28 พฤษภาคม 2550 10:00 น.
ปราณรวี
เขาพานพบประสบการณ์งานผ่าร่าง
บนเส้นทางรากฐานการศึกษา
เห็นของจริงยิ่งชัดฝึกหัดมา
ลงมีดกรีดกายาท่านอาจารย์
สละร่างสร้างโลกแห่งความรู้
เป็นดั่งครูผู้หลุดพ้นวัฏสงสาร
ไม่อาลัยในร่างวางเป็นทาน
ให้ลูกหลานนำไปใช้เล่าเรียน
ก่อนจับมีดกรีดลงตรงเนื้อหนัง
คารวะทุกครั้งไม่แปรเปลี่ยน
ด้วยเคารพนบไหว้ตั้งใจเพียร
ไม่ล้อเลียนทำเล่น..เป็นการงาน
เขาได้เห็นเส้นใยในเรือนร่าง
มองเห็นทางเชื่อม..ช่อง ร่อง ขนาน
ตั้งแต่หัวจรดเท้าแสนยาวนาน
เพื่อตรวจทานทฤษฎีที่เรียนมา
ทั้งกล้ามเนื้อ กระดูก เอ็น เส้นประสาท
ถูกตัดขาดแยกไว้หายกังขา
ลงมือจับของจริงทุกสิ่งพา
จำติดตาฝังลึกนึกไม่นาน
เขาเรียนรู้มากมายหลายอย่างนั้น
เพราะปวงท่านสละให้ได้กล่าวขาน
ขอเคารพนบไหว้ในอาจารย์
แม้นเนิ่นนานยังระลึกนึกพระคุณฯ
รูป: h**p://www.kmitl.ac.th/buddhist/
tumma/Lotus2.jpg
23 พฤษภาคม 2550 04:10 น.
ปราณรวี
สุนทรภู่ครูกลอนสอนเอาไว้
พูดสิ่งใดต้องระวังยั้งคิดบ้าง
หากซุกซ่อนน้ำคำปิดอำพราง
มีแต่สร้างร้าวฉานรานความคิด
"อันคำพูดพูดดีเป็นศรีศักดิ์
มีคนรักรสถ้อยอร่อยจิต
แม้นพูดชั่วตัวตายทำลายมิตร
จะชอบผิดในมนุษย์เพราะพูดจา"
คิดถึงใจเขา-เราเอาไว้บ้าง
อย่าอวดอ้างเกินจริงสิ่งมุสา
สื่อความนัยติฉินหรือนินทา
เอ่ยวาจาจ้วงจาบฉาบเล่ห์กล
อย่าส่อเสียดเบียดเบียนเลียนคำเขา
แล้วแฝงเงาปิดบังด้วยหวังผล
เกิดอคติผลิไปในหมู่ชน
แม้นชอบกลดลได้ดั่งหมายปอง
อีกคำพูดปูดเรื่องให้เคืองขุ่น
ชุลมุนวุ่นวายกลายเป็นหนอง
เห็นสนุกใครทุกข์ซุกเป็นกอง
คนอื่นมองอย่างไรไม่นำพา
สนองความต้องการผ่านลมปาก
โดยถางถากลากไปจนไร้ค่า
ใครเหนื่อยหน่ายไม่เห็นทำเจรจา
เบื่อระอาตอกย้ำให้กล้ำกลืน
อันคนมีพื้นที่ของชีวิต
สิ่งใดปิดติดไว้อย่าไปฝืน
ละเมิดเขาเอาแต่ใจให้เรียกคืน
ไม่ยั่งยืนมิตรภาพ..ต้องกราบลา..
ภาพ: h**p://www.visionsfineart.com/
ocampo/images/mouth_of_flower.jpg
22 พฤษภาคม 2550 08:22 น.
ปราณรวี
เจ้าแมงปอปีกบางกางปีกโผ
ด้วยเติบโตเต็มวัยจะไขว่คว้า
สร้างจุดหมายปลายทางวางเวลา
สุดฟากฟ้าห่างไกลดั่งหมายปอง
แล้วผกผินบินไปในที่สุด
ด้วยเร่งรุดจุดประกายใจผยอง
ข้ามทะเลเร่ไปใจลำพอง
ไม่พิศมองปีกตนจะโดนราน
ทั้งคลื่นลมโหมซัดพัดกระหน่ำ
จึงร่ำร่ำเหนื่อยล้าน่าสงสาร
ผจญหมู่ศัตรูร้ายแฝงภัยพาล
ไม่ช้านานปีกจะร่วงให้ห่วงใย
อยากหยุดพักสักครากลางฟ้ากว้าง
แต่เวิ้งว้างว่างเปล่าเศร้าไฉน
หมดกำลังรอนรอนจนอ่อนใจ
พายุไล่ตามมาพะว้าพะวัง
แมงปอน้อยผล็อยร่วงจากห่วงฟ้า
ด้วยเกินกว่าจะทนทานผ่านถึงฝั่ง
ปีกเจ้าขาดอนาถใจไร้พลัง
จึงหมดหวังความฝัน..พลันดับลง
21 พฤษภาคม 2550 12:01 น.
