5 ตุลาคม 2545 19:22 น.
ปลาทูสามเข่ง
ตั้งแต่ที่ฉันจำความได้..ฉันรู้ว่าพ่อกับแม่ได้หย่ากัน.. ชีวิตในอดีตฉันต้องดิ้นรนเพื่อความอยู่รอด เก็บแม้กระทั่งกระดูกที่หมาแทะเสร็จ นำมาทานต่อ โดยไม่คำนึงเลย ว่าต่อไปร่างกายจะเป็นยังไง ฉันคำนึงถึงความอยู่รอดเท่านั่น.... และในปัจจุบันนี้..ฉันก็ยังเป็นอยู่..และฉันก็เป็นโรคมะเร็ง ซึ่งคงจะอยู่ได้ไม่ได้นาน ฉันเคยคิดว่าน่าจะตายๆ ไปซะ ถ้าเราอยู่โลกนี้อยู่ก็ไร้ความหมาย..นี้เป็นคำพูดที่เชยก็ว่าได้ แต่ในจิตใจฉันตอนนี้...ฉันไม่สามารถจะยิ้ม จะมีความสูขได้.. ไม่มีดวงที่จะเป็นคนธรรมดา...แม้ฉันคิดจะสู้ครั้งไหน แต่ครั้งนั่นก็ "ว่างเปล่า" อยู่ดี..ฉันเคยนั่งดูดาว..เห็นดาวตก เค้าบอกกันว่าให้อธินฐาน ว่าอยากได้อะไร สิ่งที่ฉันต้องการ มันก็คงจะเป็น...
"ความยุติธรรม"
ฉันไม่รู้เลยว่า ทำไมความยุติธรรมนี้ ฟ้าถึงไม่มาแบ่งฉันบ้าง ฉันเคยผ่านเห็นโทรทัศน์เปิดอยู่และนั่งดูก็เห็นว่า ...จะสบายได้นั่นต้องอดทน ซึ่งมันเป็นคำพูดที่ทำให้ฉัน ยืนยัดสู้ต่อไป ฉันหางาน ทำทุกอย่างเพื่อได้เงินมาจุนเจือ แต่..ทุกครั้งที่ฉันจะไปหาที่นอนแถวๆ ขยะ..ก็จะมีพวกจิ๋กโก๋ มากจี้เอาเงินฉัน แถมซ้ำร้ายก็ลงมือข่มขื่นฉันด้วย ไม่รู้เลยนะ ว่าโลกเรานี้ โหดร้ายอย่างนี้ เพื่อนมนุษย์อาศัยในโลกเดียวกันแท้ๆ แต่ช่างทารุณกันซะเหลือเกิน..ไม่รู้เลย ว่าวันไหนจะทำให้ฉัน มีความสูขได้บ้าง ....ชีวิตของฉัน อย่าถามถึง มันร้ายแรง มันทุเรศเลย...... .. แต่ก็อยากจะให้รู้หน่อยว่า..ฉันเกิดมาเพราะ มีผู้ชายคนนึงข่มขื่นแม่ฉัน และเกิดฉันขึ้นมา ทั้งสองสามีภรรยา "อย่า" กัน.. ฉันได้อยู่กับแม่..ตอนที่พ่อแม่ฉันอย่านั่นฉันอายุ ได้ 1 ขวบพอดีเลย มันเป็นวันเกิดฉันด้วยนะ..!! แต่วันอย่างนั่น ไม่นึกเลยว่า จะมีเหตุการณ์แบบนี้... ฉันนึกสมเพศ และเกลียดตัวเองจริงๆ หลังจากนั่นได้ไม่นานแม่ฉันก็ทิ้งฉันใต้สระพาน เพราะแม่ฉันเป็นเอดส์นี่เอง ไม่มีเงินเลี้ยงดูฉัน แต่ฉันก็คิดเสมอเลยนะ ซักวัน แม่ต้องมารับฉันใต้สระพาน แต่ว่า..ก็ไม่มา ตอนนั่นที่แม่ทิ้งฉัน ฉันอายุได้ 3 ขวบแน๊ะ..!! ถือว่าโตแล้วนะ .. แต่หลังจากที่แม่ทิ้งฉัน 3 วันละมั้ง (ตอนที่อยู่ใต้สระพานนะ มีคนเก็บของเก่ามาเอาอาหารให้ฉันกิน) ก็ดูชีวิตฉันไม่ได้เลวร้ายเพียงอย่างเดียว เพราะมีผู้หญิงคนหนึ่งมารับฉันเลี้ยงไปนะ รู้ไหม ??!! เค้าเยี่ยมมากๆเลยหล่ะ..!! ตอนนั่นฉันปลื้มมากๆๆ เลยถึงยังไงฟ้าก็ยุติธรรมกับฉันบ้าง ผู้หญิงคนนั่นเลี้ยงดูฉันดีมากๆๆเลยละ เค้าซื้อเสื้อ..ซื้อ..อะไรหลายๆอย่างให้ฉัน..!! ฉันไม่รู้หรอกว่าเค้าเป็นใคร แต่ความสงจำของฉันในตอนเด็กๆนะ ดีทีเดียวฉันก็ยังจำได้เลย ว่ามีอะไรผ่านมาในชีวิตฉันบ้าง.. ..แต่ ...หลังจากที่ผู้หญิงคนนั่นเลี้ยงฉันได้.. 5 วัน เค้าก็ต้องทิ้งฉันอีก เพราะว่าเค้าต้องไปอยู่โรงพยาบาลบ้าละ เค้านะสติไม่ดี แท้งเด็ก และเสียใจมากๆๆ เค้าเฝ้าแต่อุ้มตุ๊กตา จนเค้ามาเจอฉันเลยรับไปเลี้ยง ..ฉันไม่เสียใจ..เลยนะ..ที่เค้าสติไม่ดี แต่ฉันดีใจต่างหากที่อย่างน้อยคนสติไม่ดี ก็ยังมีน้ำใจกว่าสิ่งมีชีวิตที่สติดี วันดีดีของฉันก็คงมีได้แค่ 5 วันนี้หล่ะ เพราะหลังจากผู้หญิงคนนั่นไปอยู่โรงพยาบาลบ้าแล้ว แม่ของเค้าก็มาทิ้งฉันที่ใต้สะพานเหมือนเดิม..ชีวิตฉัน อาจจะคล้ายนิยายน้ำเน่าก็จริงอยู่ แต่ฉันก็ชินแล้วหล่ะ..!! ถึงแม้จะน้อยใจในชะตาชีวิตบ้าง แต่อย่างน้อย..ฉันก็ยังค้นหาว่า ความยุติธรรมนี้...จะมีบ้างไหม ?
หลังจากนั่น อย่าพูดถึงชีวิต ในระยะนั่นเลวดีกว่ามันร้ายมากๆๆๆๆ จนฉันไม่รู้เลยว่า มันเป็นโลกที่ฉันอาศัยอยู่จริงๆหรือเปล่า ฉันอ่านไม่ออกหรอก เขียนก็ไม่ได้ละ แหมม..ก็ฉันถูกทิ้งตั้งแต่ 3 ขวบนิ แต่อย่างน้อยฉันก็พูดได้นะ ยังพอพูกภาษาหมาได้เลย ก็ฉันฟังมันเห่าทุกวันนิ (หัวเราะ) ที่ฉันพูดได้เพราะเดินตามผู้ใหญ่ ได้ยินเค้าพูดๆกัน ฉันก็พูดตาม ไม่มีใครสนใจฉันหรอก เรื่องอาหารนะ ไม่ต้องพูดถึงเลย ฉันเก็บตามถังขยะ..ไม่รู้หรอกนะว่ามันมีประโยชน์อะไรบ้าง กินได้ไหม เห็นอะไรก็กินไปหมดละ บางครั้งติดคอแทบหายใจไม่ออก เกือบไม่ได้ดูโลกอันเลวร้ายต่อไป แต่ดีมีคนช่วยไว้ก่อน ...(ยิ้ม) ฉันน่ะ ถูกข่มขื่นมานับไม่ถ้วนเลย แต่ฉันไม่ท้องหรอกเพราะตอนที่ถูกข่มขื่นอายุ 1-9 ปีละ ดีนะที่เค้าไม่ข่มขื่นและฆ่าฉัน อย่างน้อยก็ยังดี ฉันคิดอย่างนี้เสมอละ แต่ฉันไม่ได้ติดเอดส์เลยนะ โชคดีตรงนี้ละ ถ้าจะถามอายุฉันตอนนี้......27 ละ แล้วนะ..แต่ความเป็นอยู่ไม่ดีขึ้นเท่าอานุที่เพิ่มขึ้นๆเลย ฉันก็ยังอาศัยตามป้ายรถเมล์อยู่...ไม่รู้หรอกว่า"ความยุติธรรม"ที่ฉัน ต้องการจะมาเมื่อไหร ฉันรู้อย่างเดียวว่า
"ตอนนี้ฉันยังไม่ตาย"
ถึงชีวิตฉันจะน้ำเน่าแต่ก็ยังดีกว่า คนที่ไม่มีโอกาสมากกว่าฉัน
อย่างน้อย ก็ขอบคุณฟ้า และฉันจะอยู่ต่อไปนะ จนกว่ามะเร็งจะ....
