6 พฤษภาคม 2549 08:34 น.
ปราณรดี
ลางลาง เลือนเลือนเหมือนไกลห่าง
เวิ้งว้าง ห้วงสมุทรสุดใจหาย
ก้อนดินเกาะโลกผุดเรียงราย
คล้ายคล้ายพืชพันธุ์แพร่ทั่วแดน
เวิ้งน้ำ กว้างไกลสุดไพศาล
แปงเมืองสร้างบ้านนับล้านแสน
ดอกดอกรุ่งเรืองเป็นเมืองแมน
กลบแก่นคลุมครอบของกรอบเกณฑ์
ลางลาง เลือนเลือน เหมือนไกลตา
น้ำเปลี่ยนตามฟ้าขีดสีเส้น
โลกหมุนวุ่นวายไม่ว่างเว้น
ซ่อนเร้นงอกเงยเป็นงอกงาม.
4 พฤษภาคม 2549 19:50 น.
ปราณรดี
กล่อมเกลากาลกลึงกลมเกลี้ยง
ผ่านผันพบเพียง
เรียงรายลวดลายหินวาม
เร้นรอยลับคมเงางาม
ปลีกวิเวกยาม
มิได้แสดงตนสนใจ
ยิ่งนานยิ่งพราววาวใส
ฝนเซาะลมไกว
อบรมบ่มหินกลมกลึง
งามเพียงพอเพื่อซาบซึ้ง
สงบเรียบง่ายตรึง
ซึมซับธรรมชาติบันดาล
ราวสาวน้อยเบิกเบ่งบาน
มิเร่งซมซาน
ร่านร้อนเสาะหาใครชม
หินแกร่งกลึงกล่อมเกลี้ยงกลม
งามพร้อมเหมาะสม
พิศเพลินเจริญตาเจริญใจ
เสน่ห์หินลายงามสดใส
ประดิษฐ์หาดไพร
สนองตอบแทนคุณลมฝน
กล่อมเกลี้ยงเพียงกาลผ่านดล
ผลิเบ่งลายผล
ง่ายงามตามทางวิถี
จึงเป็นแบบอย่างที่ดี
ระลึกศักดิ์ศรี
เทียบตนเท่าหินแววใส
มิต้องเรียกร้องสนองใคร
มิเสนอใจ
เรียบงามตามตนตามวัน
เทียบหินเพื่อเปรียบปรับฝัน
สมวัยรังสรรค์
ตามสิ่งที่มีที่เป็น
กลมกลึงกล่อมเกลาเท่าเห็น
เน้นนัยประเด็น
ขอทุกใจเรียนรู้หิน.
3 พฤษภาคม 2549 19:54 น.
ปราณรดี
พิศเพลิน ณ ฟ้าใส
ประทับใจเกินใดเหมือน
ดั่งแสงมาแจ้งเตือน
เบ่งเบิกบานสำราญเริง
รื่นรมย์อารมณ์ชื่น
ล้างขมขื่นคืนดับเพลิง
หมองใดใจเคยเหลิง
คุกระเจิงกลับนิ่งงัน
เงียบสิ ... ฟังสื่อเงียบ
กระซิบเทียบมาเยือนขวัญ
ปลอบเอย เอ่ยจำนรรจ์
รักที่ผันกลับมั่นคง
มั่นแน่นแทนฟากฟ้า
ลึกล้ำค่ากว้างกว่าหลง
เหงาหงอยค่อยคลายลง
ฟ้าบรรจงวาดปลอบใจ
พิศสิ เพลินฟ้าสวย
ฟ้ายังช่วยอวยพรให้
ร้อนเอย เคยร้อนใด
ให้ฟ้ากว้างพรางสิ่งร้อน
พิศเพลิน อย่าเดินหงอย
โลกยังคอยค่อยวานวอน
ฟ้าไกลยังให้พร
ขอเธออ้อนวอนจากฟ้า.
หน้าส่วนตัว
809
