9 พฤษภาคม 2547 11:39 น.
**ปราศนาการ
กาลครั้งหนึ่ง เมื่อไม่นานมานี้
ท่ามกลางความอบอุ่นของปุยเมฆกลางฟ้าใส
ไอหมอกเรียงรายทอดกายโอบกอดทั่วผืนฟ้า
บดบังสายตาที่เฉยเมยจากพืชพันธุ์สู่เบื้องบน
แสงอบอุ่นขาวนวลคู่ควรพืช
พยายามชักชวนเติมพลังให้พืชเริงร่าอยู่ร่ำไป
หากแต่เพียงสาดแสงไร้แรงกล้า
ไม่แกร่งกล้าฝ่าดงหมอกแสนบอบบาง
ฤดูกาลผ่านพ้นไป
พืชผลิใบแทรกผ่านหมอกขาวบาง
เชิดชูกิ่งแผ่ก้านเปิดรับความอบอวลผ่านเมฆหมอก
สัมผัสไออุ่นของชีวิตซึมซาบความอบอุ่นเหนือผืนฟ้า
เอิบอาบซาบซ่านลบซึมเซาของใบเฉา
พืชต่ำต้อยลบปมด้อยเชิดชูใบสู่ฟ้าใส
หวังยอดใบเอื้อมสัมผัสรักอบอุ่นเหนือฟากฟ้า
ปลดลำต้นปล่อยใบชูไสวตามแสงเรืองค้าง
แต่แล้ว ฤดูกาลอันอบอุ่นช่างแสนสั้น
แสงสว่างไสวต้องมนตร์ฤดูกาลจำลาจากฟ้าไป
เปิดโอกาสให้พืชพันธุ์ที่ตาบอดจากแสงอันเจิดจ้า
ลู่รอยยิ้มพิมพ์ใบงามจุมพิตผืนดินที่เฝ้ารอคอยตลอดมา
สายสัมพันธ์เหนี่ยวรั้งอันยุ่งเหยิงจากรากแก้วใส
ผสานกลับคืนวันสดใสจากเบื้องหลังสู่พืชพลัน
ส่งสายน้ำความชุ่มฉ่ำหล่อเลี้ยงความเชื่อมั่นผ่านคืนวัน
ปล่อยคืนฝันให้ฟ้าหมองโปรยปรายหยาดน้ำตา
หากยังคงเหม่อมองละอองใสจากฟากฟ้าอย่างเงียบงัน
คิดถึงวันฟ้าอบอุ่นโอบอุ้มต้นกล้าผู้โดดเดี่ยว
หมดหนทางคืนฟ้าใสใจเบิกบาน
ขอจดจำแค่คืนวานของสองเราตลอดกาล
เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง !!! ฟ้าเงียบงัน
ตัวกลิ้งหลุนเกาะขอบใบคว้าเยื่อใยสุดกำลัง
แหงนหน้ามองเส้นขอบฟ้าไกลแสนไกล
ทำหน้างงคิ้วบูดเบี้ยวเสียรูปทรง
ถามตามตรงนี่แค่ฝัน ฉันละเมอ หรือเพ้อไป
ฟ้ามืดครึ้มเงียบงันไร้เงาจันทร์
ตะโกนถามย้ำออกไปรู้บ้างไหม ฉันฝันถึง
เงี่ยหูฟังสุดขอบใบกลางความมืด
ฟ้าไม่ตอบบอกเป็นนัยใครคือคุณ
หยาดน้ำค้างลื่นไถลร่วงกระทบปรายแสงดาว
ทิ้งประกายร่างแพรวพราวกราวสู่ดิน
ลบภาพฝันแตกสลายร่างกระจาย
หมดคืนวันฝันสวยงาม
น้ำตาใสซับผืนทราย จางหายไป
**ปราศนาการ (Dreamless)
April 09, 2004
23:05
8 พฤษภาคม 2547 12:25 น.
**ปราศนาการ
จากวันนั้น วันสองเรา นั่งเฝ้าฝัน
ร่วมแบ่งปัน ความสุขสันต์ ฉันและเธอ
เพ้อละเมอ อยากพบเจอ เธอทุกวัน
แม้แค่ฝัน ฉันรักเธอ ทุกคืนวัน
มาวันนี้ มีรักเรา ดั่งเฝ้าฝัน
ทุกๆวัน ฉันมีเธอ เธอมีฉัน
เรามีฝัน คลุกเคล้าสุข ทุกข์ร่วมกัน
ทุกๆฝัน ฉันและเธอ ร่วมพบเจอ
เรารู้กัน วันข้างหน้า ยังท้าฝัน
ท้าคืนวัน พลัดพรากฝัน ฉันจากเธอ
มิอาจรู้ ทางเบื้องหน้า นั้นเลิศเลอ
หรืออาจเจอ อุปสรรค ดักขวางปอง
จับมือฉัน ฝันต่อไป อย่าไหวหวั่น
ไม่ประหวั่น พรั่นใจ ให้หม่นหมอง
กอดประคอง เดินต่อไป อย่างอาจอง
น้ำตานอง รักยังครอง ชั่วนิรันดร์
.........................
**ปราศนาการ
April 24, 2004
หน้าส่วนตัว
754