4 ตุลาคม 2545 14:03 น.
ปลาทูสามเข่ง
มิตรภาพ #4 ตอน เทพพิทักษ์ในแอ็ปเปิ้ล
"นี่..ต้นหญ้าจ้ะเราชักเหนื่อยแล้วจ๊ะ.." ฟางพูดขึ้นด้วยความอ่อนล้า ที่เธอเดินทางโดยไม่หยุดพัก แล้วอีกอย่างเธอก็พึ่ง รอดพ้นจากเหตุการณ์ที่เลวร้ายที่ผ่านมาเมื่อไม่นาน จึงทำให้ต้องเสียพลังงานไปมาก..และเธอรู้สึกเหนื่อยอ่อนกับการเดินทาง ต้นหญ้าซึ่งกำลังเดินนำหน้าฟาง อย่างไม่คิดจะหยุดพัก ก็หันหน้ามาหาฟางแล้วพูดขึ้นว่า "เออ....ผมก็ว่างั้นแหละ เรายังไม่ได้หยุดพักเลยนิ ผมก็ชักหิวแล้วละ เอาเป็นว่าหาที่พักที่เหมาะๆก็แล้วกันฮะ.." ต้นหญ้าพูดขณะที่เค้าเดินสำรวจหาที่ที่ปลอดภัย สำหรับการรับประทานอาหารเย็นในวันนี้ "อะ..!! นั่นไงใต้ต้นไม้นั่น..!!" ต้นหญ้าตระโกนให้ฟางซึ่งตกใจในน้ำเสียงต้นหญ้าฟัง ขณะที่มือของต้นหญ้าก็ชี้ไปที่ใต้ต้นไม้นั่น.. "แต่...เหตุการณ์คงไม่ซ้ำรอยนะจ๊ะ ..ต้นหญ้า.." ฟางพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่ไว้ใจต้นไม้พวกนั่น "คงไม่มั้งครับ" คำพูดของต้นหญ้าที่พูดออกไป ด้วยท่าทีเช่นเดียวกับฟาง "เอาเป็นว่าคืนนี้เราพักที่นี้เลยนะฮะ..." ต้นหญ้าพูดขึ้นและเค้าก็ปูผ้า และจัดสำภาระให้เรียบร้อย "เออ...ฟางฮะ ทำไรอยู่น่ะ..??" ต้นหญ้าเอ่ยขึ้น เค้ามองไปทางฟาง ซึ่งท่าทีแปลกๆ "เราสวดภาวนาอยู่นะจ๊ะ" ฟางพูดตอบต้นหญ้า เธอกำลังท่องบทสวดภาวนาอย่างตั้งใจ ซึ่งมันทำให้ ต้นหญ้าหัวเราะอยู่ในใจ... ...
คืนนั่นผ่านไปอย่างสงบราบรื่น ทั้งสองหลังจากรับประทานอาหารเสร็จเรียบร้อยก็ จัดการเก็บของและ ตกลงกันว่าน่าจะเฝ้าเวรยามกันในตอนกลางคืน และในขนาดนี้ ต้นหญ้าตื่นขึ้นเพื่อจะเฝ้าเวรยามต่อจากฟาง แล้วให้ฟางเข้าไปนอน และต้นหญ้าก็ถือไฟฉายเดินออกมานั่งบทก้อนหิน เค้ารู้สึกรำคาญเหมือนกันที่มียุงมาเข้าใกล้ จนต้องให้เค้านั่งตบไม่ได้เฝ้าเวรยามเลย ต้นหญ้าได้นั่งอยู่สักพักและ..เค้ารู้สึกเหมือนกับว่า มีกลิ่นและควันขาวๆลอยมาทางต้นไม้ที่ฟางหลับอยู่ ซึ่งไม่ไกลกลับ หินที่เค้านั่ง..แต่ก่อนที่เค้าจะรู้ตัวว่ามันเป็นผงหลับไหล เค้าก็รู้สึกว่าเค้าไม่รับรู้อะไร ไม่มีอะไรในสมอง มัน....ว่างเปล่า...นาทีนั่นเองเค้าก็ได้หลับลง....
ชายในผ้าคลุมคนนั่นได้เดินเข้ามาที่ ที่ฟางและต้นหญ้าสลบอยู่...รู้สึกว่าเค้ากำลังก้มลงมองอะไรบางอย่าง จากตัวฟาง..เค้าได้คว้านหา..ของสิ่งหนึ่งในกระเป๋าที่ฟางกอดอยู่แน่น แต่ว่าชายในผ้าคลุมก็มีวิธีหนึ่ง ที่เค้าสามารถเอากระเป๋าใบนั่น ออกมาได้คือ แว๊บบบบบบ....วินาทีนั่นกระเป๋าก็ค่อยๆคลานออกจากอ้อมกอดของเด็กน้อย มันลอยขึ้นสูงมุ่งมา สู่ในมือของชายในผ้าคลุม ตุบ...!! กระเป๋าใบนั่นได้ลอยมาอยู่มือของชายในผ้าคลุมเรียบร้อยแล้ว...เค้าหา...หาของสิ่งหนึ่งที่อยู่ในกระเป๋า ในที่สุด...ชายในผ้าคลุมก็นำมือขึ้นมาพร้อมกำอะไรบ้างอย่าง..ที่ส่องแสง...มันคือ แอ็ปเปิ้ลสีทอง !! "ใช่..!! ใช่!" ชายในผ้าคลุมเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงดีใจอย่างมาก เมื่อสิ่งที่เค้าปรารถนาได้มาอยู่ในมือเค้า "ในที่สุด แอ็ปเปิ้ลผลสุดท้าย สีทอง...ที่ยิ่งใหญ่ ..ก็มาอยู่ในมือข้า หึหึหึ" ชายในผ้าคลุมส่งเสียงหัวเราะอย่างดีใจ... มันไม่ได้ทำให้ฟางและต้นหญ้าตื่นเลย เพราะว่าเค้าทั้งสองโดนควันนิทราลงไป ยากที่จะตื่นขึ้นมา...อีก..นอกจาก.. ชายในผ้าคลุมเปิดแอ็ปเปิ้ลสีทอง ในนั่นส่องแสง มีปฏิกิริยาต่อชายในผ้าคลุมอย่างยิ่ง ปรากฎว่า..ในนั่น...ว่างเปล่า..!! ไม่มีอะไร แม้แต่เม็ดแอ็ปเปิ้ลเอง..." บัดซบ..!!!!!!!!! " ชายในผ้าคลุมตระโกนลั่น..พร้อมเควี้ยงแอ็ปเปิ้ลสีทองทิ้ง " ไหนละ??ลูกแก้วในตำนาน !!!!!ทุเรศ !!! ฮึ ไอเด็กพวกนี้อยู่กันไปได้ไง " ชายในผ้าคลุมตระโกนด้วยความไม่พอใจ พร้อมเปิดผ้าคลุมออก....เค้า....ดูสง่ามาก เป็นหน้าตาที่ผู้หญิงคนไหน ได้เห็นแม้ไกล ก็จะหยุดชะงัก...แต่.. ใบหน้าอีกครึ่งหนึ่งของเค้า...ว่างเปล่า..นี้แหละที่ทำให้เค้าต้องใส่ผ้าคลุมเพราะอีกครึ่งหนึ่งใครๆก็ต่างกลัวกัน...มันแฝงไปด้วย .....---------- " อ๊ากกกกกกกกกกกก " ชายในผ้าคลุมร้องลั่น...เพราะดูเหมือนจะมีใครคนหนึ่งเดินเค้ามาซึ่งมีวงแหวนล้อมตัวเค้านั่น....