28 กันยายน 2552 22:34 น.
ปรางทิพย์
ยามเหมันต์ผันมาอีกคราแล้ว
ต้นไม้แถวแนวไพรใบเปลี่ยนสี
เขียวเหลืองแดงแต่งป่าพนาลี
รอวันที่คลี่หม่นหล่นรวมกัน
ใบไม้เวียนเปลี่ยนผลัดสะบัดทิ้ง
เหลือเพียงกิ่งจริงดังหวังแข่งขัน
ใบแห้งเหี่ยวเที่ยวปลิวละลิ่วพลัน
ลาวสันต์วันใหม่ใกล้มาเยือน
ปล่อยต้นฝืนยืนเดี่ยวให้เปลี่ยวเหงา
หมดร่มเงาเศร้าใจใครจะเหมือน
โดนทอดทิ้งนิ่งคว้างหว่างปีเดือน
ลมฝนเลื่อนเคลื่อนไปไม่เหลียวแล
เมื่อเหมันต์ผันมาอีกครานี้
ดวงฤดีที่เฝ้าเหงาใจแท้
เย็นสายลมพรมพลิ้วหวิวดวงแด
น้องได้แต่แค่อุ่นกรุ่นเพียงกาย
ดั่งยามนี้ที่ป่วยด้วยพิษไข้
เหลียวหาใครไร้ว่างดูห่างหาย
คนเคยอ้อนป้อนยาคราหวังคลาย
หรือเขาหน่ายคล้ายเบื่อเมื่อรักจาง
ปล่อยให้น้องต้องตรมระทมนัก
ด้วยเจ็บหนักรักไกลใจอ้างว้าง
ต้องนอนซมจมไข้ฤทัยคราง
ใจบอบบางคว้างอยู่เพียงผู้เดียว
25 กันยายน 2552 22:08 น.
ปรางทิพย์
เมื่อราตรีคลี่บาน ณ ลานซึ้ง
ทั้งสองพึงจึงมีลีลาศฝัน
บรรจงส่ายร่ายรำลำนำกัน
แสนสุขสันต์วันสมภิรมย์ใจ
ต่างยื่นใจไมตรีมีความหมาย
ขยับกายส่ายคู่ดูอ่อนไหว
ประสานลมห่มรักยักย้ายไป
เริ่มวันใหม่ในห้วงท่วงงดงาม
บางท่วงท่าพาเหินเพลิดเพลินล้วน
จิตรัญจวนชวนพลิ้วให้หวิวหวาม
ขอเคียงคู่อยู่ใกล้ในนิยาม
ร่วมก้าวตามท่ามนวลมิรวนเร
ระบำฝันนั้นสว่างกลางใจสอง
สายตาปองจองไว้ไม่หันเห
ผสานรักภักดิ์คล้ายหมายทุ่มเท
คลายว้าเหว่เห่กล่อมพร้อมร่วมเดิน
สลับเท้าเข้าเพลงบรรเลงเร้า
ระบำเย้าเคล้าแนบแบบหงส์เหิน
ลีลาพลิ้วลิ่วหวานซ่านหยอกเอิน
ให้สะเทิ้นเขินอายคล้ายลำนำ
สองหนุ่มสาวก้าวสู่ประตูฝัน
นิจนิรันตร์สรรสร้างทางสุขล้ำ
เสียงเพลงแว่วแผ่วมาพาจดจำ
ดุจน้ำคำพร่ำเพรียกเรียกจากใจ
19 กันยายน 2552 11:04 น.
