7 พฤษภาคม 2550 08:54 น.
ปราณรวี
ใยชีวิตทุกวันนั้นอ่อนล้า
อุปสรรคมากหน้าดูคลาคล่ำ
มารายล้อมโลกไว้ให้มืดดำ
เกือบล้มคว่ำต่ำต้อยเพราะน้อยใจ
มองหนทางข้างหน้าแววตาหม่น
พายุฝนกระหน่ำสาดซ้ำให้
จนหนาวเหน็บเก็บกลืนฝืนทนไป
ทั้งกายใจชอกช้ำระกำทน
มีเรื่องราวมากมายในชีวิต
ถูกลิขิตขีดมาดั่งฟ้าฝน
ถึงเวลาก็เกิดก่อล้อกมล
ทุกผู้คนรนรานอยู่นานวัน
เมื่อกำเนิดเกิดมาหาพ้นทุกข์
หากล้มลุกต้องปลุกใจอย่าไหวหวั่น
เพื่อนมากมายรายล้อมกล่อมชีวัน
ช่วยปลอบขวัญ..กำลังใจส่งให้มา
เมื่อยังมีลมหายใจใยสิ้นหวัง
รวบพลังแรงไว้ให้แกร่งกล้า
แล้วก้าวเดินต่อไปไม่นำพา
อุปสรรคนานา..อย่าหวั่นกลัว
ภาพ: ปราณรวี
5 พฤษภาคม 2550 20:23 น.
ปราณรวี
บนหนทางข้างหน้า..ที่ฟ้าสร้าง
ทุกสิ่งอย่างวางไว้ให้หมดแล้ว
แสงเรืองรองมองเห็นเป็นเส้นแนว
เปรียบดังแก้วแวววับจับนัยน์ตา
เพียงก้าวเดินต่อไปไม่หยุดเล่น
ก็คงเห็นเส้นชัยในไม่ช้า
แต่ใยเราเศร้าโศก..โลกมายา
เสียเวลาร่ำไห้ทำไมมี
เกือบครึ่งทางสร้างฝันมานานแสน
จงหนักแน่นแม้นใจไม่เข้าที่
ขว้างทิ้งไปทุกข์ท้อ..อย่ารอรี
สิ่งดีดียังมีไว้ให้เราทำ
ฮึดอีกหน่อย..อย่าน้อยใจในอดีต
แค่รอยขีดกรีดใจให้ถลำ
ไม่มีค่าใดใดให้จดจำ
สิ่งเลิศล้ำบนหนทางวางเรียงราย
แม้เหนื่อยนักพักบ้างบนทางผ่าน
แต่อย่านานเกินคาดเพราะอาจสาย
เวลาสั้นเข้ามาอย่างท้าทาย
เมื่อเหนื่อยคลายเดินต่อไป..ใจอดทน
ณ จุดหมายปลายฟ้าเมื่อครานั้น
แสงตะวันจะเจิดจ้าท้าลมฝน
ทุกหยาดเหงื่อที่รินหยด..รดกมล
ให้ดอกผลงดงาม..ตามต้องการ
รูป: ปราณรวี
4 พฤษภาคม 2550 07:41 น.
ปราณรวี
สักวันหนึ่งข้างหน้าคราคิดได้
ว่าคนไหนใจซื่อถือแน่นหนัก
มีใจเดียวเกี่ยวไว้ด้วยใจภักดิ์
ถึงแม้นหักปักทรวงหน่วงอุรา
ใครกันแน่แปรเปลี่ยนเวียนวนว่าย
ผลสุดท้ายพ่ายแพ้แย่หนักหนา
คนที่เคยพร่ำบ่นปนน้ำตา
เดี๋ยวนี้มาทิ้งห่างร้างไปไกล
ความจริงใจอยู่ไหนเล่าเจ้าข้าเอ๋ย
เมื่อก่อนเคยว่า"รักมาก"ยากผลักไส
กลับลืมคำอำลาไม่อาลัย
ทิ้งกันไปสายใยรักไม่หนักพอ
สำหรับฉันมาพานพบประสบทุกข์
ต้องล้มลุกจุกเจ็บเก็บจำหนอ
ขอหยุดใจไว้เท่านี้..คงดีพอ
ไม่คิดล้อรักเล่น..เว้นว่างไป
เมื่อวันหนึ่งถึงเวลาเธอล้าหนัก
เหตุเพราะรักชักนำเธอร่ำไห้
จงย้อนทวนหวนคิดถึงจิตใคร
เธอทำไว้..เขาก็เหน็บเจ็บเหมือนเธอ
ภาพ: ปราณรวี (ดอก bleeding heart)
3 พฤษภาคม 2550 06:57 น.