ส่องแสงสีทองลางๆ ดูอบอุ่น เค้าเป็นหนึ่งผู้พิทักษ์แอ็ปเปิ้ลสีทอง และวงแหวนนั่น มันก็ทำให้ชายในผ้าคลุมร้อนรน เจ็บปวดได้โดยเฉพาะ..." เจ้าคือใคร !!" ชายในผ้าคลุมร้องลั่นพร้อมดิ้น ด้วย ความเจ็บปวดเมื่อวงแหวนส่องแสง "เจ้า....เจ้า ข้าถามว่าเจ้าคือใคร..!!??" ชายในผ้าคลุมตระโกนถามขึ้นอีกครั้ง แต่ถึงอย่างนั่นเค้าก็ยังดิ้นอยู่ " อืม...ข้าเหรอ...ถามตัวเจ้าเองเถอะ..ตัวเจ้าคือสิ่งเพียงสิ่งหนึ่งที่กำเนิดมาจากความแค้น...ไร้ความรัก..ไร้เพื่อน..ก็ต้องเจ็บปวดกับสิ่งที่ตัวเองทำ... พลังของเจ้าไม่สามารถทำลายวงแหวนได้หรอก..ได้เพียง..ดิ้นเท่านั่น.." เทพพิทักษ์วงแหวนพูดขึ้นอย่างเรียบๆ..."อะไร เจ้าไม่รู้หรอก ข้า...ข้า...!!" ชายในผ้าคลุมพยายามจะพูดออกมา แต่เค้าก็ต้องดิ้นอย่างรุนแรง ดูเหมือนอากาศหายใจเค้าจะ...หมด.. และชายในผ้าคลุมก็ต้องแน่นิ่งไป.. อย่างไร้สาเหตุ เทพพิทักษ์ส่งสายตาให้ชายในผ้าคลุมที่แน่นิ่งด้วยความสงสาร...เค้าเดินมาหยุดตรงหน้าชายในผ้าคลุม และก็ลงมือทำอะไรซักอย่าง จน...ชายผ้าคลุม..หายไป เทพพิทักษ์ก็ได้ถอนหายใจ.. และพูดด้วยน้ำเสียงค่อยๆ ฟังดูเหมือนสงสาร...ว่า " เฮ้อ...เจ้าหนุ่มน้อยคนนั่นในอดีต หายไปไหนแล้ว..." และเทพพิทักษ์ ก็หันไปมองฟางที่หลับใหลอยู่ใต้ต้นไม้ และพูดด้วยความเอ็นดูว่า " หนูน้อย...หลับ.." เพียงประโยคสั้นๆ ก็ทำให้ฟางมีสติขึ้นมาอีกครั้ง ....ฟาง..รู้สึกตัว..และเธอก็รู้สึกว่าเหมือนมีเมฆอุ่นๆ ล้อมรอบเธออยู่ เธอขยี้ตาและ เหลือบไปเห็นเทพพิทักษ์ ..!! เธอตกใจชั่วครู่นึงเพราะไม่เคยเห็น ใครที่มีวงแหวนล้อมรอบอยู่ " ไง..." เทพพิทักษ์ส่งเสียงทักทายฟางด้วยความเอ็นดู มันทำให้ฟางตกใจเล็กน้อย..และจึงยิ้มให้อย่างเป็นมิตร และก็ทักทายเทพพิทักษ์อีกครั้ง " อะจ๊ะ...สวัสดี" "เจ๋งเลย..!!! ขอบคุณฮะ สำหรับ.. เพื่อน..." ต้นหญ้าตระโกนขึ้นมา ดูเหมือนเทพพิทักษ์จะให้ต้นหญ้าฟื้นขึ้น แต่ก็อยู่ในช่วงนอนหลับอยู่ " คิก..คิก.." ฟางหัวเราะอย่างเบาเบาและหันไปมองเทพพิทักษ์ และถามขึ้นว่า " คุณเป็นใครจ๊ะ " เทพพิทักษ์มองฟางแล้วยิ้ม เอ่ยกับฟางว่า "นี่เป็นคำถามยอดฮิต ที่ฉันได้ยินจนเบื่อแล้วละ เวลาฉันไปที่ไหน ก็จะมีถามกันเป็นประจำ เฮ้อ...แต่ก็แปลกดีนะ ตัวฉัน " เทพพิทักษ์พูดขึ้นแล้วยิ้มม อีกครั้ง และก็เล่าประวัติว่า " ฉันเป็นเทพพิทักษ์ ในแอ็ปเปิ้ลสีทอง ..------" เพียงแค่เทพพิทักษ์พูดประโยคนี้ก็ทำให้ฟางอึ้ง..!! และตระโกนขึ้นมาว่า " เทพพิทักษ์..!!!!!!!! " ฟางพูดเสียงดังไปแล้ว เธอลืมตัว " เออ... ขอโทษจ๊ะ.." ฟางพูดขอโทษ และก็แอบอายเพราะเธอเผลอไปเสียมารยาทต่อหน้าเทพพิทักษ์ เทพพิทักษ์เห็นก็ยิ้มมม มองฟางอย่างเอ็นดู " ไม่เป็นไรหรอก" เพียงประโยคสั้นๆ ของเทพพิทักษ์ มันก็ทำให้ฟางกระโดดโลดเต้นอย่างดีใจ.." อืมม แล้วเทพพิทักษ์ละคะ มาทำไมหรอ" ฟางถามด้วยความสงสัย และเทพพิทักษ์ก็ตอบฟางว่า " จะให้เล่าไหมละ ? " ฟางตอบตกลง และถามว่า "เรื่องมันยาวหรอจ๊ะ เล่ามาเถอะคะ ฟางฟังได้ ..!!" ฟางตอบ เทพพิทักษ์ได้ยินก็ยิ้มม และดีดนิ้ว นาทีนั่นเก้าอี้สีทองก็มาอยู่ตรงหน้า เทพพิทักษ์หันไปทางฟางแล้วก็พูดว่า "เด็กน้อย..นั่งเถิด.." ฟางสดุ้งนิดเมื่อตัวเธอดันเขยื้อนไปนั่ง โดยที่สมองยังไม่ได้สั่งการให้ไปนั่งเลย " ฉันจะเริ่มเล่าเรื่องละ " เทพพิทักษ์พูดขึ้น ฟางพยักหน้าตอบตกลง ในใจก็อยากฟังเร็วๆ...เทพพิทักษ์เริ่มขึ้นว่า " ฉัน..ทำหน้าที่เป็นเทพ คอยเฝ้าแอ็ปเปิ้ลสีทอง..ในตำนานผลนี้ มานานแล้ว และที่ฉันออกมาเพราะมีใครคนหนึ่ง มาทำร้ายแอ็ปเปิ้ล..-----" ฟางได้ขัดจังหวะเทพพิทักษ์ ซะก่อนและถามว่า " ใครเหรอจ๊ะ คนนั่น" เทพพิทักษ์ก็ยิ้มมม และเริ่มเล่าต่อว่า "เค้าก็คือคนที่จะมาเอาของที่อยู่ในแอ็ปเปิ้ลผลนี้ไปครอบครอง และของสิ่งนั่นคือลูกแก้วในตำนาน ....." ฟางขัดขึ้นมาอีกครั้ง " อะ..ลูกแก้ว ?? ไม่เห็นมีเลยนิจ๊ะ มีแต่แผนที่.." เทพพิทักษ์ก็เล่าต่อว่า " ลูกแก้วในตำนาน ลูกนี้...มันถูกผู้หนึ่งเก็บไป และผู้นั่นก็ได้ไปตั้งนานแล้ว เหลือลูกแก้ว...ซึ่งหายสาบสูญไป โดยที่ยังไม่รู้เลยว่า เค้าผู้ครอบครองคนนั่นไปซ้อนไว้ไหน...รู้ไหมฟาง?? แอ็ปเปิ้ลไม่ใช่มีแค่สีทอง แอ็ปเปิ้ลไม่ใช่มีนิดเดียว แอ็ปเปิ้ล..