28 มิถุนายน 2546 16:20 น.
ปริวรรต
ปริมณฑลกว้าง กลางพนา
วรรตนิยมมา อยู่ใกล้
แบ่งแยกซึ่งคนผู้ หลงอยู่ สังคมนา
แยกกลับแยกยักย้าย บอกคล้ายลืมเห็น
ขวางโลกซึ่งคนได้ นิยมดล
หนีห่างจากผู้คน เอกอ้าง
ไขว่คว้าหาความสุข ที่แท้ ยั่งยืน
แต่ผลคืนกลับบ้าง ชอกช้ำ กำสรวล
รวนเรเอยใจคน ไม่แท้
ชายหญิงมีเปลี่ยนแปร เป็นผล
ก่อนเคยคิดดีสร้าง เสนอสิ่ง สรรฤา
ชั่วเดียวเกลียวปีนแล้ว เสร็จก็ลืมพลัน
ดั่งหนึ่งฝูงนกซึ่ง เพลินบิน
ร่อนถลายิ่งห่างดิน ยิ่งใกล้
บรรจบพบสุขกว้าง กลางฟากฟ้าพอ
แต่บ่ทันจักได้ กลับต้องสิ้นแสวง
27 มิถุนายน 2546 19:33 น.
ปริวรรต
เถลิงปางบำเทิงปราชญ์ เป็นกลอนราษฎร์อุทิศแถลง
พาทีวจีแจง มิเคลือบแคลงฤาสงกา
เขียนอย่างที่คิดอย่าง จึ่งได้ร่างเป็นรูปมา
เปิดถ้อยร้อยวาจา ตั้งกระทู้รู้จักกัน
..................
ใฝ่ความตามหามิตรสหาย ขอท่านทั้งหลาย
จ่งโปรดชี้แนะบอกความ
ผู้น้อยแม้ด้อยรูปงาม จักได้ติดตาม
ปรับปรุงแต่งตนต่อไป
ปริวรรต
26 มิถุนายน 2546 17:27 น.
ปริวรรต
- สายลมโบกสไว
พัดไม้ใบให้ปลิดปลิว
ลอยล่องปะธงทิว
ฟ้างามงดจดเทวา
ใต้พื้นดินเบื้องล่าง
ตริตระทางบอกเวลา
คอยเพื่อนร่วมเดินมา
บนหนทางสร้างสังคม
ใต้น้ำธารกว้างใหญ่
ยังสดใสน่าชื่นชม
มาเถิดมารื่นรม
เรากล่อมเกลี้ยงจะเลี้ยงดู
...............
ความงามตามธรรมชาติ
เป็นดังปราชญ์คอยอุ้มชู
มนุษย์ทั่วทุกผู้
ให้ร่มเย็นเป็นสำราญ
แต่ใจของคนนี้
กลับไม่ดีในสันดาน
คิดชั่วแฝงจิตมาร
คอยจับจ้องปองร้ายกัน
...............
สิ้นสุดเสียทีเถิด
เลิกละเมิดเลิกกัดฟัน
หันหน้ามาแบ่งปัน
จรรโลงโลกให้สวยงาม
...............
บนทางที่คนผู้
จะพึงอยู่พึงติดตาม
โอบอุ้มและไต่ถาม
หาทางสุขเพื่อมวลชน
..............
บทกลอนไทย
หน้าส่วนตัว
746
