14 กรกฎาคม 2550 01:46 น.
ปลายตะวัน
ตะวันรอน อ่อนแสง เมื่อแลงหาย
จวบใจวาย ไหวหวั่น ดั่งจันทร์เหงา
แม้นดวงดาว พราวพราย รายล้อมเงา
ดั่งรากเหง้า เปล่าเปลือย เอื่อยลมริน
ด้วยเหง้ากอ ฝ่อหาย ปรายลมหวน
อารมณ์รวน-เรผาย คล้ายจบสิ้น
ดั่งพ่ายพับ ทับท่าว เพียงราวดิน
ไร้คนยิน ยลเฝ้า ผ่องร้าวรอน
แต่งโดยปลายตะวัน(thaipoem.com)
เหง้าวิญญาณ อันร่านร้อน อ่อนแรงแล้ว
ดั่งวอดแวว วาวชีวิต ใครปลิดสอน
โอ้หัวใจ คล้ายพราก ลงจากจร
อกสะท้อน อ่อนล้า ระอาองค์
จึงโรยร่าง เคว้งคว้าง หว่างจันทร์ฉาย
อาบพระพาย พลิ้วพร่อง ใจล่องหลง
ลมปราณแผ่ว แล้วคาย ปลายฝันปลง
เหลือร่างคง ลงนอนเคียง เพียงแค่ดิน
(*แลง เป็นภาษาเหนือ แปลว่า ตอนเย็น )
10 กรกฎาคม 2550 00:12 น.
ปลายตะวัน
อันวารวัน มิผันคล้อย ถอยวิถี
เปรียบวารี รินไหล ไม่คืนหลัง
อันอดีต กรีดกราย หมายเบือนบัง
มิอาจฝัง สิ่งพลั้งพลาด บำราศลืม
แต่งโดยปลายตะวัน(thaipoem.com)
แม้นเคยเอื้อน เคลื่อนคาย แค่ปลายถ้อย
พลันถ่วงถอย เป็นรอยหลัง เพียงครั้งปลื้ม
ฤๅร้าวราน ฝานเฝื่อน ยากเลือนลืม
มิอาจยืม เวลาทด มาปดบัง
อันกรรมลอบ กอร์ปไว้ ไม่อาจแก้
ดีชั่วแท้ ปรากฎ กำหนดฝัง
เกินย้อนยอก หลอกเลื่อน เคลื่อนคืนรัง
แล้วยุดยั้ง ความหลังร้าง ลบลางเลือน
อันเรื่องเก่า ร้าวหรือรื่น มิคืนหาย
ย่อมผ่องผาย ปรายอารมณ์ บ่มเสมือน
มโนธรรม เฝ้าย้ำความ คอยตามเตือน
ลืมฤๅเลือน เหมือนตายทั้ง แต่ยังเป็น
ก่อนทิวา ผวาหวาม เป็นยามพรุ่ง
ก่อนจะปรุง อารมณ์ บ่มรูปเห็น
พึงพิศถ่อง ผ่องถ้อย ค่อยคล้อยเป็น
พึงบำเพ็ญ เห็นธรรม เฝ้าย้ำเตือน
5 กรกฎาคม 2550 17:53 น.
ปลายตะวัน
เมื่อแสงทอง รองรับ ระยับหล้า
ฝนจะซา ฟ้าจะสาง ร้าวจางหาย
ทุกข์ถมทับ อันพ่ายพับ ก็กลับกลาย
สู่สุดท้าย ปลายฝัน เป็นมั่นคง
อันแม้นหวัง ตั้งมั่น อย่าหวั่นไหว
จงย่ำไป ไม่ถอย คล้อยลืมหลง
แม้นสุขทุกข์ คลุกเคล้า สั่นท่าวองค์
จะดำรง คงมั่น ไม่พรั่นพรึง
ด้วยสมอง สองเท้า จึงก้าวมั่น
ทุกวารวัน พลันทุกข์กลบ จนทบถึง
จะถมทาง ถางถาก ตรากตรำตรึง
จะสานซึ่ง สิ่งนั้น ไม่สั่นคลาย
แม้นโลกล่วง ดวงดับ ลงทับท่าว
ฤๅอกร้าว รานแยก แหลกสลาย
สู่สวรรค์ อันดาว พราวพร่างพราย
วิญญาณร่าย ยังว่ายว่อน บ่ห่อนจาง
4 กรกฎาคม 2550 00:38 น.
ปลายตะวัน
วิญญาณร่าย ฟ่ายฟ้อน ฟ่อนฟุ้งฝัน
คืนแรมจันทร์ พลันพร่า ผวาไหว
หนาวชีวัน อันล้า ปร่าอกวาย
สายลมกราย ผายผ่าน ปราณรวยริน
ห้วงนที ที่แหวกว่าย ดังหมายมาด
แม้นพลั้งพลาด อาจจม ถมถ่วงสิ้น
หมู่มัจฉา ย่อมว่ายหวน ทวนวาริน
ยังชีวิน ให้ยั้งอยู่ ด้วยสู้ทน
ยามยั้งหยุด ฤๅยุดโลก อันโศกได้
ยามร้างไร้ แรงล้า อย่าหมองหม่น
ยามมีภัย ไม่ผายผัน มั่นกมล
เกิดเป็นคน ฤๅยอมพ่าย ให้อายใคร
แม้นเหนื่อยเนือง เรื่องร้าย ให้หน่ายนัก
เพียงหลบพัก สักหนึ่งฝัน พลันร้ายหาย
รอวันพรุ่ง รุ่งทิวา มาเยี่ยมกราย
อันสิ่งร้าย ย่อมสลาย มลายเลือน
3 กรกฎาคม 2550 05:17 น.
ปลายตะวัน
อันอักษร ซ้อนนัยน์ มาร่ายลักษณ์
แลพิมพ์พักตร์ สักเล่ห์ สิเน่หา
จุติร่าย กลายคำ พร่ำมนตรา
ดลอุรา มาสร้าง สล้างแล
อันความจริง สิ่งใด ใคร่ครวญคิด
พึงพินิจ พิศไฉน ไยแยแส
เล่ห์อักษร ซ่อนกล ปนปรวนแปร
อย่าชะแง้ ชะเง้อเฝ้า ในเงาคำ
อันอักษร ฟ้อนร่าย กลายสวาท
อาจพลั้งพลาด บาดใจ ให้ถลำ
แลสุนทร อ้อนเอื้อน เรือนลำนำ
อย่าเบือนคำ เป็นความ จนหวามไป
อันรูปงาม นามสวย สำรวยยิ่ง
ฤาแท้จริง สิ่งสมมุติ หยุดหวั่นไหว
เพียงแสดง แฝงเร้น เล่นตามไป
ควรหรือไร ไยจึงหวาม ตามเล่ห์คำ
หน้าส่วนตัว
1311
