18 มีนาคม 2550 22:31 น.
ปรียาวาท
ในเมื่อความรักนี้มาลี้หาย
ร่องรอยสายธารโศกก็โกรกร่ำ
คมมีดกรีดหัวใจให้เจ็บช้ำ
หนามไหน่ตำตอกแทรกจนแหลกลาญ
สองสายใยผูกพันธ์กันแนบแน่น
กลับคลายแคลนจนหมดถ้วนรสหวาน
เหลือเพียงความทรงจำเป็นตำนาน
ณ ร่มลานรักเรา แสนเศร้าจริง
ภาพอดีตขีดขมหน่วงปมโศก
แพร่งพรายโรคกำสรวลกำซ่านสิง
ฝากแผลลึกเรี่ยราดหวาดประวิง
ใครเล่านิ่งดูดายนึกหน่ายนา
คนคนนั้นรู้ไหมใครไห้โหย
ระอิดโอยโอดครวญคะนึงหา
รอยแผลเก่า เร้าหลอกยอกอุรา
เสมือนมาบั่นทอนให้อ่อนแอ
17 มีนาคม 2550 18:20 น.
ปรียาวาท
คิดอะไรไม่สนิทเท่าคิดถึง
เฝ้ารำพึงห่วงนุชสุดใฝ่หา
มอบความรักกำนัลแต่ขวัญตา
ดวงอุรารุ่มร้อนอ่อนกำลัง
ด้วยต้อง...ศรรักมาปักแล้ว
จึงหมายแก้ว เต็มจิตคิดวาดหวัง
ช่วยเยียวยาส่งเสริมเพิ่มกำลัง
จะเหนี่ยวรั้งให้สุขสนุกกาย
ตั้งแต่เธอย่างมาในชีวิต
เหมือนมีสิ่งศักดิ์สิทธิ์นิมิตหมาย
จากคนไร้แหล่งหลักให้พักกาย
กลับมาได้ลงหลักร่มรักเธอ
ฉันแสนรักลุ่มหลงพะวงแล้ว
ทุกช่วงแนวใจนั้นมั่นเสมอ
อยากบอกคำที่พร่ำรำพันเพ้อ
ฉันรักเธอ ตลอดมา ตลอดไป
17 มีนาคม 2550 18:17 น.
ปรียาวาท
คิดแล้วเศร้าเหงาจิตสุดฤทธิ์นัก
ด้วยคนรักเคยสนิทกลับผิดผัน
เสน่หาลึกล้ำความสำคัญ
ค่อยค่อยคั่นจนจางแล้วห่างลา
ก็ได้แต่อาลัยใจโหยหวน
จนหลงครวญหน่ายนอนเว้าวอนหา
สองแก้มเปรอะด้วยธารน้ำตา
ร้อนอุราร้าวรานเกินทานทน
เพราะขาดคนอิงแอบมาแนบข้าง
ใจจึงหมางหม่นรับความสับสน
ทุกข์ครั้งนี้เหลือช้ำร่ำกมล
เหงาแทบจนเจียนบ้าทุกนาที
ขอฝากกลอนสุดท้ายผ่านสายลม
วอนแผ่พรมถึงน้องที่ผ่องศรี
อยากบอกลาผ่านกลอนอักษรนี้
ขอเธอจง..ไปดี นะที่รัก
16 มีนาคม 2550 18:54 น.
ปรียาวาท
หนึ่งส่วนสองของใจให้น้อง ฟ้า
สี่ในห้าของจิตคิดถึง ฝน
สามส่วนหกหมายปองแต่น้อง นนท์
เจ็ดในเก้าเพื่อ อ้น..รักล้นทรวง
ห้องบนขวา สุดซึ้งถึงน้อง น้อย
ห้องบนซ้าย ต้อง พลอยคอยห่วงหวง
ห้องล่างขวา รัก นิด จิตไม่ลวง
ห้องล่างซ้าย วัดดวง ใจห่วง แนน
วันอาทิตย์ หมายเพียง ได้เคียง อ้อน
วันจันทร์ ร้อนถึง นุช นั้นสุดแสน
วันอังคาร อยากแลแต่น้อง แอน
วันพุธแสน หลงใหล น้อง ใหม่ จัง
วันพฤหัส ห่วง เยาว์ เสียเข้าแล้ว
วันศุกร์ขอ ชิด แก้ว สุดใจหวัง
วันเสาร์นั้น รัก เมย์ ไม่เซซัง
อาทิตย์ยัง หา อ้อน ย้อนคนเดิม...
9 มีนาคม 2550 19:19 น.
ปรียาวาท
ณ ยาม ดึกสงัด
สายลมพัดผ่านผิวกาย
ทั่วฟ้านภาพราย
จันทร์เพ็ญแจ่มแซมดารา
รัญจวนหวนละห้อย
คอยนับวันเธอกลับมา
ฉันอยู่ ณ บ้านนา
ยังรักมั่นสม่ำเสมอ
ทรมานสุดทานทน
อัสสุชลไหลล้นเอ่อ
เธอจ๋าเธอจ๋าเธอ
ฉันคิดถึงเธอรู้ไหม
เหม่อมองท้องฟ้ากว้าง
ยิ่งอ้างว้างร้างฤทัย
หดหู่อยู่ร่ำไป
สะอื้นไห้อาลัยอาวรณ์
เห็นเพียงมโนภาพ
แนบขนาบกลางอัมพร
เด่นดวงทุกช่วงตอน
ชวนให้หวั่นวุ่นอุรา
หากเป็นเช่นปักษิณ
จะโบยบินข้ามขอบฟ้า
แล้วหาเจ้าพี่ยา
มาชิดอยู่คู่เคียงคง
แต่ฉันนั้นไร้ฤทธิ์
นิรมิตดังประสงค์
จึ่งได้แต่ปลดปลง
ทนขมขื่นทุกคืนคราว
มิอยากจะรู้รส
ความสลดเล่นบทเหงา
ไยถึงจะบรรเทา
หอบความเศร้า ให้เหือดหาย
เธอจ๋าฉันอยู่นี่
ไม่เคยที่จะแปรไป
เธอจ๋าฉันห่วงใย
และคิดถึงเสมอมา
เธอจ๋าฉันคงมั่น
มิผิดผันเยี่ยงเพลา
วาดหวังทุกครั้งครา
สุดจะพร่ำคำบรรยาย
ขอเธออย่าร้างรัก
ให้ประจักษ์ ดังใจหมาย
เห็นค่าคนเดียวดาย
ที่เฝ้าง้อขอไมตรี..
หน้าส่วนตัว
1167