ไม่ใช่จะครอบครองได้ง่ายๆ โดยเฉพาะผลแท้.." ฟางพูดขัดอีกครั้งด้วยความสังสัยว่า " มีผลแท้ ผลปลอมด้วยเหรอจ๊ะ แล้วแอ็ปเปิ้ลมีสีอะไรบ้างละ ?? ทำไมมัน ซับซ้อนอย่างนี้..." เทพพิทักษ์ยิ้มม อีกครั้ง และก็พูดกับฟางว่า....ถึงมันจะซับซ้อน..แต่มันก็สามารถบรรยาย สื่อถึงกัน ให้เข้าใจได้..." ฟางหยุดนิ่ง กับคำพูดที่เทพพิทักษ์กล่าวมา เธอไม่เคยรู้สึกว่า จะมีคนที่อบอุ่นพูดสั้นๆ แต่คำให้เรา...เข้าใจ ถึงมันจะซับซ้อน... เทพพิทักษ์มองฟาง และจึงเล่าต่อว่า "แอ็ปเปิ้ลมีด้วยกัน 5 สี แอ็ปเปิ้ลสีเงิน แอ็ปเปิ้ลสีดำ แอ็ปเปิ้ลสีแดง แอ็ปเปิ้ลสีเขียว และแอ็ปเปิ้ลสีทอง..ในแอ็ปเปิ้ลทั้ง 5 ชนิดจะมีของบางอย่างที่ยิ่งใหญ่ ...แต่ ที่บอกว่ามีทั้งของแท้และของปลอมก็คือ...ของปลอมนี้..มีมาก ที่เราเห็น มันถูกสร้างขึ้นมาปะปนกับของแท้ ของปลอมและของแท้มีคุณสมบัติต่างกัน...ของปลอมสามารถจะแกะออกมาเป็นของที่เราปรารถนาได้ แต่...ไม่มีสิ่งวิเศษอะไรมากหนัก แอ็ปเปิ้ลของปลอม..จะมีแค่เม็ดเดียว.... ผิดจากของแท้ซึ่งมีหลายเม็ด..แต่แอ็ปเปิ้ลทุกสีที่เป็นของแท้จะมีเพียงผลเดียว....ผลเดียวเท่า มีผลนึงในโลกก็ว่าได้ และจะมีเทพพิทักษ์ ของแต่ละผลอาศัยอยู่ อย่างฉันนี้ไง... ฉันเฝ้าดูเธอมาตลอดนะฟาง เธอเป็นเด็กน้อยที่มี่เมตตา เป็นเด็กที่อ่อนโยนเลยทีเดียว" ฟางได้ฟังดังนั่นก็เขิน...หน้าแดง...เทพพิทักษ์เห็นแล้วยิ้มมและเล่าต่อว่า "ส่วนแอ็ปเปิ้ลของแท้นั่น...บางลูกก็หายสาบสูญไป อย่างไร้ร่องรอย ไม่มีใครที่จะพบเจอ บางลูกก็ตกอยู่ในมือก็เค้าคนนั่น"..ฟางที่อายเมื่อเทพพิทักษ์ชม ก็กลับมาสงสัยอีกครั้ง และถามว่า " เค้าคนนั่นคือใครอีกละจ๊ะ ?? "
ติดตามชมตอนต่อไป
ตอนต่อไป จะรู้ความเป็นมาของชายในผ้าคลุม
จะทราบถึงแอ็ปเปิ้ลแต่ละชนิดว่า...แต่ละผลมีความเป็นมาอย่างไร
++ ตอน ชายในผ้าคลุม...++
28 กันยายน 2545 23:03 น.
ปลาทูสามเข่ง
มิตรภาพ #3 ตอน จุดเริ่มต้น
"หะ..!!!!!!!! แผนที่เหรอ ?? "ต้นหญ้าตระโกนด้วยความตกใจ แล้วมันก็ทำให้
ฟางปิดหูไปด้วย..อืมๆ "ใช่แผนที่น่ะแต่...เราจะนำมาทำอะไร??" ฟางพูดในขณะ
ที่เธอนำมือลูบหูอยู่ "เออ..บางทีเราต้องใช้มันบางอย่างกับการค้นหา" ต้นหญ้า
ตอบด้วยไม่คิด "จริงเหรอ ?? งั้นเราต้องเดินตามแผนที่หรือไง" ฟางพูดด้วยท่า
ทางตื่นเต้น"คงงั้นมั้งครับ" ต้นหญ้าตอบ "เออ..แต่นี่เรายังเด็กอยู่นะ จะให้ไป
เดินทางหรือ??" ฟางพูดด้วยความกังวล "เราก็กลัวนะ ยิ่งตอนนี้เวลานี่เรายังไม่
รู้เลยว่าเราอยู่ที่ไหน..." ฟางพูดแล้วเธอก็ลุกขึ้นเก็บแผนที่ไปไว้ที่แอ็ปเปิ้ลดัง
เดิม "แล้วเธอไม่อยากกลับบ้านหรือ ก็ที่ผมบอกแล้วไงว่าของที่มาจากในนี้นี่
เป็นสิ่งที่เราต้องใช้ ..!!'"ต้นหญ้าพูดขึ้นเสียงดัง ดูเหมือนเค้าจะไม่พอใจที่
พยายามปฏิเสธในแผนที่นี่ ฟางก้มลงมองต้นหญ้า แล้วพูดว่า "แต่เรา..." "พอ
เถอะนะ ไม่ต้องกลัวหรอก เดี๋ยวผมจะเป็นเพื่อนคุณ เราจะเดินทางไปด้วยกันนะ
เพื่อน..!!" ต้นหญ้าพูด ในลักษณะพยายามเต็มที่จะให้ฟางเดินทาง...... ฟางมอง
หน้าต้นหญ้าด้วยสีหน้าพึงพอใจกับคำพูดของเค้า แล้วจึงตอบว่า "ได้ เราเป็น
เพื่อนกันนิ"
ณ อีกด้านหนึ่ง
ในปราสาทใหญ่ ทหารผู้หนึ่งเดินไปที่ห้องห้องหนึ่ง แล้วก็ได้พูดกับนายที่นั่งยืนอยู่หน้าเตาผิง"เป็นไง เจ้าเด็กนั่นทำสำเร็จไหม????."นาย พูดขึ้นกับทหาร ถามผ่านผ้าคลุมซึ่งปิดกายเค้า "สำเร็จครับ เราได้ส่ง..สายลับไปติดตามปรากฎว่าเด็กนั่นทำได้ยอด รู้สึกว่าไอเหยื่อก็หลงเชื่อซะงอมแงม " เหอะ..ดี ทีนี้ข้าก็จะให้เด็กนั่นรู้ซะบ้าง การขัดขวางข้ารุกราน....แอ็ปเปิ้ลสีทองมันเป็นยังไง แล้วเหยื่อวันนี้ละ...ที่ข้าต้องฆ่ามัน เจ้าไปนำตัวมันเข้ามา!!!!!" ชายตนที่เป็นนายพูดขึ้นด้วยความน่ากลัว "ครับ ท่าน..." ทหารตอบรับ และก็เดินออกไปลาก ผู้ชาย กับผู้หญิงวัยสูงอายุเข้ามา...แล้วผู้ชายที่อยู่ในผ้าคลุมก็ค่อยๆจัดการ...หยิบลูกแอ็ปเปิ้ลสีแดงออกมาแกะ.หยิบขึ้นมาเป็นอาวุธ แล้วลงมือฆ่าชายหญิงทั้งสองอย่างเลือดเย็น
ทางฟางและต้นหญ้าซึ่งเดินทางมาป่าได้ซักพัก
