27 กันยายน 2547 11:43 น.
ปลายภู
ทำไม? ทำไม?
ใจข้าพเจ้าหวั่นไหวเพียงนี้
ในรำพึงอบอวนปริ่มล้นฤดี
หอบหามใจดวงนี้ให้ล่องลอย
::ยิ่งคิด..ยิ่งดิ่งลึก::
ตอกย้ำความรู้สึกหวั่นไหว
ดุจน้ำทิพย์ชโลมรดห้วงใจ
เอ่ออาบลูบไล้จินตนาการ..
******
ภายใต้แสงแห่ง..เงาจันทร์
ของค่ำคืน.
ก่อเกิดความรู้สึก..อารมณ์
ที่ยากยิ่งเหลือเกินกว่า..
จะอธิบายได้..
ความสุข
ความทุกข์
เดียวดาย
อะไรหลาย ..หลายสิ่งเกิดขึ้นในค่ำคืน
ขอบคุณจริง ๆ จันทร์เจ้าขา..
ที่ถักทอแสงเปล่งประกายในคืนนี้..
22 กันยายน 2547 11:51 น.
ปลายภู
แผ่นฟ้า..ผืนโลกกว้างใหญ่
ฤาจะเท่าจิตใจของมนุษย์
ไขว่คว้าโหยหาไม่สิ้นสุด
หยั่งยากหลุดบ่วงห้วงกรรม
คือความจริงสัจธรรมค้ำจุน
ฤดูกาลเปลี่ยนหมุนเวียนผ่าน
มีบาป-กรรม ดี-ชั่วในห้วงกาล
ชีวิตมีเปรี้ยว มีหวาน ให้ลิ้มลอง.
มีจิตนาการเป็นพลังคอยขับเคลื่อน
มีผองเพื่อนคอยดูแลไม่ห่างหาย
เป็นไออุ่นเคียงข้างยามเปล่าดาย
เป็นสหายคอยปลอบปลุกย้ำเตือน
ถึงเป็นเพียงแสง..เงา..ภาพฝัน
ปิดกั้นตัวตนนามเคลือบแฝง
มีวิญญาณอุดมการณ์อันร้อนแรง
มีตะวันคอยสาดแสงส่องนำทาง.
**
21 กันยายน 2547 13:58 น.
ปลายภู
ระริกไหวเอนอ่อนพลิ้ว
หล่นร่วงปลิดปลิวลอยห่าง
ไร้สิ้นในจุดหมายปลายทาง
จางหายล่องไปตามสายลม
คาดหวังเพียงว่า จะเติบใหญ่
ดงแดนถิ่นใหม่ให้เติบกล้า
เคียงคู่ฟ้าดินทุกคราวครา
แตกกอหน่อกล้าสืบเผ่าพันธุ์
คือรากเหล่ากอ..คือชีวิต
คือรอยลิขิต ขีดวาดฝัน
คือดวงใจผูกเกี่ยว สัมพันธ์
เป็นไปเฉกนั้น..จริง ..จริง
ซ่อนวิญญาณ.แฝงไว้ในเงาฝัน
โยงใยสัมพันธ์ฉันท์ น้องพี่
มีความรัก อาทร ความหวังดี.
บนถนนสายนี้.ที่พักพิง.
********************************
17 กันยายน 2547 14:38 น.
ปลายภู
อรุณรุ่งเบิกฟ้า
กู่เสียงนกกา ไก่ขัน
ผันเปลี่ยนเคลื่อนตามวัน
ม่านหมอกปิดกั้นเส้นทาง.
โดดเดี่ยวเดียวดายอ้างว้าง
เคว้งคว้างในตัวตนสั่นไหว
กรีดย้ำท่วงทำนองของห้วงใจ
ลมหายใจเข้า-ออกบอกจริงลวง
โปรยปรายฝากผืนฟ้าสายลมผ่าว
ดวงดาวปลอบปลุกยามจ่อมเหงา
ฝากวิญญาณโอบซับพอแบ่งเบา
จินตนาการแห่งสองเรา..เบ่งบาน
คือริ้วรอยเป็นไปในชีวิต
ชะตาฟ้าลิขิตสวรรค์สร้าง
กำหนดกฎเกณฑ์เส้นทาง
ปล่อยวางความฝันอันโง่งม
**
จังหวะชีวิต..กับความใฝ่ฝัน
เลือกสรรแสวงหาความสุข
อเนก-อนันต์แต่ก็เป็นไปเพียงแค่..คิด
และ..ขัดต่อความเป็นจริง..ในสังคมปัจจุบัน
แต่ก็ยินดีต่อความเป็นอยู่.
แม้จะเจ็บปวด. ขมขื่น..บ้าง ตามสภาวะการณ์
ได้แต่รอ..รอคอยกาลเวลากลืนกลบ
ห้วงชีวิตนี้..ให้ผ่านไป..เพื่อที่จะพานพบสิ่งใหม่..ใหม่
และเข้าใจ..ความเป็นไปในถนนสายนี้..
ด้วยความรัก..และรอคอย..
16 กันยายน 2547 14:29 น.
ปลายภู
อบอวนอิ่มอุ่นอันลึกล้ำ
หยาดหยดถ้อยคำเสน่ห์หา
กรายผ่านพานพบแจ้วจำนรรจา
โอบอุ้มดวงใจข้า-ฯ พาฟื้นตื่น
โปรยปรายอาบไล้ด้วยรอยยิ้ม
กลบรอยราคินคราเศร้าหมอง
มิตรภาพเบ่งบาน ดั่งใจปอง
ตามครรลองวิถี กวีชน.
เอนกายบ้านปลายภู เพิงพัก
ฟูมฟักอุดมการณ์ผ่านอักษร
หลากหลายอารมณ์ตามครรลอง
รอมวลหมู่เพื่อนพ้องเยี่ยมเยือน
*************************************--
หนึ่งเพียง..อารมณ์
วันเวลาที่ปรับเปลี่ยน
ทุกอย่างล้วนแปรฝัน..ตามห้วงกาล
มรสุมแห่งชีวิต..ระลอกแล้ว..ระลอกเล่า.
ถั่งโถม..
มิตรภาพ
อาจจะสั่นคลอนไปบางขณะ
อาจจะห่างหายไปบ้าง
เธออาจจะเหงา..แต่..ฉันกลับต้องเศร้า
ที่คอยตอกย้ำตามกาลเวลา
แต่ขอให้เธอเชื่อเถอะว่า..ฉันยังคิดถึง และห่วงใย เธอ
เสมอมา..ตราบที่ยังมีลมหายใจ..
หน้าส่วนตัว
812
