13 มิถุนายน 2546 16:53 น.
ปลายข้าว
เพราะฉันหรือที่ทำให้เกิดปัญหา
และฉันไม่รู้ว่า....ควรทำอย่างไร
เมื่อวันนี้....ที่เธอเงียบหายไป
แม้จดหมายไม่เขียนตอบมา
ได้แต่นั่งเศร้าเหงาอยู่ตรงนี้
หมดกำลังไปทุกทีที่คิดหา
เธอเบื่อฉันแล้วหรือไรนะแก้วตา
บอกฉันทีเถิดหนาให้รู้กันไป
... (ทำใจลำบาก)....
13 มิถุนายน 2546 15:49 น.
ปลายข้าว
เพราะความไม่รักดีของหัวใจ
ที่มีใครแอบซ่อนไว้ตลอดเวลา
คิดว่าเขาคือคนนี้ที่เราค้นหา
เขาเข้ามาเยียวยารักษาแผลใจ
และเวลาที่ผ่านไปนานวัน
เกิดความผูกพันธ์ขึ้นมาครั้งใหม่
คงรักเขาเข้าแล้ว...ซินะใจ
ทั้งที่เคยคิดไว้..ว่าไม่ควรทำ
อยากจะพูดอยากจะบอกกับเธอไป
แต่ก็ทนเก็บไว้กลัวใจเจ็บช้ำ
กลัวเธอหายหน้าไม่มาพูดกัน
แล้วฉันนั้นควรทำอย่างไร
ในตอนนี้ฉันมีแต่ความเศร้า
ใจสุดเหงาเธอรู้บางไหม
เจ็บที่สุด..ลึกภายในใจ
ไม่อาจบอกได้ แม้ใครสักคน
คงมีเหลือเพียงน้ำตาที่เป็นเพื่อน
คอยย้ำเตือนหัวใจสับสน
เพราะความไม่รักดีของใจตน
เลยต้องทนหมองหม่นเพียงผู้เดียว
13 มิถุนายน 2546 10:32 น.
ปลายข้าว
ปากกับใจของเธอตรงกันไหม
หรือบอกกันไปก็แค่นั้น
เพียงให้พ้นให้ผ่านไปวันวัน
อย่าหลอกกันได้ไหมนะหัวใจ
บอกกันว่าเป็นห่วงและคิดถึง
คำซึ้งซึ้งที่มี....ที่เธอให้
และแล้วเธอก็เงียบทุกครั้งไป
เพราะอะไรบอกได้ไหมนะคนดี
12 มิถุนายน 2546 11:11 น.
ปลายข้าว
ฉันอาจดูเป็นผู้หญิงน่ารำคาญ
คำพูดไม่หวานและเอาแต่ใจ
แต่สิ่งหนึ่งที่ผู้หญิงคนนี้มีให้
คือความจริงใจที่มีต่อเธอ
ไม่ว่าเวลาหมุนไปแค่ไหน
ความคิดถึงห่วงใยมีเสมอ
นี้คือความจริงที่ฉันอยากบอกเธอ
รัก..คิดถึง..ห่วงใยเสมอ..ไม่เคยลืม
11 มิถุนายน 2546 14:29 น.
ปลายข้าว
แค่ผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งบังเอิญผ่านเข้ามา
เธอก็คุยเป็นการค่าเวลาแค่นั้นใช่ไหม
ไม่มีเลยหรือความผูกพันธ์ในหัวใจ
เธอถึงเงียบหายไปไม่ส่งข่าวมา
อยากบอกให้เธอรู้ถึงความในใจ
ที่เธอบอกกันว่าห่วงใยและคิดถึงนั้นหนา
มีค่าสำหรับผู้หญิงคนนี้ที่บังเอิญผ่านเข้ามา
เพราะเธอมาช่วยเยียวยาในส่วนที่ขาดหายไป
แต่..วันนี้คงเหลือเพียงความว่างเปล่า
เหลือเพียงความเศร้า.. เหงา.. เดียวดาย
เจ็บลึกลึกตรงนี้ที่หัวใจ
และน้ำตารินไหลเป็นเพื่อนเธอ.....
หน้าส่วนตัว
1054