"โอยย เจ็บ..."ฟางร้องขึ้นด้วยความเจ็บปวดเพราะเธอไม่ระวังไปเหยียบกิ่งไม้เข้าให้ "เป็นอะไรมากไหมฮะ" ต้นหญ้าเอ่ยขึ้นพร้อมหาน้ำล้างแผลและฉีกผ้ามาพันขาฟาง "อดทนหน่อยนะ เดี๋ยวใกล้ถึงเวลาพักแล้ว..."ต้นหญ้าปลอบฟาง ฟางยิ้มให้ต้นหญ้า แต่ไม่ทันที่ทั้งสองจะลุกขึ้น แผ่นดินแถวนั่นก็ต้องสั่นด้วย กิ่งไม้นานาพันธุ์ต่างเขยื้อนเข้ามาใกล้ทั้งสอง ดูเหมือนว่าจะไม่ได้การเสียแล้ว ไม่นานทั้งสองก็ถูกล้อมด้วยราก กิ่ง ใบ คล้ายกับมีชีวิตมัดตัวทั้งสองสหายให้ดิ้นไม่หลุด "อะไรกันเนี่ยะ..!!" ต้นหญ้าตระโกนด้วยความตกใจ "โอยย..." ฟางครวญ
ด้วยความเจ็บปวดเพราะรากพวกนั่นรัดขาฟางที่มีแผล !! " อะ..!! คุณฟางเป็นไรมั้ยฮะ กิ่งพวกนี้...มัน...มัน..--"ต้นหญ้าพูดขึ้นด้วยความรีบเร่งหาทางกำจัดเจ้าพวกนี้ให้หลุด..." ร...เรา..เราคงไม่รอดแน่ๆต้นหญ้า...าา..." ฟางเอ่ยขึ้นด้วยน้ำตา รู้สึกว่าเธอจะท้อ และด้วยความเจ็บปวดขาทำให้เธอ ไม่มีเรี้ยวแรงจะดิ้น "...เราสองคน..จะหา..ทาง..ยังไงก็คงไม่ได้หรอก...เรา..คง.." " ต้องมีสิ!!!!!!! เราต้องมี!!!!!" ต้นหญ้าตระโกนขัดคำพูดของฟาง "เรา!!ต้องมี!! ต้องได้ อย่าท้อสิ!! ปัญหาทุกอย่างต้องมีทางแก้ !!!!!!!!!!!"ต้นหญ้าตระโกนพร้อมดิ้นเพื่อให้หลุด "เดี๋ยวนะผมรู้สึกว่า รากพวกนี้...จะ ...เอะ.!! ใช่ๆๆๆ แอ็ปเปิ้ลสีทอง!!!!!" ต้นหญ้าตระโกนขึ้น.."แอ็ปเปิ้ลสีทองไง เม็ดมันมาเม็ดหนึ่ง!!!! โยนใส่ ต้นไม้ที่กำเนิดรากพวกนี้..!!!!!!!" ต้นหญ้าเหลียวมองหาต้นไม้ ต้นใดต้นหนึ่งที่เป็นต้นตอ ผลิตรากพวกนี้มา "แอ็ป..เปิ้ลล..สีทองเหรอ??"ฟางพูดขึ้นอย่างหมดเรียวแรง "ใช่!!!!!!!ฟางหยิบขึ้นมาหนึ่งเม็ดเล็กๆเก็บเม็ดใหญ่ๆไว้!!" ต้นหญ้าพูดขณะที่ตาเค้าจ้องมองหาต้นไม้ต้นนั่นอยู่ ทางฟางก็กำลังหยิบหาแอ็ปเปิ้ลสีทอง "เจอแล้ว!!!! นั่นไง!!!!!" ต้นหญ้าพูดด้วยความดีใจ "อะ เดี๋ยวก่อนนะ" ฟางพูดขึ้นขณะมือของเธอแกะผลแอ็ปเปิ้ลแล้วหยิบเม็ดเล็กๆออกมา"เร็วๆ เข้า" ต้าหญ้าตระโกนพร้อมหันหน้ามาทางฟาง ฟางซึ่งกำลังหยิบอยู่ก็เรียบๆ แล้วหยิบได้จึงเงยหน้าหันต้นหญ้าแล้วพูดว่า"อะ...นี่...ทางไหนละต้นไม่นั่น" แต่ก่อนที่ทั้งสองจะปลื้มดีใจที่จะเริ่มกำจัดรากพวกนั่น รากนั่นที่มัดทั้งคู่ดูเหมือนมันจะฉลาดไม่ใช่เล่น รัดพวกเค้าทั้งสองแน่นขึ้นรวมทั้งมือของทั้งคู่ ฟางจึงไม่สามารถจะโยนเม็ดเข้าไปได้ "โอยยย...ทำไงดีละต้น..------"ฟางพูดพร้อมดิ้นเพื่อให้มือหลุดพร้มที่จะโยนไปได้" ผม...ผม..รู้แล้ว!!!!!!!!!!!!" ต้นหญ้าซึ่งดูท่าทางจะเริ่มหายกังวลกับเรื่องนี้พูดขึ้น เค้าหลับตาแล้วบ่นอะไรงึมงำๆอยู่คนเดียว"ทำ..ทำอะไรอะคะ?? ------โอยยย ..เจ็บ..." ฟางพูดขึ้นไม่ทันขาดคำก็ร้องขึ้นอีกครั้งด้วยความเจ็บที่ขาของต้นนั่นถูกรากรัดแน่น "พร้อม!!!!!!!!" ต้นหญ้าตระโกนขึ้นด้วยท่าทีกล้าหาญและเข้มแข็ง ดูไม่เหมือนครั้งที่ฟางเจอต้นหญ้าครั้งแรก ที่โดนเพื่อนๆไล่ตี ซึ่งเป็นเด็กที่อ่อนแอไม่กล้าสู้อะไรเลย...ฟางก็คิดเช่นนี้ แต่ก่อนที่เธอจะมานั่งทบทวนความหลัง เล็ดแอ็ปเปิ้ลในมือเธอก็ส่องแสง...และ!!!! เมล็ดนั่นก็ลอยกระโดดไปที่ต้นไม้ใหญ่ซึ่งเป็นต้นตอของรากพวกนี้ "อ๊าาาาาาาาายยยยยยยยยยยย" ทั้งสองสหายตระโกนขึ้นพร้อมเพียงกัน เพราะเกิดแสงบางอย่างมาจากต้นไม้นั่น....---------------------------------------------------------------------------------......นาทีนั่นเกิดอะไรขึ้นบางอย่าง
ที่ทำให้ทั้งสองรู้สึกตัว....ทั้งสองสหายก็มานอนราบกับพื้นเสียแล้ว "มันเกิดอะไรขึ้น???" ต้นหญ้าพูดขึ้นด้วยความสงสัย และมองไปรอบๆดูเหมือนปกติทุกอย่าง ..."โอยยยย..ต้นนน เราเจ็บบ" ฟางร้องขึ้นมาพร้อมนำมือจับขาตัวเองเพราะแรงกระแทก จากรากพวกนั่น "รอเดี๋ยวนะ ต้องเปลี่ยนผ้า"ต้นหญ้าพูดขึ้น และเค้าก็แกะผ้าที่เคยพันไว้ให้ครั้งก่อน.."เฮ้ย!!!!! แผล...." ต้นหญ้าพูดขึ้นด้วยความตกใจ "หะ..อะ..อะไร??." ฟงพูดอย่างสงสัย แล้วก้มมองแผล....วินาทีนั่นแผลของฟางเริ่มหายไป ทีละเรื่อยๆ...มันทำให้ฟางไม่เจ็บปวด แต่มันก็ทำให้ทั้งคู่ประหลาดใจ.....วินาทีนั่นหลังเสร็จสิ้น สิ่งประหลาดที่มีอะไรบางอย่างปิดแผลฟาง ฟางก็เอามือลูบๆแผล เธอรู้สึกเหมือนกับว่าสบาย...อุ่นๆ..ไม่เจ็บ...... แต่ถ้าทีของต้นหญ้าก็ก้มลงมองแผลที่หายดีของฟางตาไม่กระพริบ..ดูเหมือนเค้าต้องการ
รู้อัะไรบางอย่างที่ยังไม่รู้.... ซึ่งต้องค้นหามาให้ได้...
