1 กรกฎาคม 2547 21:02 น.
ปลายพู่กัน
กับวันวานหวานซึ้งในครั้งก่อน
บวกกับความเอื้ออาทร..และห่วงหา
ความรู้สึกซึ้งหวาน.....ผ่านแววตา
เราก็เข้าใจแล้วว่า...คิดอะไร
.....แต่ตอนนี้สิ่งที่มี...ที่เหลืออยู่
แค่รับรู้.....ว่าเธอฉันนั้น....แค่ไหน
ใกล้วันนี้....อนาคต...ต้องห่างไกล
รักกันไปแค่วัน ๆ เท่านั้นเอง
จะพูดจากันทั้งที........ต้องมีเรื่อง
ให้โกรธเคืองให้ขุ่นใจ....คล้ายข่มเหง
พอถึงจุดสุดทน...คนกันเอง
ก็ปล่อยให้ลอยเคว้ง...ไม่ห่วงใย
นี่หรือคือสัญญาณเตือน...เวลาหมด
รักถูกลดความสำคัญ...เรื่มหวั่นไหว
จากเคยอยุ่คู่เชยชิด...ผิดเพี้ยนไป
กลายเป็นคนห่างไกล.......ระหว่างเรา
หน้าส่วนตัว
582