ปรางทิพย์
มองเปลวเพลิงเริงรุมสุมเร่าร้อน
ควันไฟย้อนซ้อนคล้ายหมายจุดเพิ่ม
แรงลมพัดซัดซ้ำกระหน่ำเติม
ไฟกองเดิมเหิมปลุกลุกอีกครา
เพลิงเผาผลาญลานไหม้ไร้หยุดยั้ง
ดุจแค้นคลั่งครั้งไหนให้อ่อนล้า
กว่าสงบจบได้ใช้เวลา
อนิจจาหาซากช่างยากเย็น
ไฟในทรวงลวงเล่ห์เสน่หา
โชคชะตาพาใจให้ซ่อนเร้น
ดั่งโง่งมจมทุกข์สุขไม่เป็น
อกลำเค็ญเห็นเงาเศร้าทุกที
มองดูเขาเย้าหยอกบอกคำรัก
หัวใจภักดิ์หักสิ้นผินหน้าหนี
แสนเจ็บปวดรวดร้าวหนาวฤดี
ดั่งไฟจี้ที่หว่างกลางดวงใจ
ใจดวงน้อยหงอยเหงาเศร้าขื่นขม
ทุกคืนตรมข่มกลืนสะอื้นไห้
รักเพียงปากจากเขาเขลาเพียงใด
เหตุไฉนใยพร้อมยอมระกำ
ไฟมอดลดหมดเชื้อไม่เหลือแล้ว
ทิ้งให้แก้วแววเจ็บเก็บความช้ำ
กอดตัวเองเคว้งคว้างห่างทรงจำ
หยุดตอกย้ำย่ำยีรตีครวญ
16 กันยายน 2552 15:26 น.
ปรางทิพย์
คราเมื่อพบ สบพักตร์ ประจักษ์แรก
แม้ดูแปลก แทรกใจ ให้วาบหวิว
มองสายลม ร่มไม้ ใบไหวปลิว
ฝืนน้ำพลิ้ว ริ้วคลื่น ระรื่นทรวง
ณ ริมแพ แคร่ไม้ ในวันนั้น
แลกแบ่งปัน มั่นหมาย คล้ายห่วงหวง
ใจเคยเจ็บ เหน็บหนาว คราวรักลวง
กลับโชติช่วง บ่วงคลาย สลายพลัน
บนท้องฟ้า คราที่ พี่ชวนชี้
เมฆหลากสี คลี่รับ ประทับฝัน
ให้อบอุ่น กรุ่นพิง อิงแนบกัน
ถ้อยจำนรรจ์ วันผ่าน ซาบซ่านใจ
ด้วยสองเรา เฝ้าลอบ ปลอบความช้ำ
เคยโดนย้ำ กำสรวล แอบหวนไห้
ต่างหมายปอง ครองเขา เศร้าฤทัย
จำตัดใจ ไหวอ่อน ซ่อนร้างลา
หัวใจเฉย เคยปิด สนิทแล้ว
ดุจดวงแก้ว แพรวใส ไร้เสน่หา
พี่กลับแย้ม แกมเปิด เฉิดนภา
ด้วยสายตา ครายิ้ม พริ้มพร่างพรม
ในวันนี้ พลีมอบ ตอบอีกครั้ง
แค่เพียงหวัง พลังใจ ให้สุขสม
ดั่งฟ้างาม ยามนี้ ที่ชื่นชม
ล้อมใจห่ม พรหมพร่าง กลางใจลอย
9 กันยายน 2552 19:49 น.
ปรางทิพย์
วาดชีวิตคิดไว้ไร่ทอฝัน
ร่วมผูกพันสรรสร้างทางร้างรก
มองทิวเขาเงาไม้ในป่าดก
พี่หยิบยกปกป้องคุ้มครองดิน
จากผืนป่าคราเห็นเช่นรกชัฏ
พี่วางจัดวัดเตรียมให้เรียมสิ้น
ช่วยปลูกเพาะเสาะหาเป็นอาจิณ
หวังฟื้นดินถิ่นฐานประสานรอ
พี่ไถคราดปาดเหงื่อไว้เพื่อขวัญ
ลงไม้พันธุ์ขันต่อไม่ย่อท้อ
ถึงเหน็ดเหนื่อยเมื่อยแท้แค่ชลอ
หวังพนอคลอเคียงเพียงสองเรา
มองสายธารผ่านพลิ้วริ้วระรื่น
ใสเย็นชื่นตื่นตามท่ามขุนเขา
เสียงน้ำไหลไล้หินรินบางเบา
ดั่งเสียงเคล้าเย้าหยอกบอกความนัย
ด้วยหนทางหว่างใจสุดไกลแสน
ข้ามดินแดนแผ่นฟ้าหากั้นได้
กระแสรักภักดิ์พร้อมล้อมทรวงใน
มิยอมให้ใครแทรกแยกทำลาย
ณ วันนี้พลีใจหยุดไขว่คว้า
โอ้พี่จ๋าหาใช่ไร้ความหมาย
ขอพิงพักตักกรุ่นอุ่นใจกาย
เรื่องเลวร้ายกลายผ่านหวานละมุน
หน้าส่วนตัว
1455