ติดตามชมตอนต่อไป
15 สิงหาคม 2545 23:04 น.
ปลาทูสามเข่ง
มิตรภาพ #2 ตอนแอ็ปเปิ้ลสีทอง
"อุ้ย......หนาวจัง" ฟางเด็กน้อยเธอกำลังยืนรอรถรับส่ง ในขณะเดียวกันเธอก็ยืนบ่นด้วย..........ลมฤดูหนาวโบกโชยมา ฟางต้องนั่งลงห่มผ้าหลายๆชั้นดูไปดูมาก็คล้ายๆมัมมี่แต่ต่างแค่ว่า ไม่ได้พันผ้าสีขาวและคิดถึงเหตุการณ์ที่เอฝัน เธอนำแอ็ปเปิ้ลสีทองนั้นติดตัวมาด้วย เพื่อไม่ให้แม่เห็นตอนไปทำความสะอาดในห้อง
...."ฟาง.......มากินโกโก้ร้อนก่อนก็ได้จะ"แม่ของฟางตะโกนเรียกจากข้างใน
บ้าน....."จ๊ะ.....แม่เดี๋ยวจะเข้าไป "ฟางขานรับพร้อมเดินเข้าไปในบ้าน....."บรึ้น...บรึ้น..."เสียงรถตู้มาพอดี กับที่ฟางกำลังก้าวเข้าบ้าน...."แม่จ๋า...หนูไปก่อนนะ!" ฟางตะโกนเพื่อบอกแม่ที่อยู่ในบ้าน "จ๊ะ..ลูก" แม่ขานรับ พร้อมเดินออกมาจากในบ้านและก้มลงหอมแก้มเด็กสาวน้อย "ตั้งใจเรียนนะลูก...." แม่ยิ้มให้พร้อมกล่าวลา "จ๊ะ!แม่จ๋าาาาาา" ฟางตอบแม่ พร้อมขึ้นรถและโบกมือลา..........
เอียด!!!!!!!!!!!!?????.... เสียงรถเบรก ดูเหมือนจะมีอะไรข้างหน้า แอ๊ด
ดดดดด! คนขับคนเปิด ประตูไปดู ก้ต้องตกใจเพราะเห็นว่ามี แอ็ปเป้ลสีทองตกอยู่หนึ่งผล ส่องแสงแวววับจับตา จึงเป็นที่สะดุดตาคนขับรถหยิบขึ้นมาดู แต่แอ็ปเปิ้ลผลนั้นก็หายไปอย่างไม่ทันมอง คนขับ รถตกใจไปชั่วคู่ ก็ขึ้นมาบนรถเหมือนเดิม เด็กๆต่างสงสัยถามและเด็กผู้ชายคนหนึ่งถามว่า "นี่ๆๆๆพี่ฮับ มีอะไร
เหรอฮับ" คนขับรถมองมาที่เด็กผู้ชายดูเหมือนสายตาเข้าจะคิดในใจว่าสอดไม่เข้าเรื่อง แต่เข้าก็ตอบเด็ก คนนั้นไปว่า"ไม่มีอะไรหรอก" ฟางนั่งเหลียวมองไปทางคนขับรถคิดในใจว่า ดูท่าทีน่าสงสัย???????แต่ก้ไม่ได้ เอ๋ยถาม พอรถวิ่งไปสักพักหนึ่งก็ ดับกลางทาง คนขับรถลงไปดู และก็ขึ้นมาบอกเด็กๆว่ารถเสีย ต้องเดินไปโรงเรียนซะแล้วละ เด็กๆพากันโหหหหหหห!!!!! กันยกใหญ่ แต่ก็ลงจากรถเดินไปโรงเรียน พอฟางเดินไปสักพักและสังเกตุเห็นบริเวณรอบๆเหมือนในฝันเลย! ที่ฟางเจอแอ็ปเปิ้ลสีทอง......ฟางลองมองซ้าย มทองขวา.......ดูว่าตรงไหนที่เธอเดินเข้าไปในฝัน "อะ.....นั่น.ม..มัน!" ฟางอุทานด้วยความตกใจเพราะสิ่งที่เธอเห็นคือแสงสีทองที่เหมือนกับในความฝันเป๊ะเลย! เธอลองเดินเข้าไปดู แต่เพื่อนผู้หญิงที่เดินอยู่ข้างๆเธอถามว่า"จะไปไหนเหรอฟาง??" ฟางหันมาตอบว่า "อ๋อ.......จะไป...ดูนกตกนู่นหน่อยจ๊ะ"ฟางตอบด้วยเหตุผลที่เชื่อไม่ติดแต่เพราะที่ยังเด็กอยู่ของเด็กทั้งสองเลยไม่พูดอะไรกันมากเพราะเด็กผู้หญิงที่ถามฟางเชื่อ... ฟางเลยได้โอกาสเดินไปที่ๆมีแสงสีทอง ลึก
เข้าไป ลึกเข้าไปทุกที ในที่สุด!!!!!เธอก็ต้องตาค้างไปสักพักเพราะเธอเห็นต้นไม้ใหญ่ๆที่มีลูกแอ็ปเปิ้ลสีทองเต็มไปหมด!เธอพยายามเดินตรงเข้าไปใกล้ต้นแอ็ปเปิ้ล........ ในที่สุดเธอก็มายืนอยู่ตรงหน้า.....ฟางค่อยๆเอามือเข้าไปสัมผัสลำต้น.....เพียงแค่เธอสัมผัสนิดเดียวเธอก็เหมือนกับตัวเธอไร้น้ำหนักเหมือนในฝันเมื่อคืนไม่มีผิดเพื้ยน และเธอ...เธอก็ รู้สึกถึงก้นที่สัมผัสกับอะไรนิ่มๆ เธอหลับตาแล้วในใจว่า "ขอให้เป็นที่นอน ขอให้เป็นที่นอน!"แล้วเธอก็ลืมตาขึ้น ภาพที่เธอเห็นทำเธอไม่อยากจะหลับตาอีกต่อไป เธอเห็นภูเขา ทิวหญ้า ลมพัด เสียงนกร้อง
น้ำตก ดูเหมือนว่าเธอจะชอบที่นี้มากๆ แต่ก่อนที่เธอจะตกตะลึงเธอก็รู้สึกตัว
และถามตัวเองว่าที่นี้ที่ไหน??กันคิดในใจว่าอยากหาแม่........ เธอนั่งและก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะไม่ที่ไหนดี คิดในใจว่าเราไม่น่าจะมาอยากรู้อยากเห็นเลยไม่งั้นเราคงถึงโรงเรียนไปแล้ว........"อะ.......เสียงอะไรน่ะ!" ฟางอุทาน เพราะเธอรู้สึกเหมือนมีเสียงอะไรบางอย่างเข้ามาใกล้ตัวเธอพยายามฟังเสียงนั่น..."โอ๊ยยยยยยย!เจ็บนะ อ..อย่าปาใส่!" เสียงนั่นดังขึ้นฟางลุกขึ้นยืนเดินไปดูว่าเสียงอะไรมาจากหลังต้นไม้นั่น...เธอมองเห็นเด็กผู้ชายที่ถูกไล่ตีด้วยไม้และคนที่ไล่ตีคือเพื่อนๆของพวกเข้าเอง ดูเหมือนว่าเด็กผู้ชายจะวิ่งอย่างสุดๆพร้อมตะโกนห้าม
ด้วย ฟางยืนมองอย่างทนไม่ไหวจึงวิ่งเข้าไปขัดขวาง... "อะไรน่ะ!!!!!!!!!"ฟางตะโกนขึ้น ดูเหมือนพวกเด็กที่ไล่ตีจะหยุดแล้วหันมามองฟางด้วยความสงสัย........ฟางเริ่มอายๆแต่ก็ถามว่า "พวกเธอ...ทำอะไรกันเหรอ ไล่ตีเด็กผุ้ชายนั่นทำไม"ฟางพูดพร้อมหันไปมองเด็กผู้ชายคนนั้น เด็กผู้ชายดูท่าทางอ่อนแอ ปวกเปียก ดูแล้วอายุรุ่นราวคราวเดียวกับฟาง ฟางหันมามองพวกเด็กๆที่ไล่ตีอีกครั้ง พวกเด้กๆเห็นฟางแล้วดูท่าทางกลัวจึงวางไม้ ก้อนหิน ที่ถืออยู่ลง และวิ่งหนีไป....เธอคิดว่า"เด็กพวกนี้นี่มันอะไรกัน?????" และหันไปมองเด็กผู้ชายคนนั่น
