24 สิงหาคม 2547 12:19 น.
ปลายน้ำค้าง
ด้วยว่ารัก ใยจึงหัก กันกลางฝัน
เหตุใดกัน จึงกล้าเอ่ย เผยความเฉา
มีกันอยู่ เพียงแค่ฉัน ไม่ใช่เรา
เหลือแค่เงา ที่หลอกตา ว่ารักกัน
........
ใยจึงแสร้ง ให้รัก หลงปักจิต
ใยจึงคิด ทำร้าย คนช่างฝัน
ใยจึงมา บอกรัก ทักทายกัน
ใยจึงพลัน จากไป ไม่ใยดี
........
หมดลงแล้ว ทุกถ้อยคำ ที่จะกล่าว
หมดแรงเล่า ถึงความฝัน วันข้างหน้า
หมดสิ้นแล้ว เมื่อความรัก พังกับตา
หมดลงแล้ว ก็เพราะว่า ...เธอหมดใจ...
.....................................
23 สิงหาคม 2547 17:52 น.
ปลายน้ำค้าง
...มันก็เหมือน เอาเรื่องเก่ามาเล่าใหม่
เรื่องของใจ ที่ใครๆต่างฝันหา
มีทั้งรัก ความสุขเศร้า เคล้าน้ำตา
ปราถนาก็แค่ว่า จะได้ใจ....
........
....แต่อย่างไร ให้ใครด่า ว่าไม่เข็ด
น้ำตาเล็ด ไหลให้ไป ใช่คนบ้า
มองเห็นรัก ว่ามันใช่ ที่ได้มา
เขากลับมอง ตีค่า ว่า...โง่เอง...
16 กรกฎาคม 2547 14:01 น.
ปลายน้ำค้าง
เพราะคิดถึง..จึงคำนึง..และห่วงหา
เพราะคิดถึงแต่ทว่าเราไม่ใกล้
จึงได้แต่..ฝากบทกลอนฟ้องหัวใจ
บอกว่าใจมิลืมเลือนคิดถึงเธอ
16 กรกฎาคม 2547 12:48 น.
ปลายน้ำค้าง
.....ห้วงคำนึง...ห่วงคำนึง...ซึ่งที่รัก.....
.....ไม่อาจหัก...ห้ามจิตร...ให้คิดถึง....
.....ยังติดตรา...ซึ่งติดไว้...ให้ตราตรึง
.....เพราะคิดถึง...จึงมาลาก...ฝากในกลอน
9 กรกฎาคม 2547 12:28 น.
ปลายน้ำค้าง
เหนื่อย.กับรักที่มีอยู่
หดหู่กับความเหงาที่เข้ามาใกล้
มีเธออยู่แต่ตัวฉันเองกลับเหมือนไม่มีใคร
บอกได้มั้ยกับความเป็นไป..ภายในใจของเธอ
...กระซิบเบาๆ...ให้ได้ยินบ้าง
อย่าจืดจางกับฉันจะได้มั้ย....
หรือว่าที่เป็นอยู่..กำลังจะมีอะไรเปลี่ยนไป
บอกให้รู้ได้มั้ย...จะได้ปรับหัวใจไว้ได้ทัน..
หน้าส่วนตัว
883
