12 มิถุนายน 2546 11:11 น.
ปลายข้าว
ฉันอาจดูเป็นผู้หญิงน่ารำคาญ
คำพูดไม่หวานและเอาแต่ใจ
แต่สิ่งหนึ่งที่ผู้หญิงคนนี้มีให้
คือความจริงใจที่มีต่อเธอ
ไม่ว่าเวลาหมุนไปแค่ไหน
ความคิดถึงห่วงใยมีเสมอ
นี้คือความจริงที่ฉันอยากบอกเธอ
รัก..คิดถึง..ห่วงใยเสมอ..ไม่เคยลืม
11 มิถุนายน 2546 14:29 น.
ปลายข้าว
แค่ผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งบังเอิญผ่านเข้ามา
เธอก็คุยเป็นการค่าเวลาแค่นั้นใช่ไหม
ไม่มีเลยหรือความผูกพันธ์ในหัวใจ
เธอถึงเงียบหายไปไม่ส่งข่าวมา
อยากบอกให้เธอรู้ถึงความในใจ
ที่เธอบอกกันว่าห่วงใยและคิดถึงนั้นหนา
มีค่าสำหรับผู้หญิงคนนี้ที่บังเอิญผ่านเข้ามา
เพราะเธอมาช่วยเยียวยาในส่วนที่ขาดหายไป
แต่..วันนี้คงเหลือเพียงความว่างเปล่า
เหลือเพียงความเศร้า.. เหงา.. เดียวดาย
เจ็บลึกลึกตรงนี้ที่หัวใจ
และน้ำตารินไหลเป็นเพื่อนเธอ.....
9 มิถุนายน 2546 16:26 น.
ปลายข้าว
สิ่งที่คงเหลือไว้ในหัวใจ
คือความเสียใจและเดียวดายก็เท่านั้น
เธออยากจะรู้.. รู้ไปทำไมกัน
หรือว่าฉันเสียใจ.....ยังไม่พอ
สำหรับหญิงคนหนึ่งซึ่งได้รัก
คงไม่ปักใจรักเธออยู่เสมอ
คนดี ๆ มีถมไปรู้ไหมเธอ
คงไม่เพ้อว่ารักเธอแค่คนเดียว..
9 มิถุนายน 2546 15:48 น.
ปลายข้าว
แม้ว่าหัวใจที่ให้เธอไป
ไม่เคยได้อะไรคืนมา
หวังเล็กเล็กว่าสักวัน
เธอคงจะมองเห็นคุณค่า
รักที่ฉันมีให้ตลอดเวลา
จะมีค่าในใจเธอ..
4 มิถุนายน 2546 16:31 น.
ปลายข้าว
หยิบปากกามาวาดฝันวันสดใส
ใส่ลงไปในกระดาษแผ่นสีขาว
แล้วบรรจงลงน้ำหมึกด้วยใจเรา
ผสานเข้าด้วยความรักและจริงใจ
ลงน้ำหมึกสีดำย้ำความคิด
ให้ชีวิตที่เคยช้ำนั้นเลือนหาย
ลงสีแดงแสดงความจริงใจ
ขีดเส้นไว้..ด้วยหัวใจที่จริงจัง
กับบางสิ่งของชีวิตคนเรานั้น
มีผกผันเปลี่ยนไปดังความฝัน
มีทั้งดีและเลวคละเคล้ากัน
จะไปฝันอะไรให้มากหมาย
จงปล่อยใจเอาไว้ให้เป็นกลาง
เหมือนแผ่นบางของกระดาษสีขาว ๆ
ถ้าไม่ลงน้ำหมึกสีใดเข้า
เจ้าแผ่นขาวก็สะอาดดูงามตา
เหมือนชีวิตคนเราที่เป็นอยู่
ต้องต่อสู้มากมายหลายปัญหา
เปรียบเทียบได้เหมือนน้ำหมึกของปากกา
ขีดแล้วฆ่า..หาราคานั้นไม่มี
หน้าส่วนตัว
1054