ริมน้ำตก " นี่....ข..ขอบใจคุณมากเลยนะ..ครับที่ช่วยผมไว้ ไม่งั้นผมแย่แน่...."เด้กผู้ชายคนนั้นหันมามองฟางและพูดกับฟาง ฟางหันมามองเด็กผู้ชายและพูดว่า "ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ แล้วเธอชื่ออะไรเหรอ?"ฟางถาม...."อ...เออผมชื่อต้นหญ้า.....ค...ครับ"เด็กผู้ชายคนนั้นตอบ ท่าทีไม่มั่นใจ...ฟางพูดขึ้นว่า"เราชื่อฟางนะ ยินดีที่ได้รู้จัก......"ฟางถามอีกว่า"แล้วที่นี้ที่ไหนเนี่ยจ๊ะ เราพัดหลงมา....." ต้นหญ้ามองฟางอย่างไม่เชื่อ และพูดว่า"อ..เออหมู่บ้านเกสรครับ"ฟาง.....นั่งคิดอยู่สักพัก และพูดว่า"คือเรามาจาก เออ............." ต้นหญ้ามองฟางแล้วพูดว่า"ฮะ....อะ..ไรนะค..ครับ"ฟางตอบว่า"ไม่มีอะไรจ๊ะ.........อุ้ย!!!!!!!!"ฟางอุทานขึ้น เพราะแอ็ปเปิ้ลสีทองหล่นต้นหญ้าเหลือบมองเห็นและก็ตกใจ"อะ!!!!!!!แอ็ปเปิ้ลสีทอง" ฟางหันไปมองหลังจากเธอเก็บแอ็ปเปิ้ล และพูดว่า"นายรู้จักด้วยเหรอ?????"ต้นหญ้ามองแอ็ปเปิ้ลสีทองที่อยู่บนตักฟางอย่างไม่ละสายตาแล้วพูดว่า"ค..คุรได้มันมาได้ยังไงน่ะ รู้...ไหมมันหายากมากเลย...นะ" ฟางบอกต้นหหญ้าว่า"เนี่ย...เราฝันนะ ว่ามีคนแคระมาให้ ในป่า
ลึก และเราก็ตื่นขึ้นมาเห็นว่ามีแอ็ปเปิ้ลสีทองอยู่ในมือแล้ว" ต้นหญ้าตะลึงชั่วครู่"หะ!!!!จริงเหรอเนี่ย......คือว่าแอ็ปเปิ้ลนี้มันอยู่ในป่าลึกมากๆๆๆๆๆเลยครับ
มีคนต่อหลายคนหาทางจะครอบครองแม้สักผลก็ยังดี แต่คนผู้นั้นที่เข้าไปแล้วก็
ไม่ได้กลับมาอีกเลย.......คุณรู้ไหมว่าคุณผ่ามันออกมันจะมีสิ่งที่คุณต้องใช้มันโดยเร็วๆนี้ และเม็ดของมันก็สามารถชุบชีวิตคนให้ฟื้นได้......" ต้นหญ้าพูดจบ
สายตาก็ยังมองที่แอ็ปเปิ้ลสีทอง...."อะ....อะไรนะ จริงเหรอ"ฟางพูดมาด้วยความทึ่งพร้อมมองแอ็ปเปิ้ล และก็พยายามผ่ามันออกม..า..........ออกมา...........พยายามเข้า...ในที่สุด...ฟางหยิบสิ่งที่ได้ออกมาจากผลแอ็ปเปิ้ล.....มันคือแผนที่!!!!!!
โปรดติดตามชมตอนต่อไป.........
15 สิงหาคม 2545 18:24 น.
ปลาทูสามเข่ง
"มาประชุมกันเร็ว!!!!!!!!" ดิฉันตะโกนเรียกสมาชิกในกลุ่ม........
" แฮ่ก....แฮ่ก....เออ....การณ์ คนอื่นนะ มาไม่ได้...ไม่อยู่ ลองไปกินข้าวกันหมดน่ะ" อีฟวิ่งเข้ามาบอกดิฉัน ดิฉันฟังที่อีฟพูดเสร็จ แล้วกล่าวด้วยความหงุดหงิดว่า"อะไรนะ.....นี่พึ่งพักน้อยเช้าเองนะ มีเวลาไปกินตอนกลางวันได้นี่น่า!!!!!....." แต่น้ำเข้ามาขัดจังหวะซะก่อน เพราะประชุมกันได้แล้ว
พวกเรามานั่งรวมกลุ่มกันถ้านับได้ก็ประมาณ10กว่าคนได้ "เออ!!!!!!!ฟังนะเราจะประชุม!!!!ทุกคนเงียบๆหน่อย!!!!!!!"ดิฉันกล่าวพร้อมกวักมือให้นั่งลง.....
การประชุมก็ได้เริ่มขึ้นโดย ผู้จัดการคือดิฉัน รองผู้จัดการคืออีฟ และผู้ช่วยคือ
นํา "เออ...นี่เราจะทำยังไงกันดีนะ ในเมื่อกระดาษพวกนี้ เราเขียนบางเกินไป!!!" ดิฉันพูดขึ้น "นี่ๆๆ.....เราก็เขียนใหม่ให้หมดเอาแบบเข้มๆไง!!!!" พวกผู้ชายได้ลงคำคิดเห็นขึ้น " นี่....แน่ใจแล้วเหรอที่ตอบแบบนี้ เราต้องมานั่งเขียน
ใหม่ตั้งแต่แผ่นแรกกันเลยเหรอ มันไม่ใช้น้อยๆนะ แล้วพวกแกจะช่วยกันเหรอ!!!!!" อีฟพูดขึ้น ดูท่าทางเธอจะไม่สนับสนุนความคิดนี้......"ใช่ๆๆอีฟพูดถูกท่าเรามานั่งลอกตั้งแต่ต้นจนจบมันก็เยอะอยู่นะแล้วอีกอย่างก็คงไม่มีใครช่วย
กันหรอก จริงแม๊ะ..." ดิฉันพูดขึ้น "ใช่ๆๆๆๆ เห็นด้วย" เหล่าพวกผู้หญิงพูดด้วยเสียงที่สนับสนุน "เออ......งั้นเราจะเอายังไงกันดีละ" ดิฉันพูดขึ้นด้วยสีหน้าท้อ
"นี่ๆๆเอางี้กันดีไหมเราให้เช่าแผ่นละ1บาท หรือ50สตางค์แล้วแต่ความสนุกของเรื่องนั้น!!!!!!!!" อีฟพูดขึ้นด้วยความหวัง "อืมๆๆ!!!!เป็นความคิดที่ดีเลยทีเดียว!!!!!!"เพื่อนๆๆทุกคนลงความเห็นเดียวกัน!!!!!!!
พวกเราก็เริ่มปฏิบัติภารกิจที่ตั้งไว้ โดยเริ่มจาก หาผู้เช่าก่อน"นี่ๆอีฟ...เราไม่กล้าชวนเข้าอะ เราไม่กล้าเดินไปบอกเข้าไม่กล้าเชิญชวนเข้า ทำไงดี" ดิฉันกล่าวกับอีฟด้วยความไม่มั่นใจ "ไม่เป็นไรเรามีพี่อยู่แล้วเราก็รู้จักเพื่อนของพี่ตั้งหลายคน เดี๋ยวหน้าที่นี้เราจัดการเอง!!!" อีฟพูดขึ้นนำเสียงให้กำลังใจ......"อืม!!!!!!!" ดิฉันยิ้มให้อีฟ
เราแบ่งกันไปคู่ๆเพื่อแนะนำ และไม่นานก็เริ่มมีคนสนใจ แต่บาง
คนก็บอกว่าแพงเกินไป ดิฉันเลยล ดราคาเต็มที่จนมีคนสนใจกันมากขึ้น..........