ปราณรวี
แค่มองผ่านเมื่อพบประสบหน้า
คนตีค่าให้กันตรงนั้นหนอ
ว่าดูเท่ห์หล่อล่ำงามลออ
เรื่องใจคอเป็นอย่างไรไม่ต้องการ
ด้วยเสื้อผ้าราคาแพงแจ้งทุกสิ่ง
ฐานะจริงคงล้นฟ้ามหาศาล
เครื่องประดับจับตาน่าตระการ
มีเงินหว่านซื้อได้ไม่เกรงกลัว
ขับรถยนต์คันโตช่างโก้หรู
แค่มองดูก็รู้แรงแพงท่วมหัว
ดูสมาร์ทอาจ อง ทะนงตัว
คิดว่าชัวร์ถึงหนแห่งตำแหน่งงาน
จึ่งยกย่องสรรเสริญเดินตามติด
อยากผูกมิตรไมตรีมีประสาน
ด้วยลุ่มหลงตรงทรัพย์ศฤงคาร
แล้วเมินผ่านน้ำจิตติดเนื้อใน
ใยมองแค่เปลือกนอกที่หลอกล่อ
เรื่องใจคอไม่ค้นดูอยู่ตรงไหน
แม้มองเห็นเด่นตาแต่ว่าใจ
อาจกลับกลอกพอกไว้ในเล่ห์กล
หรือปากพร่ำคำหวานน้ำตาลหยด
แต่คิดคดกบฏได้ในทุกหน
มือถือสากปากถือศีลได้ยินยล
คงไม่พ้นหักหลังสักครั้งครา
อย่ามองเพลินประเมินค่าว่าเด่นด้อย
สูงเลิศลอยหรือต้อยต่ำแล้วพร่ำหา
มองให้ลึกซึ้งไปในวิญญาณ์
เพื่อพบพาน้ำใสแหละใจจริง..
19 พฤษภาคม 2550 20:20 น.
ปราณรวี
เมื่อยามเศร้าเขาทั้งหลายใจห่อเหี่ยว
สิ่งหนึ่งเดียวช่วยได้ให้คลายเหงา
ฟังดนตรีนอกบ้านให้ใจเบา
ถึงแม้หนาวก็ฝ่าฟันพากันไป
เป็นผู้เฒ่าส่วนใหญ่ล้วนไปนั่ง
เพื่อรับฟังเปียโนโก้ไฉน
มีนักร้องเสียงดังดูตั้งใจ
ขับกล่อมให้เพลิดเพลินเมินทุกข์ตรม
นักดนตรีฝีมือยอดค่อยขอดเสียง
ผสานสำเนียงคนร้องดังก้องขรม
สื่อคำร้องออกไปได้อารมณ์
เศร้าระทมถูกข่มไกลได้ด้วยเพลง
หันมองดูผู้ฟังนั่งข้างข้าง
ดูท่าทางกิริยาหน้าเหมาะเหม็ง
ไร้อารมณ์ข่มใจไม่หวาดเกรง
ฟังแต่เพลงอย่างอื่นเราไม่เอาใจ
บนเวทีนักร้องหน้าผ่องผาด
สวยด้วยมาดสายตาน่าเลื่อมใส
ดูแย้มยิ้มพริ้มเพราเราถูกใจ
หน้าละไมเสียงไพเราะดูเหมาะจัง
แต่ด้านล่างเวทีที่ด้านหนึ่ง
ผู้ชมซึ่งนั่งนิ่งท่าพิงหลัง
ดูเมินเฉยหน้าตาน่าขำจัง
ทำขึงขังท่าทางดั่งวางตัว
ชมดนตรีใยไม่มีความสนุก
อย่าให้ทุกข์ลุกลามจนข้ามหัว
วางโศกเศร้าเอาไว้ใยต้องกลัว
เรื่องหมองมัวขว้างทิ้งให้กลิ้งไป
อันดนตรีมีค่ากว่าที่คิด
ช่วยให้จิตที่ขัดข้องเกิดผ่องใส
ให้โลกคลายความทุกข์..พบสุขใจ
อย่าช้าใยใช้ดนตรี ให้มีคุณ...
รูป: h**p://store.drumbum.com/
skuMGS-3.html
เพลง: No Matter What (Boyzone)
หน้าส่วนตัว
8413
