31 พฤษภาคม 2547 21:29 น.
ปลง
วันเกิดเราก็คล้ายวันตายแม่
อุ้มท้องแก่กว่าจะคลอดรอดหลุดพ้น
จากเด็กน้อยจนเติบใหญ่ได้เป็นคน
เติบโตจนถึงวันนี้มีเพราะใคร
แม่เจ็บจวนขาดใจในวันนั้น
กลับเป็นวันลูกฉลองกันผ่องใส
ได้ชีวิตแล้วก็หลงเหลิงระเริงใจ
ลืมผู้ให้ชีวิต อนิจจา
ทำไมเราเข้าใจว่าเป็นวันเกิด
เปลี่ยนเป็นวันผู้ให้กำเหนิดจะดีกว่า
สิ่งอวยพร ที่ สลอน หน้ากันมา
ควรจะมอบให้มารดาผู้มีคุณ
เลิกจัดงานวันเกิดกันเถิดเรา
ดีที่สุดควรคุกเข่ากราบเท้าแม่
รำลึกถึงผู้มีคุณอบอุ่นแด
อย่ามัวแต่ จัดงาน ประจานตน
ขออนุญาติ ลอกมาเพื่อเป็น วิทยาทานแก่คนทั่วไป
พ่อ แม่ คือ พระในบ้าน ค่ะ
27 พฤษภาคม 2547 23:35 น.
ปลง
one day someone talk to me simply
I accept the words that he talk
I know that how to stay the world deeply
it s not the easy way to do the good thing
cos
NOBODY KNOWS
หน้าส่วนตัว
1517