"เฮ้ๆๆการณ์นี่ดูสิ เงินเต็มเลย!!!" เพื่อนในสมาชิกคน หนึ่งพูดขึ้นด้วยความดีใจ "ว้าว!!!!!!!เดี๋ยวไว้สิ้นเดือนเรามาแบ่งเงินกันนะ"ดิฉันพูดกับเพื่อนคนนั้นด้วยความดีใจ "ดีจริงๆเลยกิจการกำลังไปด้วยดี"อีฟพูดขึ้น พร้อมยิ้มให้เพื่อนๆ
"เป็นไงคะ!!!! ดรีมผจญภัยในป่าและในเมือง สนุกไหม?" ดิฉันพูด
ขึ้นกับเพื่อนที่อ่านเรื่องดรีมฯ อยู่ ซึ่งเป็นเรื่องที่ดิฉันแต่ง!!!! "ก็ดีนะ" เพื่อนคนที่ฉันถามพูด ขึ้น "ค่ะ ขอบคุณ :)"ดิฉันยิ้มด้วยความดีใจแล้วก็เดินไปหาอี- ฟต่อ "นี่ๆใกล็สิ้นเดือนแล้วนะจะได้มาแบ่งเงินกันสักที" ดิฉันพูดกับอีฟ "นี่ แต่ว่าเราว่าเรื่องนี้มีปัญหา นะ" อีฟพูดขึ้นกับดิฉัน "หืม???มีปัญหาอะไรเหรอ??" ดิฉันพูดตอบ ด้วยความสงสัย "ก็มีบางคนนะ ที่เรียกร้องเรื่องเงินนี่ เออ.....แต่บางคนที่เป็นสมาชิกเราก็มีคนที่ไม่ช่วยเราเลย" อีฟพูดขึ้น "งั้น!!!!!!!เรามาประชุมกันดีกว่านะ!"ดิฉันพูดขึ้น.......
"โอยยยยยย เร็วใครเป็นสมาชิกเรามาประชุมกันหน่อยเร็วมีเรื่อง
จะมาบอก"ดิฉันตะโกนเรียกหาสมาชิกในกลุ่ม "1 2 3 4 5 6 7......8 นี่มากันแค่แปดคนเองรึ???" ดิฉันนับจำนวน คนแล้วก็พูดขึ้น "หายไปไหนกันอีกเนี่ย!!!" "นี่ ฟังนะนับดูสิว่าใครหายไปบ้าง นี่ประชุมสำคัญ นะ" อีฟพูดเสริม "ก็มีนายแดง นายเหลือง แล้วคุณ ฟ้า!!!!! และก็-------------------------------" ชอปนับคนแล้วก็พูดขึ้น "อืม.... ใครไม่มาก็ไปเป็นไร เอาละ!!เข้าเรื่องเลยดีกว่า" ดิฉันพูดขึ้นพร้อมกับหยิบกระดาษรายชื่อสมาชิกในกลุ่มขึ้นมาอ่าน "นี่ ก็คือเราจะประชุมเรื่องเงินที่ได้มาได้มาเจ็ดสิบกว่าบาท" ดิฉันพูดขึ้น "เราจะให้เงินตามความตั้งใจในการทำงาน ความรับผิดชอบตค่องาน!!!!!!!" ดิฉันตะโกนเสียงดังจน คนอื่นที่ไม่ได้เกี่ยวข้องหันมามอง........" ใช่!!!!!มันหมายความว่าเราจะให้เงินตตามหลักเกณฑ์นี้!" อีฟพูดเสริม "อ้าวววว แบบนี้เลยเหรอ" ผู้ชายคนหนึ่งที่เป็นสมาชิกกลุ่มพูดขึ้นด้วยท่าทางไม่ค่อยเต็มใจ "ใช่แล้วทำไมหรือ???ท่าใครไม่ช่วยก็อย่าหวังเลย!!!!" ดิฉันพูดขึ้น "โห!!!!!!!!!ไม่เอาอะ อยาางนี้เราก็ไม่ได้น่ะสิ" ผู้ชายคนนั้นตอบด้วยความไม่พึงพอใจกับเหตุผลนี้"ไม่รู้แหละ ถ้านายช่วยเราก็จะเพิ่มเงินให้นาย แต่ถ้านายไม่ช่วย.....เราก็จะไม่ให้สักบาทเลย!!!!" ดิฉันพูดขึ้นด้วยมาดเข้ม " ok..ok ตกลงตามนี้ ทุกคนแยกย้ายกันไปได้แล้ว......"ดิฉันพูดขึ้นพร้อมเดินกลับมานั่งที่โต๊ะของตัวเอง...........
"อืม..........ชอป ตั้งใจทำงานมาก เพิ่มให้ๆ" ดิฉันพูดขึ้นระหว่างเดิน
ตรวจตราความตั้งใจพร้อมกับอีฟ............ "นี่ๆนายไม่ทำงานเหรอ???" ดิฉันพูดถามผู้ชายที่เป็นสมาชิก ที่กำลังเล่นอยู่ "ไม่ละ.....ขี้เกียจ.." ผู้ชายคนนั้นตอบ และก็เล่นต่อไป "อีฟ นายนี่อย่าให้เงินเลยดีกว่า" ดิฉันหันมามองอีฟที่กำลังยืนอยู่ข้างๆพร้อมจดชื่อผู้ชายคนนั้น............
สิ้นเดือน.................
"เอ๊า!!!!!!เงินเดือนออกแล้ว มารับกันเร็ว ใครที่เป็นสมาชิกน่ะ"ดิฉันตะโกนขึ้นพร้อมถือถุงเงินกับบัตรรายชื่อไว้กับมืออีกข้างหนึ่ง......."มาแล้วจ้าาาาาาาาาาาา" นำพูดขึ้นพร้อมวิ่งมานั่งตรงข้างๆอีฟ "เร๊วววววใครเป็นสมาชิกเรา ไม่อยากได้เงินกันหรือ?????"ดิฉันตะโกนต่อไป ปรากฏว่าคนอื่นๆที่ไม่เกี่ยวข้องต่างมารุมมองดูกันด้วยความสนใจ "ok ok เรามาแบ่งกันเลยดีกว่า" ดิฉันพูดขึ้นเพราะ เห็นมากันเกือบครบกันแล้ว พร้อมเทเงินออกจากถุง แล้วแบ่งตามรายชื่อ"เอ๊า!!!!!!!น้ำได้ไปสิบห้าบาท ชอปได้ไปสิบห้าบาท ฝน ได้ไป-----------------------------------------------" ดิฉันแบ่งเงินจนครบหมดแล้ว ทีนี้ดิฉันกับอีฟก็มาแบ่งกันโดยให้เท่าๆกัน "1 2 3 4--------------....." ดิฉันนับเงีนที่เหลืออยู่ "5.....6 7 8 9...หะ!!!!!!!เหลือเงินเก้าบาท"ดิฉันกับอีฟพูดขึ้นแล้วมองหน้ากัน "เหลือเก้าบาทเองอะการณ์....." อีฟพูดขึ้นด้วย ความท้อและเหนื่อยต่อการทำงานที่ทำมา "ไม่เป็นไรอีฟเหลือเก้าบาทเรามาแบ่งกันนะ อะอีฟเอาไปสี่บาทส่วนเราก็สี่บาทให้เท่ากันส่วนอีกบาทหนึ่งก็ค่อยไปให้สมาชิกคนอื่นที่ไม่ได้เงิน(ก็เพราะว่าไม่ช่วยทำ)"ดิฉันพูดขึ้นพร้อมแบ่งเงิน และก็ปลอบใจอีฟ.....อย่างน้อยเราก็ได้เงินนะ
จบแล้วคะ ขอบคุณที่ติดตาม อืม..........แต่ว่าพวกเราเลิกล้ม กิจการนี้เพราะอะไรดิฉันจำไม่ได้เหมือนกันคะ ขอบคุณนะคะที่อ่าน และก็ขอบคุณอีกรอบคะ
>^_^
หน้าส่วนตัว
2780
