8 พฤศจิกายน 2547 16:07 น.
ปรารถนา วราฤทธิ์
เฝ้าคำนึงครวญครํ่าพรํ่าใฝ่หา
ยามชีวามรณาสิ้นสลาย
อยากประสบพบเจอซึ่งความตาย
ขอวางวายมลายล่วงจากห้วงกรรม
หมดสิ้นแล้วความห่วงหาอาวรณ์โลก
ล้วนแต่โศกล้วนแต่เศร้าเฝ้าถลำ
ถูกผูกมัดพันธนาถูกจองจำ
ในบ่วงกรรมสังสารวัฏผลัดวนเวียน
24 กันยายน 2546 11:57 น.
ปรารถนา วราฤทธิ์
...อาจไม่สดใสเหมือนดาวบนฟ้า...
...อาจไม่อ่อนโยนมากกว่า*เจ้าชายในฝัน*...
...อาจไม่เป็นสุภาพบุรุษเหมือนผู้ชายอีกร้อยพัน...
...แต่ก็ยินดีจะรักและผูกพัน...
...ในแบบนั้น*ที่เป็นเธอ*...
24 กันยายน 2546 11:33 น.
ปรารถนา วราฤทธิ์
โอ้..โลกเราช่างแสนเศร้าเสียจริงหนอ
รักที่หล่อเลี้ยงใจมลายหาย
มีแต่รักจอมปลอมอยู่มากมาย
คอยทำลายหัวใจรักที่แท้จริง
โลกไร้รักก็เปรียบได้ดั่งนรก
สกปรกแสนโสมมระทมยิ่ง
มนุษย์ดีก็มีแต่ที่อ้างอิง
จะดีจริงที่ใจไม่มีเลย
ใจมนุษย์นั้นซับซ้อนแสนซ่อนเงื่อน
วิปลาสคลาดเคลื่อนเกินเฉลย
สุดชั่วช้าสารเลวเกินเปรียบเปรย
เห็นแก่ตัวเกินจะเอ่ยให้ช้ำใจ
โอ้..รักแท้เจ้าจากไปที่ใดหนอ
มนุษย์รอเจ้าอยู่นะรู้ไหม
ขอได้โปรดอย่าหลบลี้หนีไปไกล
หากโลกไร้ตัวเจ้าคงเศร้าจริง
24 กันยายน 2546 11:14 น.
ปรารถนา วราฤทธิ์
เพียงแรกพบสบตาในครานั้น
พาให้ฉันตรึงจิตพิศมัย
เพียงแรกเจอใจก็ฝันละเมอไกล
เธอคือใครมาจากไหนอยากรู้จริง
เหมือนว่าฟ้าส่งเธอมาให้ฉัน
โอ้..เธอนั้นช่างน่ารักไปทุกสิ่ง
ทำให้ฉันฝันใฝ่ใจประวิง
อยากแอบอิงชิดใกล้ฤทัยเธอ
ช่างเหมือนชายในฝันที่ฉันสร้าง
อยากจะอยู่เคียงข้างเธอเสมอ
รู้บ้างไหมว่ามีใครเฝ้าละเมอ
ใจพร่ำเพ้อถึงเธอทุกคืนวัน
อยากจะเชื่อว่านี่คือพรหมลิขิต
ให้ชีวิตเราสองเป็นคู่ขวัญ
ฟ้านำฉันกับเธอพบเจอกัน
และผูกพันเราด้วยรักตลอดไป
เพียงเธอมองสบตาพาใจสั่น
แค่เธอนั้นแย้มยิ้มโลกสดใส
หัวใจเธอยากจะหยั่งถึงความใน
เสียงเธอไซร้ชวนฝันใฝ่ยามได้ยิน
เธอน่ารักกว่าใครในโลกหล้า
แค่มองตาพาใจละลายสิ้น
เธอสูงค่ากว่าใครในแผ่นดิน
แม้ชีวินสละได้ถ้าเพื่อเธอ
23 กันยายน 2546 12:53 น.
ปรารถนา วราฤทธิ์
นั่งมอง ท้องฟ้า เดียวดาย
สายลม พริ้วพราย แผ่วอ่อน
ต้นไม้ ใบหญ้า ไหวคลอน
ผืนน้ำ นิ่งนอน เดียวดาย
แสนเหงา เหลือเกิน ชีวิต
ดวงจิต ไขว่คว้า จุดหมาย
เหน็ดเหนื่อย เมื่อยล้า ทั้งกาย
กับความ เดียวดาย ลำพัง
หน้าส่วนตัว
1189
