทำร้ายใจ
แค่คนคนเดียวจะมีจริงรึเปล่า
คำถามเก่าๆประโยคเก่าๆยังคงเก็บไว้
ฉันจะได้เจอเค้ารึเปล่าหรือเค้าจะอยู่แสนไกล
จะต้องรออีกนานเท่าไหร่ถึงได้เจอกัน
แค่คนคนเดียวฉันก็จะรอต่อไป
ไม่ว่าต้องอดทนแค่ไหนจะรอเพียงคนคนนั้น
คนที่รักฉันโดยไม่มีเงื่อนไขที่จะรักกัน
คนที่ฉันจะผูกพันด้วยรักจากหนึ่งใจนั้นที่ฉันมี
8 มีนาคม 2547 11:48 น.
ปลาวาฬสีน้ำเงิน
ขอบคุณเธอสำหรับความหวังที่ให้มา
ที่ทำให้ฉันคิดไปเองว่าเธอรักมากแค่ไหน
ทั้งที่จริงมันเป็นแค่กลลวงไม่มีแม้รักแม้ความห่วงใย
ไม่มีสิ่งใดๆมีแต่ความเจ็บช้ำมากมายที่ได้กลับมา
เธอทำให้หลงให้รัก
แล้วทิ้งกันไปอย่างง่ายดายนักเหมือนมันไร้ค่า
จากไปอย่างเยือกเย็นเหมือนครั้งที่มา
ทำให้ฉันเข้าใจว่ากาลเวลาไม่ได้ช่วยอะไร
พอกันทีเถอะกับคำว่ารักคำนี้
ที่เคยทำให้ฉันรู้สึกดีแต่สัมผัสไม่ได้
แค่คำคนลมๆแล้งๆที่แกล้งทำให้ฉันตายใจ
จะเชื่อถืออะไรได้กับแค่คำคน ที่คนชอบพูดซ้ำๆ
แค่คำ..คำเดียว
หน้าส่วนตัว
821