ปราณรวี
ดูละครย้อนยุคสนุกนัก
ได้ประจักษ์ความจริงบางสิ่งซ่อน
เพราะคาบเกี่ยวเลี้ยวลดทุกบทตอน
ผูกปมซ้อนปริศนาสารพัน
บางคนเล่นร้อยเล่ห์เพทุบาย
ฉากหนึ่งกายฉายพร่างนางสวรรค์
แต่หลบเข้าหลังม่านไม่นานพลัน
อีกร่างนั้นแฝงร้ายให้ตายใจ
ในมุมหนึ่งซึ้งรสพระธรรมหวาน
แต่แตกซ่านดวงจิตคิดเฉไฉ
เข้าปลอมปนเป็นคนอื่นชื่นละไม
สร้างสงสัยให้เกิดอยู่ในหมู่ชน
ผลิตวาจาโป้ปดให้มดเท็จ
เมื่อทำเสร็จก็แฝงกาย..หายล่องหน
ถ้าหากใครไม่จำแนกแยกตัวตน
ก็คงบ่น "คนอื่น" ให้ขื่นทรวง
อันโบราณนานมาว่าเอาไว้
หูนั้นไซร้จงหนักแน่นและแหนหวง
เพราะความจริงอาจเบือนบิดผิดทั้งปวง
อย่าเพิ่งล่วงรีบรุดสรุปความ
ด้วยฉากทึบมืดมัวสลัวแสง
ทุกหนแห่งหลายหลากมากคำถาม
แสงไม่พอ..ล่อหลอกไปได้ทุกยาม
หากติดตามฉากสุดท้ายได้เห็นตัว
ภาพ: ปราณรวี
มุ้งสายบัว
มุ้งสายบัวมัวหมองด้วยน้องม็อบ
ที่รายรอบชอบทำลายเสียหายหนัก
คล้ายนักเลงไม่เกรงใครใยทึกทัก
กล้าหาญหัก กักขระ ปะทะ ชน
นี่หรือคือสันติอหิงสา
เพียงปากว่าตาขยิบขมิบก้น
ขาดสติดำริรอบดูชอบกล
คือฝูงคนมุ่งร้ายหมายต่อตี
ใครฉลาดวาดตัวเป็นหัวหน้า
ใช้วาจาโรมรุกปลุกปั้นผี
หว่านด้วยเงินเล็กน้อยถ้อยวาที
กล้าลองดีละเมิดกฎเลี้ยวลดการณ์
เจ้าพร้อมลุยถุยถากลากไปมั่ว
ไม่หวาดกลัวความผิดคิดล้างผลาญ
ก่อเป็นม็อบหวังบุกเข้ารุกราน
ดังหมู่มารผิดแผกแยกชั่วดี
ไม่รู้ตัวถูกหลอกบอกเรื่องเท็จ
จึงเบ็ดเสร็จเป็นเหยื่อไปในทุกที่
สั่งให้ลุกปลุกให้ถอยคอยรอรี
สั่งให้ตีทุบถองจนหมองมัว
แต่หัวโจกโยกกายอยู่ไกลลับ
ใครคิดจับต้องแหกด่านจึงผ่านทั่ว
ลูกกระจ๊อกล้อมรอบเป็นกรอบตัว
ทั้งหูหัวโนแตกกันแหลกลาญ
คุ้มหรือไม่ใครคิดพินิจถ้วน
มาก่อกวนบ้านเมืองเรื่องหักหาญ
ประเทศช้ำระส่ำไปด้วยภัยพาล
จากมือมารขานขับแลกรับเงิน
สงสารเหล่าตำรวจผู้กวดขัน
บาดเจ็บกันทั่วไปใครสรรเสริญ
ถึงยากยุดหยุดยั้งยังกล้าเดิน
เข้าเผชิญป้องกันสันติวิธี
จะสกัดดัดหลังครั้งนี้ได้
มีหนทางมากมาย..อย่าให้หนี
รวบหัวหน้ามาก่อนอย่าอ่อนที
แล้วไล่บี้มีหลักฐานบานตะเกียง
หลังม็อบจบก็หลบหน้าจ้าละหวั่น
หาที่กันวุ่นวายให้เงียบเสียง
แม้รู้สึกนึกได้ใจโอนเอียง
ไม่อาจเลี่ยงความผิดที่ติดตัว
วิ่งหาแหล่งพักพลิกฟื้นคืนสติ
สมาธิแตกซ่านลาญไปทั่ว
มาสิมา..สงบจิต-ผิด-หวาดกลัว
"มุ้งสายบัว"รอรับผู้อับจน
2 พฤษภาคม 2550 01:06 น.
ปราณรวี
เพราะใจอ่อน..อ่อนแอจึงแพ้ยับ
ทุกข์มาจับขับใจให้โศกศัลย์
กลายละเมอเพ้อพร่ำรำพึงรำพัน
ยามจากกันขวัญหายไม่คืนมา
เป็นความทุกข์ซุกไว้ให้ใจเจ็บ
แสนหนาวเหน็บเก็บกลืนขื่นหนักหนา
จึ่งระทมตรมเศร้าเหงาอุรา
ยากรักษาให้หายคลายหนักทรวง
บอกหัวใจให้เข้มแข็งมีแรงสู้
อย่าอุดอู้นานนักมันจักถ่วง
ที่ผ่านมาเลวร้าย..ทั้งหลายปวง
อาจลุล่วง..รอยอดีตขีดทิ้งไป
โอ้ยามนี้มีเพื่อนมาเตือนจิต
คอยใกล้ชิดแบบนี้มีที่ไหน
ยามทุกข์ท้อ..พร้อมพรั่งกำลังใจ
ส่งมาให้ทุกคราวเมื่อร้าวรอน
คือแรงใจให้ลุกขึ้นมายืนสู้
ไหล่หายลู่ทุกข์มลาย..ได้ถ่ายถอน
ฝากลำนำพร่ำเป็นเช่นบทกลอน
เรื่องแคลนคลอนร้อนใจ..หายไปพลัน
รูป: ปราณรวี
หน้าส่วนตัว
2651
