31 กรกฎาคม 2550 09:57 น.
ปลายตะวัน
ทุกข์เทวษท่วมท้น แดนดิน
อกร่ำอัสสุริน เรื่อเรื้อ
ดังดาวล่วงแดดิน ระด่าว ด้าวเอย
ร้อนร่าวราวถกเนื้อ เมื่อสิ้น ลมปราณ
ถ้อยหวานเคยหว่านไว้ เลือนหาย
คำเปล่งวจีกลาย เข่นข้า
สละละยางอาย เห็นถ่อง แล้วเอย
ราวดั่งสางสิงบ้า หมดสิ้น ใจคน
อันสยามจักให้ ใครแล
มิถนอมอกแม่ ฤๅเจ้า
เราร่วมอุทรแท้ ภพแผ่น ดินเดียว
ควรที่วจีเว้า ถ่องถ้อย ผลาญฤๅ
หมู่อริท่าวด้าว แดนดล
บรรพบุรุษชน ปราบไว้
หลั่งเลือดบ่เหือดท้น ทบท่าว
ผีผวาโหยไห้ ห่วงร้าย สาบคำ
ถวิลหวามหวั่นสิ้น เดียวดาย
ร้าวฤๅมลายวาย ศกนี้
ถ้อยคล้อยมโนคล้าย ผลาญพร่อง
จักมล้างภพลี้ ล่มสิ้น ฤๅไฉน
30 กรกฎาคม 2550 03:01 น.
ปลายตะวัน
อันความเงียบ เปรียบดังมีด กรีดอกร้าว
ทุกข์พร่างพราว ดังดาวคล้อย ลอยเวหน
ดื่มอารมณ์ ห่มสำนึก ฝึกฝนตน
สุขระคน ปนทุกข์ คลุกเคล้าใจ
เมฆหมอกกรรม ทำไว้ แต่ไรหนอ
พะนอรอ อกข้า ผวาไหว
อันปราณแผ่ว แล้วลอย คล้อยล่วงไป
ล่วงลงใน มโนหนึ่ง ซึ่งเดียวดาย
พึ่งพระธรรม ชำระใจ ให้เปล่าเปลื้อง
ให้ลืมเรื่อง ราวโศก วิโยคหาย
ชีวิตวัน อันสมหวัง ยังรู้วาย
มีดีร้าย ผายผัน ไม่มั่นคง
อนิจจัง สังขารแท้ ไม่แน่นอน
เพียรตายผ่อน ตกตาม อย่าหวามหลง
รูปหนังนี้ ที่ครองไว้ ไม่ยืนยง
เพียรดำรง จิตตรงมั่น ไม่พรั่นพรึง
24 กรกฎาคม 2550 06:31 น.
ปลายตะวัน
อันลมปาก ลากความ มิคร้ามถ้อย
ถ่มลมลอย ผลอยหล่น ปนเลศหมาย
ใจหยามหยาบ ทราบทราม ตามถ้อยปราย
ซ่อนนัยร้าย ลายเร้น เช่นแย้มยล
ใจจ้วงจาบ คาบคำถ่อย คายถ้อยบาป
ย่อมตราตราบ สาปเร้น ชั่วเหลนก่น
กอร์ปก่อกรรม พร่ำไป ในหมู่ชน
ผู้มืดมน อนธกาล ด้วยมารเบือน
โบราณว่า คราฝนหล่น ขี้หมูไหล
คนจัญไร ไหลบ่า รวมห่าเถื่อน
มิผิดคำ ย้ำความ ตามท่านเตือน
มิคลาดเคลื่อน เลือนล่อง ถ่องใจตน
ธรณี ที่นี้ เป็นพยาน
สยามราน แหลกราว ร้าวสถล
ด้วยถ้อยถ่อย คล้อยกระทำ เป็นกรรมกล
ยามยินยล ชนสนเท่ห์ ด้วยเล่ห์ทราม
แผ่นดินถอย ครรไลคล้อย ลอยล่มแล้ว
ตะวันแวว สุดท้าย ใจหวาดหวาม
ฤๅชาติล่ม จมสิ้น ถิ่นลือนาม
ผีสยาม แต่บรรพ์ โปรดหันมอง
21 กรกฎาคม 2550 17:22 น.
ปลายตะวัน
มนุษย์เปล่า เหมาจ่าย เท่าไรหนอ
เท่าไรพอ เพียงค่า วิญญาณ์สถุล
ถูกซื้อจอง ครองผิด ในสิทธิ์คุณ
ฤๅสกุล มาสูญสิ้น แล้วถิ่นไทย
เหลือร่างเปล่า เท่าเพียงซาก เขาลากถือ
ในเงื้อมมือ อมนุษย์ สุดหวั่นไหว
ไร้วิญญาณ พารานร้าว คราวสิ้นไท
สสดใจ ไหม้หมอง พึงตรองเอา
เมื่อสุดท้าย ปลายชีวา นั้นมาถึง
จะคำนึง สิ่งใด ไว้ไล่เหงา
ถึงเวลา คราซื้อคืน ตื่นมัวเมา
เหลือเพียงเงา มืดชั่ว ที่ตัวทำ
ร่างมนุษย์ ที่สุดนั้น พลันสลาย
ย่อมมลาย เกินรุด ยุดถลำ
เมื่อสิ้นเรา เหลือเงาจิต ไว้พิศจำ
เจ้าเหลือคำ ใดไว้เล่า ผู้เปล่าเปลือย
17 กรกฎาคม 2550 23:07 น.
ปลายตะวัน
ภาพเจ้าน้อย ศุขเกษม(เจ้าชายแห่งล้านนา)
อันความรัก มักไม่สม ภิรมย์หมาย
แม้นหญิงชาย พิศวาส ก็อาจหมอง
ยามรักรอน ร้อนเร่า แผดเผากอง
เกินใจปอง ป้องปราศ สวาทวาย
รักมิห้าม ปรามชั้น อันชนไหน
ย่อมโลมไล้ หฤทัย ไม่เลือนหาย
อันรักขื่น คืนชม จนตรมตาย
แม้นเสียดาย ก็จำคลาด นิราศลา
รักเอยรัก สลักมั่น ไม่หวั่นไหว
เกษมวาย วางสุข ผิทุกข์หนา
มิอาจปอง ครองรัก พักตร์สุดา
จึงรอถ้า ที่ปลายสรวง เคียงดวงดาว
รักหนอรัก ภักดิ์มั่น ไม่หวั่นหวาม
คอยติดตาม เป็นความเจ็บ เหน็บใจหนาว
มิอาจอยู่ ชมชู้ชื่น ให้ยืนยาว
รักหนุ่มสาว คราวสะบั้น ดังบั่นทรวง
อันความรัก มักขื่นขม ไม่สมหมาย
ด้วยมากมาย ปัจจัย แสนใหญ่หลวง
อาจบำราศ พลาดพลัดเมิน เกินถามทวง
แลลับล่วง ติดบาศบ่วง แห่งห่วงมาร
อุทาหรณ์ สอนใจ เรื่องเจ้าน้อย
ไม่คลาดคล้อย ลอยลับ ดังขับขาน
เรื่องมะเมียะ สอนใจ ทุกวันวาร
เป็นเฉกกานท์ คอยรานลบ ทบทิวา
*** เรื่องราวระหว่างเจ้าน้อยกับมะเมียะ คลิ๊ก! อ่านที่นี่
หน้าส่วนตัว
1852
